Ο Δημήτρης Χατζής γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1913. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του για οικονομικούς λόγους. Το 1935 εντάσσεται στο ΚΚΕ και αναπτύσσει κομματική δραστηριότητα στα Γιάννενα. Το 1936 συλλαμβάνεται κι εξορίζεται στη Φολέγανδρο. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής εντάσσεται στο ΕΑΜ κι εργάζεται στη σύνταξη της εφημερίδας Ελεύθερη Ελλάδα. Μετά το τέλος του Εμφυλίου αυτοεξορίζεται στη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Στη Βουδαπέστη μελετά βυζαντινή και μεταβυζαντινή ιστορία και λογοτεχνία και αργότερα ιδρύει το Νεοελληνικό Ινστιτούτο. Συνεργάζεται με τον εκδοτικό οίκο Europa κι επιμελείται 80 περίπου εκδόσεις έργων νεοελληνικής λογοτεχνίας, μεταφρασμένων στα ουγγρικά. Το 1975 επιστρέφει οριστικά στην Ελλάδα. Τον ίδιο χρόνο διδάσκει νεοελληνική λογοτεχνία στη Σχολή Μηχανολόγων του Πανεπιστημίου Πατρών (τα μαθήματα διακόπτονται από τον Γ. Ράλλη με το πρόσχημα ότι δεν είχε υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία). Παίρνει μέρος στον σχεδιασμό του περιοδικού Δομή, συνεργάζεται με το περιοδικό Αντί κι εκδίδει τέσσερα τεύχη του περιοδικού Πρίσμα. Πεθαίνει από καρκίνο τον Μάρτιο του 1981.

Έργα του: Η φωτιά (1946), Το τέλος της μικρής μας πόλης (1953, 1963), Ανυπεράσπιστοι (1965), Το διπλό βιβλίο (1976), κ.ά. Σε συνεργασία με την Μέλπω Αξιώτη επιμελήθηκε κι εξέδωσε την ανθολογία νεοελληνικού διηγήματος Antigone lebt (Η Αντιγόνη ζει, 1960, 21961).

Πηγή: Γιώργος Δ. Παγανός (παρουσίαση-ανθολόγηση), «Δημήτρης Χατζής», Η μεταπολεμική πεζογραφία. Από τον πόλεμο του ‘40 ώς τη δικτατορία του ‘67, τ. Η΄, Αθήνα, Σοκόλης 1992, σ. 172-249.