Ο Πέτρος Χάρης (Αθήνα, 1902-1998) ήταν πεζογράφος, δοκιμιογράφος και ακαδημαϊκός. Υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Νέα Εστία, του μακροβιότερου ελληνικού λογοτεχνικού περιοδικού. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Μαρμαριάδης. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1930 διορίστηκε γραμματέας της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, έπειτα διευθυντής γραμματείας και τέλος γενικός γραμματέας, όπου διαδέχτηκε κατά σειρά τον Δημήτρη Ταγκόπουλο και τον Σωτήρη Σκίπη. Το 1924 μαζί με τους Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο και Αθανάσιο Κυριαζή ήταν συνεκδότης του βραχύβιου λογοτεχνικού περιοδικού Νέα Γράμματα. Από το 1933 ήταν διευθυντής της Νέας Εστίας, μετά την αποχώρηση του Γρηγόριου Ξενόπουλου. Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και αργότερα διετέλεσε πρόεδρός της. Επίσης, υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου και του Φιλολογικού Συλλόγου “Παρνασσός”. Εκτός από το μυθιστόρημά του Ημέρες Οργής το υπόλοιπο έργο του είναι διηγηματογραφικό και δοκιμιακό. Εξέδωσε τις συλλογές διηγήματων: Η τελευταία νύχτα της γης (1924), Μακρινός κόσμος (1944), Φώτα στο πέλαγος (1958), Δρόμος εκατό μέτρων (1962), Όταν οι Άγιοι κατεβαίνουν στη γη (1958), Η μεγάλη νύχτα (1969) κ.ά. Δημοσίευσε επίσης οκτώ βιβλία με ταξιδιωτικά του, μεταξύ των οποίων: Η Κίνα έξω από τα τείχη (1960), Δαλματικές ακτές (1961), Ο κόσμος και οι Έλληνες (1965).