Ο Γιώργος Θέμελης γεννήθηκε στη Σάμο το 1900. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ δίδαξε στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. Δημοσίευσε πρώτη φορά ποιήματα του στο περιοδικό Μηνιαία Επιθεώρησις Σάμου το 1922. Συνδέθηκε με τον λογοτεχνικό κύκλο της Θεσσαλονίκης, όπου έζησε από το 1930 κι έπειτα, συμμετέχοντας στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού Μακεδονικές Ημέρες (1932-1939), ενώ υπήρξε από τους πρωτεργάτες στην έκδοση ενός άλλου πρωτοποριακού περιοδικού της πόλης, του Κοχλία (1942-1948). Εξέδωσε ποιητικές συλλογές, δοκίμια και μελέτες, θεατρικά έργα και μεταφράσεις.

Έργα του: Γυμνό παράθυρο (1945), Άνθρωποι και πουλιά (1947), Ο Γυρισμός (1948), Ωδή για να θυμόμαστε τους ήρωες (1949), Ακολουθία (1950), Συνομιλίες (1953), Δενδρόκηπος (1955), Το Πρόσωπο και το Είδωλο (1959), Φωτοσκιάσεις (1961), Η Μόνα παίζει (1961), Το Δίχτυ των Ψυχών (1965), Έξοδος (1968), Ποιήματα Ι (1969), Ποιήματα ΙΙ (1970), Ηλιοσκόπιο (1971), Περιστροφή, ποίημα σφαιρικό και μετατοπιζόμενο (1973), Ελεγεία του Αμετάθετου (1973), Δενδρόκηπος ΙΙ (1973), Κήποι (1973), Ars Poetica (1974), Οίκος Εμπορίου (1974), Τα Βιβλικά (1975). Μεταξύ των δοκιμίων και μελετών του: Το κλειδί (1960), Η Νεώτερη Ποίησή μας (1963), Η Νεώτερη Ποίησή μας ΙΙ. Γενικές απόψεις (1967), Ένας μονόλογος για την Ποίηση (1975), Ο Παπαδιαμάντης και ο κόσμος του (1962), Η ποίηση του Καβάφη (1970), Ο Σολωμός ανάμεσά μας (1970) και άλλα. Τιμήθηκε με το Α΄ και Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1962 και 1956 αντίστοιχα, και με το Βραβείο του Δήμου Θεσσαλονίκης το 1960.

Πηγή: Αλέξ. Αργυρίου (επιμ.), Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία-Γραμματολογία. Νεωτερικοί ποιητές του μεσοπολέμου, τ. Δ΄, Αθήνα, Σοκόλης 1990, σ. 284-297.