1856: Γεννιέται στο Τουρκοκρατούμενο Ηράκλειο Κρήτης • 1892: Γυμνασιάρχης στο τετρατάξιο «Ελληνικό Γυμνάσιο Χανίων» • 1893: Διευθυντής στο Γυμνάσιο Ηρακλείου • 1899: Γενικός Γραμματέας της Ανωτέρας Δ/νσεως και Γενικός 2 Επιθεωρητής Δημόσιας Εκπαίδευσης της «Κρητικής Πολιτείας» • 1901-5: Ξανά Γυμνασιάρχης στο Γυμνάσιο Ηρακλείου (καθηγητής του Ν. Καζαντζάκη) • 1900: Εισηγητής στο Α΄ Εκπαιδευτικό Συνέδριο της Κρητικής Πολιτείας, στα Χανιά. • 1904: Γραμματέας του τμήματος Μέσης Εκπαίδευσης στο Α΄ Εκπαιδευτικό Συνέδριο (Αθήνα). • 1905: Αποσύρεται από τη Δημόσια Εκπαίδευση και ιδρύει το ιδιωτικό Λύκειο «Κοραής» στο Ηράκλειο • 1909: Πεθαίνει σε ηλικία 53 ετών.

Ο Μιχαήλ Περοδασκαλάκης (Νεάπολη Κρήτης, 1899 - Πειραιάς, (;)), υπήρξε υπάλληλος του υπουργείου Δικαιοσύνης, και υπηρέτησε σε διάφορα πρωτοδικεία. Το 1915 ήταν γραφέας στη νομαρχία Λασηθίου. Το 1917 διορίστηκε υπογραμματέας στο πρωτοδικείο Λασηθίου απ’ όπου αποσπάστηκε στην “Διεύθυνση Δικαιοσύνης της Ελληνικής Διοικήσεως Σμύρνης” (1920-1922) και στην “Διεύθυνση Δικαστικού της Στρατιωτικής Διοικήσεως Ηρακλείου” (1922-1923). Αμέσως μετά διορίστηκε στο πρωτοδικείο Πειραιά όπου και συνέχισε τη σταδιοδρομία του. Την περίοδο από τον Φεβρουάριο του 1943 ως τον Απρίλιο του ίδιου έτους αποσπάστηκε στο πρωτοδικείο της Αθήνας. Το 1942 συνελήφθη από τους Γερμανούς και βασανίστηκε. Παντρεύτηκε την Στυλιανή Χρήστου Φούκα από τη Σμύρνη το 1932 και απέκτησαν ένα γιο, τον Κωνσταντίνο.

Ο Χριστόφορος Περραιβός, ή Χρυσάφης Χατζηβασίλης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε το 1773. Φοίτησε στην Ελληνική Σχολή του Βουκουρεστίου και στη συνέχεια πήγε στη Βιέννη για να σπουδάσει ιατρική, όπου συνδέθηκε με τον Ρήγα Φεραίο. Μετά τη σύλληψη του Ρήγα κατέφυγε στην Κέρκυρα, όπου ως αξιωματικός τέθηκε στην υπηρεσία των Γάλλων και έπειτα των Ρώσων. Άσκησε επίσης το επάγγελμα του δασκάλου της ελληνικής γλώσσας. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το Μάρτιο του 1817 στη Μόσχα από τον Αντώνιο Κομιζόπουλο. Έκτοτε εργάστηκε πυρετωδώς για τους σκοπούς της Εταιρείας. Ως Απόστολος της Φιλικής θα σταλεί στη Μάνη, για να προετοιμάσει τη μεγάλη εξέγερση. Στις παραμονές της Επανάστασης πήγε στην Ήπειρο για να ξεσηκώσει τους Σουλιώτες. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 έδρασε ποικολοτρόπως και σαν στρατιωτικός και σαν πολιτικός. Μετά την Απελευθέρωση ονομάστηκε Συνταγματάρχης της Φάλαγγας (1835) και αργότερα (1844) του απονεμήθηκε ο βαθμός του Στρατηγού. Πέθανε σε βαθιά γεράματα στις 5 Μαΐου 1863.

Ο Ιωάννης (Γιάγκος) Πεσμαζόγλου, γιος του τραπεζίτη Στέφανου Πεσμαζόγλου, σπούδασε νομικές, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο St John’s Collegeτου Πανεπιστημίου Cambridge. Το 1950 αναγορεύθηκε υφηγητής Πολιτικής Οικονομίας στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1964 εξελέγη εντεταλμένος υφηγητής και τον Μάρτιο του 1967 εξελίχθηκε στη βαθμίδα του καθηγητή• με μία παύση το 1968-1969, οπότε και τέθηκε σε διαθεσιμότητα, δίδαξε μέχρι την οικειοθελή του αποχώρηση το 1970 λόγω της αντίθεσής του προς το δικτατορικό καθεστώς.
Κατά το διάστημα 1951-1955 υπηρέτησε ως Γενικός Διευθυντής Οικονομικής Πολιτικής και Προγράμματος στο Υπουργείο Συντονισμού και στη συνέχεια (1955-1960) ως Οικονομικός Σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδος. Την περίοδο 1957-1961 ηγήθηκε της ελληνικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις με την ΕΖΕΣ και την ΕΟΚ και κατόπιν (1962-1965) της Επιτροπής Ευρωπαϊκής Συνεργασίας. Στο μεταξύ, το 1960, διορίστηκε Υποδιοικητής στην Τράπεζα της Ελλάδος, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι την παραίτησή του το 1967.
Την περίοδο 1967-1974 ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση, στο πλαίσιο της οποίας ίδρυσε την Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (ΕΜΕΠ)• αποτέλεσμα της δράσης αυτής ήταν αρχικά η εκτόπιση και έπειτα η κράτησή του σε απομόνωση από το ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. Διετέλεσε Υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας του 1974 και στις εκλογές του ίδιου έτους εξελέγη βουλευτής του κόμματος Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚ-ΝΔ) που μετονομάστηκε αργότερα σε Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ)• επανεξελέγη το 1977 με την ΕΔΗΚ, ενώ το 1985 εξελέγη ανεξάρτητος βουλευτής (συνεργαζόμενος με τη Νέα Δημοκρατία). Παράλληλα, συνέχισε τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ ως πρόεδρος της Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ελλάδας - Ευρωπαϊκής Κοινότητας(1975-1978). Από τα ιδρυτικά στελέχη του Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (ΚΟΔΗΣΟ) διετέλεσε πρόεδρός του από το 1979 έως το 1984, οπότε και αποχώρησε από αυτό. Με το ΚΟΔΗΣΟ αρχικά και έπειτα ως ανεξάρτητος με την υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας,εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (1981-1984 και 1989-1994).Μεταξύ άλλων, τον απασχόλησαν η οικονομική πολιτική, η δημόσια υγεία, το γλωσσικό ζήτημα, η εκπαίδευση, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, καθώς και οι πολιτικές εξελίξεις στα Βαλκάνια και την ανατολική Ευρώπη.
Καθοριστικός ήταν ο ρόλος του στην ίδρυση του Βασιλικού (μετέπειτα Εθνικού) Ιδρύματος Ερευνών το 1958, όπου και διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου μέχρι το 1968.Το 1992 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, την προεδρία της οποίας ανέλαβε το 1996.
Στις μελέτες και τις ομιλίες του διαπραγματεύεται θέματα σχετικά με την οικονομία, την ευρωπαϊκή ενοποίηση, την εξωτερική πολιτική και ασφάλεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.ά.

[Πηγές: Το υλικό του αρχείου• Ν. Λουλέ-Θεοδωράκη, Γιάγκος Πεσμαζόγλου, Αθήνα 1996• Γ. Κουμάντος κ.ά., Γιάγκος Πεσμαζόγλου. Εκδήλωση τιμής και μνήμης, Αθήνα 2006•Γ. Σ. Δονάτος κ.ά., Ιωάννης Σ. Πεσμαζόγλου: Πανεπιστημιακός, ευρωπαϊστής, διαπραγματευτής, επιμ. Μ. Ψαλιδόπουλος, Αθήνα 2010].

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε στα Σουδενά Καλαβρύτων και καταγόταν από την ιστορική οικογένεια των Πετιμεζάδων. Ήταν γιος του Σωτήρη Πετιμεζά, αδελφού του Αθανασίου Πετιμεζά που φονεύθηκε στη Βυσωκά Καλαβρύτων το 1769. Μετά το θάνατο του θείου του, μαζί με τον άλλο θείο του Κωνσταντίνο Πετιμεζά κατέφυγε στη Ζάκυνθο, όπου υπηρέτησε στα ελληνικά τάγματα που οργάνωσαν οι Ρώσοι στα Επτάνησα. Μετείχε στην Αγία Λαύρα στη κήρυξη της Επανάστασης και έλαβε μέρος στις μάχες των Καλαβρύτων, στην Ακροκόρινθο, στην Τρίπολη υπό τις διαταγές του Κολοκοτρώνη. Πολέμησε επίσης στη μάχη των Δερβενακίων. Σκοτώθηκε μαζί με τον γιο του Σωτήρη Πετιμεζά (ηλικίας δεκαεπτά χρονών) και τον παπα-Καλομοίρη στο Βασιλικό της Σικυώνας, κοντά στην Κόρινθο, στις 12 Αυγούστου 1822 σε τουρκική ενέδρα ενώ προσπαθούσε να σταματήσει τα υπολείμματα του στρατού του Δράμαλη, που επιχειρούσαν αντεπίθεση από την Κόρινθο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CE%B6%CE%AC%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 17/6/2020].

Γεννήθηκε στα Σουδενά Καλαβρύτων και ήταν γιος του αρματωλού Αθανασίου, γόνου της ιστορικής οικογένειας των Πετιμεζάδων. Το 1804 κατέφυγε στη Ζάκυνθο ύστερα από τη δολοφονία του πατέρα του και κατατάχθηκε στον ρωσικό στρατό. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρία και ανέλαβε τη μύηση του Οδυσσέα Ανδρούτσου στη Στερεά Ελλάδα. Παρέστη στην Αγία Λαύρα κατά τη κήρυξη της επανάστασης την 25 Μαρτίου. Όταν άρχισε ο αγώνας, πολιόρκησε μαζί με τους λοιπούς Πετιμεζαίους τους Τούρκους των Καλαβρύτων. Tον Απρίλιο του 1821 έλαβε μέρος στη μάχη του Λεβιδίου, στην πολιορκία της Τριπολιτσάς και στις μάχες κατά του Δράμαλη και του Ιμπραήμ. Έλαβε τον βαθμό του στρατηγού των ατάκτων στρατευμάτων από το 1822 και το 1827 ονομάστηκε γενικός αρχηγός των Όπλων των επαρχιών Αχαΐας και Ηλείας. Μετείχε στην Γ΄ Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας, στην Δ΄ Εθνική Συνέλευση του Άργους (1829) και στην Ε΄ Εθνική Συνέλευση Άργους και Ναυπλίου (1831 – 1832). Επί Καποδίστρια τιμήθηκε με το βαθμό του χιλιάρχου και διετέλεσε μέλος του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου (1831). Το 1834 έλαβε τον βαθμό του συνταγματάρχη της Ελληνικής Φάλαγγας και ανέλαβε την διοίκηση της 10ης Τετραρχίας (Αχαΐας). Αργότερα παραιτήθηκε από την ενεργό υπηρεσία. Το 1847 ονομάστηκε υποστράτηγος. Ήταν πληρεξούσιος Καλαβρύτων στην Εθνική Συνέλευση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, βουλευτής Καλαβρύτων (1844 – 1847 και 1847 - 1850), γερουσιαστής (1861 – 1862), επίτιμος υπασπιστής του βασιλιά Γεωργίου του Α΄ και αντιστράτηγος (1864). Πέθανε στις 22 Νοεμβρίου 1872 στο Αίγιο.

Ήταν γιος του Βασίλειου Πετιμεζά. Ακολούθησε αρχικά την στρατιωτική παράδοση της οικογένειας και εισήλθε στη σχολή Ευελπίδων. Απολύθηκε όμως το 1844 επειδή έλαβε μέρος σε στάση εναντίον του Όθωνα. Το 1854 έλαβε μέρος στην επανάσταση της Ηπείρου, ενώ στη συνέχεια ασχολήθηκε με την πολιτική. Εξελέγη βουλευτής ενώ για ένα διάστημα διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής.

Γεννήθηκε στα Σουδενά Καλαβρύτων και ήταν γιος του αρματωλού Αθανασίου, γόνου της ιστορικής οικογένειας των Πετιμεζάδων. Έλαβε μέρος στην Επανάσταση του 1821 και διακρίθηκε σε πολλές μάχες. Στη συνέχεια κατατάχθηκε στο στρατό και έλαβε το βαθμό του αντιστρατήγου.

Ο Ηρακλής Πετιμεζάς ήταν δημοσιογράφος και πολιτικός. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΕΔΕΣ και συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση. Μετά το τέλος του πολέμου διορίστηκε διευθυντής Ραδιοφωνίας, ενώ διετέλεσε και υπουργός Τύπου και Πληροφοριών.

Γεννήθηκε στα Καλάβρυτα και ήταν γιος του Ηρακλή Πετιμεζά. Αποφοίτησε από την Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων, ανθυπολοχαγός πυροβολικού (1894), αντισυνταγματάρχης (1916). Έλαβε μέρος στους πολέμους του 1897 και 1912 – 1913. Στρατιωτικός ακόλουθος στην πρεσβεία των Παρισίων. Διετέλεσε Νομάρχης Κέρκυρας, Κυκλάδων, Αττικής και Βοιωτίας επί οκταετία. Διευθυντής του γραφείου της Γερουσίας (1929). Γνωστός λογοτέχνης με το ψευδώνυμο «Λαύρας» έγραφε στο περιοδικό «Νουμάς» από το 1920 και από το 1925 στην εφημερίδα «Εστία» ως τακτικός χρονογράφος μέχρι το θάνατο του. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Απλά Λόγια (1920), γαλές Φωνές (1925), Εγκλώπια (1925) και το Ημερολόγιο Εκστρατείας 1912 – 1913. Γιος του ήταν ο Ηρακλής Πετιμεζάς συγγραφέας, δημοσιογράφος, πολιτικός και αγωνιστής της εθνικής αντίστασης.
Πηγή: Δήμος Καλαβρύτων (τελευταία πρόσβαση 17/5/2021)

Ο Πέτρος Πετρίδης γεννήθηκε στη Νίγδη της Καππαδοκίας το 1892. Φοίτησε στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο και στο Ροβέρτειο Κολλέγιο της Κωνσταντινούπολης, ενώ παράλληλα ξεκίνησε και ιδιωτικά μαθήματα πιάνου. Το 1911 μετέβη για σπουδές στο Παρίσι όπου διέμεινε αρκετά χρόνια της ζωής του και παράλληλα εργάστηκε ως μουσικοκριτικός συνεργαζόμενος με αρκετές ελληνικές εφημερίδες. Το 1958 εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών και ένα χρόνο αργότερα εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε στην Κηφισιά το 1977.

Έλληνας λόγιος που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στα τέλη του 18ου αιώνα. Ελληνομαθής και κάτοχος ξένων γλωσσών εργάστηκε ως διδάσκαλος. Όταν γύρω στο 1814 έφθασε στην Κέρκυρα, διετέλεσε διερμηνέας του Άγγλου Αρμοστή Θ.Μαίτλαντ, έφορος των σχολείων της Ιονίου Πολιτείας (1818), διευθυντής του επίσημου τυπογραφείου των Ιονίων Νήσων, εκδότης εφημερίδας, καθώς και γραμματέας της Γερουσίας. Ασχολήθηκε επίσης με διάφορες εμπορικές δραστηριότητες και υπήρξε συνέταιρος και διευθυντής της Societa dei Molini a Vapore (The Corfu Steam Mill Company). Μετά το θάνατό του το 1852 η περιουσία του (400.000 δρχ.) περιήλθε με κληροδότημα στο Κοινό της Κέρκυρας για αγαθοεργούς σκοπούς. Δημοσίευσε το 1817 το «Ειδοποίησις και πρότασις προς τους Ίωνας δια να ανορθώσωσι την γλώσσαν της παλαιάς Ελλάδος» και μετάφρασε την τραγωδία του Αλφιέρη «Ο Αγαμέμνων» κ.ά. Ήταν μέλος της Society for the diffusion of usuful knowledge. Είχε παντρευτεί την Ευφροσύνη (;).
(Πηγές: ΜΕΕ και Π.Χιώτης, Ιστορικά απομνημονεύματα τόμος 7 και πληροφορίες από τα τεκμήρια του αρχείου)

Ο Δημήτριος Πετρακάκος γεννήθηκε στο χωριό της Κελεφάς της τότε Επαρχίας Οιτύλου. Ήταν βουλευτής, δικηγόρος και καθηγητής Πανεπιστημίου. Γονείς του ήταν ο ιερέας Νικόλαος Πετρακάκος και η Δημητρούλα Πέτρου Κυρωνάκου (γάμος 1871). Υπότροφος της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εκκλησιαστικό δίκαιο στη Γερμανία. Το 1905 διορίστηκε νομάρχης Ευρυτανίας. Από το 1909 έως το 1912 διορίστηκε γενικός γραμματέας στο υπουργείο Δικαιοσύνης και το 1914 ορίστηκε μέλος της «Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπείας προς αναθεώρησιν και σύνταξιν της εκκλησιαστικής νομοθεσίας». Εξελέγη βουλευτής Λακωνίας τα έτη 1915, 1920, 1926. Το 1935 διορίστηκε κυβερνητικός επίτροπος στην Ιερά Σύνοδο όπου και παρέμεινε με διακοπές ως το 1945. Το 1942 διορίστηκε ως τακτικός καθηγητής Εκκλησιαστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το ίδιο έτος μετατέθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και παρέμεινε ως το 1945.
Συνέγραψε τα βιβλία: Κοινοβουλευτική Ιστορία της Ελλάδος, Ο Τύπος, Δημοσιογράφοι και δημοσιογραφία, Ο Μέγας Αλέξανδρος, Το μοναχικόν πολίτευμα του Αγίου Όρους Άθω, Μονεμβασία και Επίδαυρος Λιμηρά: Μετά την επανάσταση του 1821, κ.ά.
Είχε τιμηθεί με τον Σταυρό του Ταξιάρχη του Τάγματος Γεωργίου Α΄.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Ο Δημήτριος Π. Πετροκόκκινος υπήρξε λόγιος και συγγραφέας με καταγωγή από τη Χίο. Διετέλεσε εκπρόσωπος της εταιρείας των Αδελφών Ράλλη στην Ινδία. Συντάχθηκε με το κίνημα του δημοτικισμού και ήταν ιδρυτικό μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου (1910). Δημοσίευσε ιστορικές και κοινωνικές μελέτες καθώς και ένα αυτοτελές έργο σχετικό με την οικογένεια των Πετροκόκκινων.

Ο Αργύρης Πετρονώτης γεννήθηκε το 1924 και είχε άλλα πέντε αδέλφια. Ο πατέρας του ονομαζόταν Παναγιώτης Πέτρου Αποστολόπουλος ή Πετρονώτης και η μητέρα του Ευθυμία το γένος Δημητρίου Φατούρου. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο και το Γυμνάσιο της Τρίπολης. Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Σπούδασε αρχιτέκτων-μηχανικός στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο, τελείωσε το Ιστορικό-Αρχαιολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και πήρε δίπλωμα διδάκτορα μηχανικού από το Πολυτεχνείο του Μονάχου. Εργάστηκε σε Μέσες Τεχνικές και Νυχτερινές Σχολές και σε ιδιωτικά έργα ως αρχιτέκτων μηχανικός. Με την τελευταία ιδιότητα υπηρέτησε στο Δημόσιο, κυρίως στο ναό του Επικουρίου Απόλλωνα στην Πελοπόννησο (1975-1979). Από το 1979 εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης όπου δίδαξε Ιστορία Αρχιτεκτονικής στο τμήμα Αρχιτεκτόνων ως το 1991. Στο διάστημα αυτό ήταν καθηγητής αρχιτεκτονικής μορφολογίας στη σχολή Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης. Έλαβε μέρος σε πολλά τοπικά εθνικά και διεθνή συνέδρια. Εξέδωσε αυτοτελή βιβλία για την ιστορία της αρχιτεκτονικής και δημοσίευσε πολλά άρθρα σε περιοδικά.

Συλλέκτης, ιστοριοδίφης και ζευγολάτης

Ο Ηλίας Πετρόπουλος γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα και φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Ξεκίνησε να δημοσιογραφεί στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στην εφημερίδα Μεσημβρινή. Πρωτοεμφανίστηκε ως κριτικός τέχνης στα περιοδικά Διαγώνιος και Ζυγός. Το πλούσιο συγγραφικό έργο του Ηλία Πετρόπουλου από μόνο του αποτελεί μάρτυρα της πολυπραγμοσύνης του. Έχει δημοσιεύσει πάνω από σαράντα βιβλία με θέματα που αφορούν τα ρεμπέτικα τραγούδια, τον “υπόκοσμο”, τη λαϊκή παράδοση, την παραδοσιακή τέχνη, την ιστορία της Θεσσαλονίκης, την επίδραση των τούρκικων παραδόσεων στις ελληνικές. Η μελέτη του για τα Ρεμπέτικα Τραγούδια πρωτοδημοσιεύτηκε το 1968 χωρίς την άδεια της ελληνικής λογοκρισίας, γεγονός για το οποίο καταδικάστηκε σε πεντάμηνη φυλάκιση. Η εκτενής εισαγωγή, οι πλούσιες υποσημειώσεις και το ανεκτίμητο φωτογραφικό υλικό αποτελούν αστείρευτη πηγή πληροφοριών για τον “υπόκοσμο” της ελληνικής κοινωνίας. Την πρώτη καταδίκη ακολούθησαν άλλες δύο, η μία το 1972 για τη δημοσίευση του ποιήματος Σώμα, ενώ η τελευταία το 1980 αφορούσε την έκδοση του βιβλίου Εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη.

Λιγότερη ίσως γνωστή αλλά εξίσου σημαντική είναι η συμβολή του στη διάσωση της παραδοσιακής τέχνης και της λαϊκής παράδοσης. Τα βιβλία του για τις παλιές σιδερένιες πόρτες και παράθυρα (Ελληνικές Σιδεριές και Ξυλόπορτες, Σιδερόπορτες στην Ελλάδα), τα ελληνικά ταφικά έθιμα (The Graves of Greece) αποτελούν μοναδικές μαρτυρίες μιας τέχνης που χάνεται και μιας παράδοσης που ξεχνιέται. Στα φωτογραφικά άλμπουμ (Cages aux oiseaux en Gréce, Le kiosque grec, La voiture grecque) ο συγγραφέας καταγράφει με μοναδική οξυδέρκεια τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και στέκεται σε θέματα που περνούν απαρατήρητα στους περισσότερους από εμάς. Ο Ηλίας Πετρόπουλος όμως ενδιαφερόταν και για τις ιστορικές μνήμες, αυτό άλλωστε αποδεικνύουν τα βιβλία του για τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης (Les Juifs de Salonique, Ιn Μemoriam και Old Salonica).

Τέλος, ο Ηλίας Πετρόπουλος έχει γράψει μια σειρά από τεχνοκριτικές μελέτες για Έλληνες ζωγράφους, όπως ο Γιώργος Παραλής, ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, ο Κώστας Τσόκλης κ.ά. Θα ήταν σοβαρή παράλειψη να μην αναφερθούμε και στις λογοτεχνικές μελέτες του Ηλία Πετρόπουλου. Το πρώτο βιβλίο για τον Οδυσσέα Ελύτη γράφτηκε το 1966 από τον Ηλία Πετρόπουλο (Ελύτης, Μόραλης, Τσαρούχης).

Πέθανε στο Παρίσι το 2003.

Δικηγόρος

Ρώσος φιλέλληνας, στρατιωτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας εκδόσεων για την Επανάσταση του 1821 και τη Μακεδονία.

Ο Γιώργος Πετσίβας (Αριδαία 8/3/1946 - Αθήνα 2018) υπήρξε σκηνογράφος με σπουδές στην Αθήνα και το πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Εργάστηκε επίσης ως ηθοποιός στον θίασο της Τζένης Καρέζη και σκηνοθέτης της ΕΡΤ[1]. Ερχόμενος σε επαφή εξαιτίας του επαγγέλματός του με φιλολογικές πηγές και δημόσια και ιδιωτικά ιστορικά αρχεία που σχετίζονταν με τη Μακεδονία εγκατέλειψε την καριέρα του στην ΕΡΤ και ασχολήθηκε εκτεταμένα με τη μεταγραφή και επιμέλεια ιστορικών αρχείων, συγγράφοντας και εκδίδοντας σχετικά δοκίμια.

Γεννήθηκε το 1901 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, η οικογένειά του ήταν από τη Λέρο και ασχολούνταν με το εμπόριο βάμβακος. Σπούδασε στη Γαλλία στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης και ήταν επιθεωρητής στον Οργανισμό Βάμβακος.

Ο Παναγιώτης Πιπινέλης ήταν διπλωμάτης και πολιτικός. Εισήλθε στο διπλωματικό σώμα το 1922 και υπηρέτησε μεταξύ άλλων στο Παρίσι, στα Τίρανα καθώς και ως μέλος στη μόνιμη αντιπροσωπεία της Κοινωνίας των Εθνών. Υπηρέτησε επίσης στη Σόφια και στο Βουκουρέστι. Κατά τη διάρκεια της κατοχής ακολούθησε την κυβέρνηση Τσουδερού στην Κρήτη αρχικά και στη συνέχεια στη Μέση Ανατολή και στο Λονδίνο. Το 1952 παραιτήθηκε από το Διπλωματικό Σώμα και το 1953 πολιτεύθηκε αρχικά με τον Ελληνικό Συναγερμό και στη συνέχεια με την ΕΡΕ. Το διάστημα Ιουνίου- Σεπτεμβρίου 1963 διετέλεσε πρωθυπουργός. Διορίστηκε υπουργός Εξωτερικών στην πρώτη δικτατορική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Κόλλια και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του το 1970.

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 από την Παλούμπα Αρκαδίας, διετέλεσε στρατηγός, πληρεξούσιος της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης, γερουσιαστής, βουλευτής Γορτυνίας και υπασπιστής του βασιλιά Όθωνα.

Ο Κόλιας Πλαπούτας γεννήθηκε στο χωριό Σουλιμά της Τριφυλίας το 1735 και στα 18 του χρόνια αναγκάστηκε να γίνει κλέφτης στα βουνά της Γορτυνίας, διότι σκότωσε έναν Τούρκο.

Συνδέθηκε με άλλους ονομαστούς κλέφτες του Μοριά (Ζαχαριά, Κ. Κολοκοτρώνη, Πετιμεζαίους κ. α.) και συμμετείχε στην ελληνική εξέγερση του 1770 (Ορλωφικά) και στο διωγμό των Τουρκαλβανών.

Μετά την κήρυξη του αγώνα, ο Πλαπούτας λόγω της προχωρημένης ηλικίας φρόντιζε για τη στρατολόγηση ανδρών και την εξεύρεση πολεμοφοδίων για τις ανάγκες του αγώνα.

Πέθανε στη Μονή Προδρόμου της Στεμνίτσας το 1827, όπου τον είχαν μεταφέρει τα παιδιά του για ασφάλεια.

Ο Σπύρος Πλασκοβίτης (ψευδώνυμο του Πλασκασοβίτης) γεννήθηκε το 1917 στην Κέρκυρα. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και υπηρέτησε στο δικαστικό σώμα του Συμβουλίου Επικρατείας από το 1951 ως το 1968, οπότε διώχθηκε, δικάστηκε και φυλακίστηκε από το καθεστώς της δικτατορίας. Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας επανήλθε στην υπηρεσία του αλλά το 1977 διαμαρτυρόμενος για την αθώωση των κατηγορουμένων για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Την ίδια χρονιά εκλέχθηκε βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια ευρωβουλευτής από το 1981 ως το 1989. Εξέδωσε τέσσερα μυθιστορήματα: Το Φράγμα (1960), Η Πόλη (1979), Η κυρία της βιτρίνας (1990), Η άλλη καρδιά (1995) και επτά συλλογές διηγημάτων: Το γυμνό δέντρο (1952), Η θύελλα και το φανάρι (1955), Οι γονατισμένοι (1964), Το συρματόπλεγμα (1974), Το τρελό επεισόδιο (1984), Το πουκάμισο του καθηγητή (1993) και δύο τόμους με δοκίμια λογοτεχνικής κριτικής Η πεζογραφία του ήθους (1986) και Γραφές και συναντήσεις (1998).

Ο Νικόλαος Πλαστήρας (4 Νοεμβρίου 1883 - 26 Ιουλίου 1953) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός. Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (όπου έγινε γνωστός ως Μαύρος Καβαλάρης) και τη Μικρασιατική εκστρατεία ενώ πολλές φορές ενεπλάκη με την πολιτική συμμετέχοντας ή οργανώνοντας κινήματα. Ήταν φιλοβενιζελικός και κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1950-1952.

Ο Ελευθέριος Πλατής (Ιωάννινα, 1920 – Αθήνα, 1996;), γιος του υποστράτηγου της Χωροφυλακής Νικολάου Πλατή και της Ασπασίας το γένος Αναγνωστίδη, ήταν δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και εκπαιδευτικός. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1929 (οδός Βασ. Λάσκου 6, Παγκράτι).
Την περίοδο της Κατοχής διορίστηκε στην Εθνική Τράπεζα (1942-1945) και οργανώθηκε στο Ε.Α.Μ., το οποίο αποκήρυξε αργότερα (1947). Την ίδια περίοδο ήταν πρόεδρος του φιλολογικού συλλόγου «Οι Βωμοί» και συνεργάτης του περιοδικού Φοιτητική Εστία. Παράλληλα γράφτηκε στο τμήμα φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών από το οποίο αποφοίτησε το 1947. Έκτοτε εργάστηκε ως εκπαιδευτικός: Εκπαιδευτήρια Αηδονοπούλου (1951), Εμπορική Σχολή Σαμουήλ (Κύπρος, 1954-1957). Το 1957 διορίστηκε στο γυμνάσιο Θεσπρωτικού Πρέβεζας. Την περίοδο 1958-1962 μετεκπαιδεύτηκε με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών στη νεώτερη ευρωπαϊκή συστηματική φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Βόννης. Μετά την επιστροφή του συνέχισε την εργασία του στην εκπαίδευση. Διετέλεσε επιθεωρητής φιλολόγων Μέσης Εκπαίδευσης (1971-1976) και γενικός επιθεωρητής ξένων και μειονοτικών σχολείων (1976-1981).
Ο Ελευθέριος Πλατής υπήρξε πολυγραφότατος. Ήταν συνεργάτης πολλών περιοδικών (Νέα Εστία, Εποχή, Ευθύνη, Εύνοστος, Ηπειρωτική Εστία, Ελληνοχριστιανική Αγωγή κ.λπ.) και εξέδωσε τα παρακάτω βιβλία:
Οι φροϋδικές μηχανιστικές αντιλήψεις και η έννοια της ηδονής, Αθήνα 1956
Το ερωτικό στοιχείο στο μυστικισμό, 1964
Ερμηνευτικά στον Κρίτωνα,1973, 21979
Η αισθητική κοινωνία 1967, 21980 (Β΄ κρατικό λογοτεχνικό βραβείο Κριτικής - Δοκιμίου, 1977)
Οι κατήγοροι του Σωκράτη, 1980
Κριτικοί προβληματισμοί (α΄ τόμος), 1983
Τοποθετήσεις (α΄ τόμος), 1990 (βραβείο του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη)
Η άθληση και το έργο ενός μάρτυρα της ελευθερίας – Θεόδωρος Ζούκας, 1993
Η τραγικότητα στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό της ανόδου και της ακμής, 1994
Κριτικοί προβληματισμοί, 1995
Μετάφραση του έργου του Ρ. Μ. Ρίλκε, Η διαθήκη, 1985
Πολλά από τα άρθρα του εκδόθηκαν σε ανάτυπα:
Die neugriechische volksdichtung, München, 1962, Sonderdruck aus die volkskultur der südosteuropäischen völker sudosteuropa-Jahrbuch 6 Band
Η νεοελληνική δημοτική ποίηση, Αθήνα, 1962, ανάτυπο από το περιοδικό Ηώς
Ερμηνευτικά στον Πλατωνικό Κρίτωνα. Το φιλοσοφικό περιεχόμενο του διαλόγου, Αθήναι, 1972, ανάτυπο από τη Φιλοσοφία, Επετηρίδα του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Φιλοσοφίας της Ακαδημίας Αθηνών
Ο εκπαιδευτικός ιντελεκτουαλισμός, Αθήναι, 1973, ανάτυπο από την Ελληνοχριστιανική Αγωγή
Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου «Το πνεύμα του νεοελληνισμού και η τροπή των καιρών» (1945) «Η Ελλάς ως ιδέα, ο πόλεμος και οι ιδεολογίες» (1945). Κριτική μελέτη, Αθήνα 1975, ανάτυπο από το αφιέρωμα στον Θεοδωρακόπουλο του περιοδικού του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός, Δεσμός
Βιβλιογραφία Νίκου Νικολαΐδη, Ιωάννινα, 1984, ανάτυπο από την Ηπειρωτική Εστία
Ξένα μεγάλα έθνη απέναντι στην παραδοσιακή γραφή και ορθογραφία τους, Αθήνα, 1985, ανάτυπο από την Ελληνοχριστιανική αγωγή
Υπήρξε σφοδρός πολέμιος του μονοτονικού συστήματος και δημοσίευσε μια σειρά άρθρων κατά της εισαγωγής του στην εκπαίδευση.
Εκτός από τα δημοσιευμένα έργα του στο αρχείο υπάρχουν χειρόγραφα αδημοσίευτων έργων του για τον Husserl, το «καλλιτεχνικό γίγνεσθαι», μεταφράσεις των Μεταφυσικών του Αριστοτέλη και του Επιτάφιου του Θουκυδίδη και μια γερμανική μετάφραση της ερμηνείας του Πλατή για τον Οιδίποδα Τύραννο.
Ήταν τακτικό μέλος της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας κλπ.
Το συγγραφικό του όνομα ήταν Ε.Ν. Πλατής ενώ συναντάται και το Λευτέρης Πλατής.
Ήταν παντρεμένος με την ποιήτρια Όλγα Βότση.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Who is Who (1994) και το υλικό του αρχείου].

Δικηγόρος από τη Ζάκυνθο.

Ο Νικόλαος Γ.Πλατής γεννήθηκε στο χωριό Αγά του Νομού Φθιώτιδος την 1η Ιανουαρίου 1870.
Το 1891 κατατάσσεται στην Χωροφυλακή. Αφού υπηρέτησε ως χωροφύλακας και αρχιφύλακας των δασών Μεγαρίδος, Πειραιώς-Αττικής, Βάλτου, Ακαρνανίας και Τρικάλων, αποσπάται το 1905 στο Δασαρχείο Αττικής. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους προάγεται σε ανθυπομοίραρχο και επανέρχεται στη Μοιραρχία Τρικάλων ως γραμματέας. Τα έτη 1906 και 1908 διορίζεται διοικητής στην Αστυνομική Υποδιεύθυνση Φαρσάλων και υποδιευθυντής στην Αστυνομική Υποδιεύθυνση Καρδίτσας αντίστοιχα. Τον Ιανουάριο του 1910 προάγεται σε υπομοίραρχο. Τον Σεπτέμβριο του 1913 προάγεται σε μοίραρχο ΙΙ και τον Απρίλιο του ίδιου έτους σε μοίραρχο Ι.
Τον Απρίλιο του 1916 διορίζεται διευθυντής στην Αστυνομική Διεύθυνση Φλώρινας και τον Ιούνιο του 1916 Διευθυντής στην Αστυνομική Διεύθυνση Κοζάνης. Τον Αύγουστο του 1916 συμμετέχει στο κίνημα Εθνικής Αμύνης. Τον Ιανουάριο του 1917 προάγεται σε ταγματάρχη και τον Ιούνιο του ίδιου έτους αναπληρώνει προσωρινά τον συνταγματάρχη Εμ. Ζυμβρακάκη στην Ανώτερη Διοίκηση Χωροφυλακής Μακεδονίας και στο Αρχηγείο Δημοσίας Ασφαλείας. Τον Δεκέμβριο του 1918 προάγεται σε αντισυνταγματάρχη. Τον Ιούνιο του 1921 τίθεται σε διαθεσιμότητα και ανακαλείται στην ενεργό υπηρεσία τον Οκτώβρη του 1922. Τον Αύγουστο του 1927 τοποθετείται στο Αρχηγείο Χωροφυλακής Αθηνών ως γενικός επιθεωρητής.
Κατά την διάρκεια της υπηρεσιακής του δραστηριότητας δέχτηκε πολλούς επαίνους. Τον Σεπτέμβριο του 1901 η Μοιραρχία Καρδίτσας τον επαινεί επειδή συμμετείχε στην σύλληψη ληστοφυγόδικων. Το ίδιο έτος εκφράζεται προς αυτόν Βασιλική Ευαρέσκεια επειδή συμμετείχε στην τιμωρία του ληστή Ιωάννη Κολοκύθα. Τον Μάρτιο του 1914 απονέμεται στον Ν. Πλατή αναμνηστικό μετάλλιο για τη συμμετοχή του τους Βαλκανικούς πολέμους. Και το 1920 του εκφράζεται με ψήφισμα η ευγνωμοσύνη του Εμπορικού Συλλόγου Ιωαννίνων για την εξόντωση της ληστοσυμμορίας Βλάχου και Λάππα.
Ο Ν. Πλατής παντρεύτηκε το 1906 την Ασπασία, κόρη του Ιωάννη Αναγνωστίδη, με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά την Ευαγγελία, τον Ιωάννη, τον Γεώργιο, τον Ελεύθεριο και τον Βασίλειο. Πέθανε το 1953.
[Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν από την εργασία Ο Υποστράτηγος της Χωροφυλακής Νικόλαος Γεώργιος Πλατής. Στοιχεία υπηρεσιακής σταδιοδρομίας και δράσεως, που συντάχθηκε από τα παιδιά του και υπάρχει στο αρχείο].

Ο Μανούσος Πλουμίδης ήταν δημοσιογράφος και αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Το Βήμα.

Ο ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ γεννήθηκε στα Λαγκάδια Γορτυνίας τον Δεκέμβριο του 1902 και το 1924 διορίστηκε δάσκαλος στην περιοχή της Ελασσόνας. Οι άμεσες κοινωνικές εμπειρίες και η πλούσια συνδικαλιστική του δράση τον οδήγησαν σύντομα στην Αριστερά, όπως και αρκετούς δασκάλους την περίοδο του Μεσοπολέμου.
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ από το 1935, γνώρισε την πρώτη μακρά εμπειρία παρανομίας στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά. Ηγετικό στέλεχος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ πρωτοστάτησε στην οργάνωση της μαζικής και ένοπλης αντίστασης στην Αθήνα, όπου και παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής. Το 1947 θα περάσει και πάλι στην παρανομία και μετά το τέλος του Εμφυλίου θα συμβάλει καθοριστικά στην επάνοδο της Αριστεράς στη νομιμότητα και την κοινοβουλευτική ζωή, αρχικά με τη δημιουργία της Δημοκρατικής Παράταξης στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950, και στη συνέχεια με την ίδρυση της ΕΔΑ.
Η "υπόθεση Πλουμπίδη" θα παραμείνει για αρκετά χρόνια ανοιχτό τραύμα στην Αριστερά γιατί συμπυκνώνει, στην πιο ακραία εκδοχή, τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τις ανθρώπινες διαδρομές των Ελλήνων κομμουνιστών, ιδιαίτερα κατά τα χρόνια του Εμφυλίου και στη συνέχεια υπό το βάρος της ήττας. (Η. Νικολακόπουλος, από την έκδοση)

Ο Δημήτριος Πλούμης γεννήθηκε στην Αμπελακιώτισσα Ναυπακτίας το 1894 και ήταν αξιωματικός του Στρατού Ξηράς. Πήρε μέρος σε όλους τους πολέμους από το 1917 ως το 1949 και ανέλαβε διάφορες επιτελικές θέσεις. Στη διάρκεια της Κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση. Ήταν αρχηγός της Μυστικής Εθνικής Οργανώσεως Ναυπακτίας - Δωρίδος (Νοέμβριος 1942 - Ιούνιος 1943). Στις 30 Ιουνίου 1943 η οργάνωση υπάχθηκε στον Ε.Δ.Ε.Σ. και ο Πλούμης διορίστηκε από το Ζέρβα αρχηγός του Ε.Δ.Ε.Σ. νοτίου Ελλάδος (υπαρχηγεία στη Ναύπακτο και τη Δωρίδα) σε σύνδεσμο με την Ε.Κ.Κ.Α. Μετά τη διάλυση της τελευταίας κατέφυγε στην Πάτρα. Στις 7 Ιουνίου 1944 τον συνέλαβαν οι Γερμανοί και κρατήθηκε στο Χαϊδάρι έως τις 14 Σεπτεμβρίου 1944 όπου βασανίστηκε. Στον Εμφύλιο Πόλεμο υπηρέτησε διοικητής της 42ας Ταξιαρχίας Πεζικού στη Βορειοδυτική Θεσσαλία με το βαθμό του ταξίαρχου (Ιανουάριος 1947 - Μάρτιος 1948). Από τη θέση αυτή διηύθυνε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην περιοχή Κόζιακα και οργάνωσε τις τοπικές μονάδες Μ.Α.Υ. (Μονάδες Αυτοαμύνης Υπαίθρου). Την περίοδο Μαρτίου 1948 - Ιουλίου 1949 ήταν βοηθός του Α΄ υπαρχηγού ΓΕΣ υπεύθυνος για την οργάνωση των Τ.Ε.Α. (Τάγματα Εθνικής Ασφαλείας).
Τον Ιούλιο του 1949 τέθηκε σε αυτεπάγγελτη αποστρατεία με το βαθμό του ταξίαρχου.
Πολιτικά ο Πλούμης υπήρξε βενιζελικών πεποιθήσεων. Έλαβε μέρος στο κίνημα Εθνικής Αμύνης (1917), και ήταν προσωπικός φίλος του Νικολάου Πλαστήρα, είχε μάλιστα μυηθεί στο κίνημα του 1935. Μετά την απελευθέρωση ήταν υποψήφιος της Ε.Π.Ε.Κ. (1950, 1951) και στέλεχος της Ενώσεως Κέντρου. Το 1966 ήταν πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Αδικηθέντων Πολεμιστών.
Έγραψε τα βιβλία: Η σωματική αγωγή (1928), Η στρατιωτική σωματική αγωγή (1937), Ο Γολγοθάς του Έθνους. Οι μαύρες μέρες της σκλαβιάς στη Ρούμελη και το στοιχειωμένο Χαϊδάρι (1971), Η ελληνική τραγωδία 1946-1949 (1973). Είχε ετοιμάσει και πολλά άλλα, που απ’ ότι φαίνεται δεν μπόρεσε να εκδώσει.
Ήταν παντρεμένος με την Παναγιώτα Τόλια και απέκτησαν ένα γιο που πέθανε όταν ήταν μωρό και μία κόρη, την Αικατερίνη. Ο Δ. Πλούμης πέθανε το 1993.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: πλήρες βιογραφικό σημείωμα στο φάκ. 1.1]

Ο Μάριος Πλωρίτης είχε γεννηθεί στις 6 Ιανουαρίου 1919 στον Πειραιά. Το πραγματικό του όνομα ήταν Μάριος Στυλιανός Παπαδόπουλος. Ήταν γιος του Βασιλείου Παπαδόπουλου και της συζύγου του Αντωνίας, το γένος Καρρά. Οι γονείς του κατάγονταν από τη Σαντορίνη. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (πτυχίο Νομικής 1939, πτυχίο Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών 1940). Συνεργάτης του Κάρολου Κουν και ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Τέχνης το 1942, ο Μάριος Πλωρίτης συνδέθηκε στενά με την τέχνη της σκηνής ως μεταφραστής πλήθους έργων της ευρωπαϊκής και της αμερικανικής δραματουργίας, ως κριτικός και αρθρογράφος, ως ιστορικός και θεωρητικός, ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, αλλά και ως δραματουργός και σκηνοθέτης. Στον αθηναϊκό ημερήσιο Τύπο εμφανίστηκε το 1945 από τις σελίδες της εφημερίδας "Ελευθερία" ‒ αρχικά ως κριτικός θεάτρου, στη συνέχεια και ως ένας από τους πρώτους Έλληνες κριτικούς κινηματογράφου. Αποχώρησε από την "Ελευθερία" μετά τα Ιουλιανά του 1965. Το ίδιο έτος ξεκίνησε τη μακρόχρονη συνεργασία του με την εφημερίδα "Το Βήμα", όπου αρθρογραφούσε κυρίως για το θέατρο και για πολιτικά θέματα.

Στη διάρκεια της χούντας έζησε στο Παρίσι. Συνεργάστηκε με τις αντιδικτατορικές οργανώσεις Δημοκρατική Άμυνα και Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Μέτωπο, διηύθυνε το περιοδικό Courrier de la résistance grecque (1968‒1969) και συνεπιμελήθηκε το αφιέρωμα «Aujourd’hui la Grèce» του περιοδικού Temps modernes (1969). Από το 1970 έως το 1972 δίδαξε στο τμήμα Αγγλικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Paris VIII (Vincennes), εστιάζοντας κυρίως στο έργο του Σαίξπηρ. Στο Δημοψήφισμα του 1974 ήταν μέλος της Επιτροπής Αντιμοναρχικού Αγώνα και πρώτος ομιλητής της δημοκρατικής παράταξης στην ελληνική τηλεόραση (28 Νοεμβρίου 1974).

Συνιδρυτής με τον Αλέκο Πατσιφά και τον Νίκο Καρύδη των εκδόσεων Ίκαρος (1943), δάσκαλος στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης (1955‒1967), διευθυντής στον ετήσιο τόμο "Θέατρο" του Θεόδωρου Κρίτα (1957‒1967) και πρώτος διευθυντής στην εφημερίδα "Νίκη" (1962‒1963), ο Μάριος Πλωρίτης είχε επίσης διδάξει στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (1991) και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών (1991‒2001) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), είχε διευθύνει το θεατρικό τμήμα του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (1950‒1952) και είχε διατελέσει πρόεδρος της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, της Εταιρείας Συγγραφέων και του Κέντρου Εξαρτημένων Ατόμων. Ήταν μέλος του Ιδρύματος Λαμπράκη, του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, της Ορχήστρας των Χρωμάτων, του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού, της ΕΣΗΕΑ και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.

Παντρεύτηκε τρεις φορές, με την ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη, με την αρχαιολόγο Μαρίκα Ανεμογιάννη και με την ηθοποιό Κάτια Δανδουλάκη.

Από το 1943 έως το 2000 εκδόθηκαν 36 τόμοι λογοτεχνικών και θεατρικών του μεταφράσεων. Από το 1965 έως το 2002 εκδόθηκαν τα βιβλία του:

• Πρόσωπα του νεώτερου δράματος (1965),
• Τα λοφία και οι παγίδες (1966),
• Τα προσωπεία (1967),
• Δυναστείες και δυνάστες (1974),
• Μέγιστον μάθημα (1975),
• Πολιτικά 1975‒1976,
• Πολιτικά 1977‒1979 (1980),
• Μπρεχτ και Χίτλερ (1984),
• Τέχνη, γλώσσα και εξουσία (1989),
• Της σκηνής και της τέχνης (1990),
• Νέα Πολιτικά Α΄‒Β΄ (1990),
• Μίμος και μίμοι (1991),
• Έρως ελευθερίας και δημοκρατίας Α΄: Ο αρχαίος κόσμος (1992),
• Το θέατρο στο Βυζάντιο (1999) και
• Ο πολιτικός Σαίξπηρ (2002).

Μετά το θάνατό του (2006), το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων εξέδωσε δύο τόμους με συγκεντρωμένα άρθρα του, τις "Επιφυλλίδες (1989‒2004)" (2010).

[Το βιογραφικό σημείωμα είναι βασισμένο στο υλικό του αρχείου του, που απόκειται στο ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ].

Η εταιρεία «Δ.Πολάτ και Σία» διελύθη το 1922 όταν πέθανε ο γιατρός Βασίλειος Θ. Κανταρτζής και διορίστηκε γενικός πληρεξούσιος των κληρονόμων, ο αδελφός του και συγκληρονόμος, Ιωάννης Θ. Κανταρτζής. Στη νέα εταιρεία με την ίδια επωνυμία και έδρα την Αθήνα, συνέταιροι ήσαν οι Γεώργιος Β.Μαυρολέων, Ιωάννης Θ. Κανταρτζής και Δ. Πολάτ.
Η εμπορική εταιρεία «Οίκος Παπαγεωργίου – Γενικαί επιχειρήσεις εμπορίου, βιομηχανίας, γεωργίας κτλ.» είχε έδρα την Αθήνα και συνεταίρους τους Γεώργιο, Δημήτριο και Ιωάννη Στυλιανού Παπαγεωργίου και τον Δημήτριο Γ.Κουκουμπάνη. Συνεργάστηκε με την «Δ.Πολάτ και Σία» για την προμήθεια σακχάρεως στο ελληνικό δημόσιο για τις ανάγκες του στρατού.
Η Ανώνυμος Εταιρεία «Γενικαί Επιχειρήσεις» με έδρα την Αθήνα ασχολήθηκε, όπως προκύπτει από το υπάρχον αρχειακό υλικό, με τεχνικά και κατασκευαστικά έργα. Σε αυτήν εργαζόταν ο Δάνος Πολάτ στην Αθήνα και ο αδελφός του, Αρίστος Πολάτ, στη Θεσσαλονίκη και στις Σέρρες ως αντιπρόσωπός της.