Ο Συνήγορος του Πολίτη είναι ανεξάρτητη διοικητική αρχή που έχει ως δηλωμένο σκοπό τη διαμεσολάβηση μεταξύ των πολιτών και της Διοίκησης, δηλαδή των δημοσίων υπηρεσιών, των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ), των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ) και ορισμένων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας. Η διαμεσολάβηση αποσκοπεί στην προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών, την υπεράσπιση του πολίτη έναντι διακρίσεων εις βάρος του, την καταπολέμηση της κακοδιοίκησης και την τήρηση της νομιμότητας. Η διερεύνηση ξεκινάει κατόπιν έγκαιρης αναφοράς του πολίτη, αφού πρώτα έχει γίνει προσπάθεια να επιλυθεί το ζήτημα με τον ίδιο τον φορέα και εφόσον η προσπάθεια απέβη άκαρπη ή προβληματική.
Στην Ελλάδα, ο θεσμός αυτός καθιερώθηκε με τον ιδρυτικό νόμο 2477 του1997, με την προσθήκη του νέου νόμου 3094/2003. Διεθνώς είναι γνωστός ως Διαμεσολαβητής (Ombudsman), θεσμός που υπάρχει σε 85 χώρες σε όλο τον κόσμο και σε 27 ευρωπαϊκές χώρες.
Ο Συνήγορος του Πολίτη περιλαμβάνει έξι συνεπικουρικούς θεματικούς κύκλους οι οποίοι εποπτεύονται και συντονίζονται από αντίστοιχους Βοηθούς Συνηγόρους. Οι Κύκλοι είναι οι εξής:
α) Κύκλος Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
β) Κύκλος Κοινωνικής Προστασίας
γ) Κύκλος Ποιότητας Ζωής
δ) Κύκλος Σχέσεων Κράτους-Πολίτη
ε) Κύκλος Δικαιωμάτων του Παιδιού
στ) Κύκλος Ισότητας των Φύλων (από το 2016, έχει μετατραπεί σε κύκλο Ίσης Μεταχείρισης)

Dimitri Curmuli (Dimitrios Kourmoulis), a Greek merchant in Venice, c. 1772-1777, who later moved to Amsterdam, acted primarily as an agent for a large Greek firm in Smyrna. The Curmuli house was in fact a branch of a Greek multinational based on capital from Chios. The firm had branches in Venice (later in Trieste), Amsterdam, Smyrna and Constantinople and was managed by Ioannis Avgerinos, a Swedish diplomatic protégé. Curmuli was married to a Dutch merchant’s daughter, a very unusual circumstance at the time. Curmuli ran into serious trouble in Amsterdam when the main branch in Smyrna, managed by Ioannis Avgerinos, went bankrupt in 1783. He travelled to Smyrna to defend his claims against Avgerinos only to be murdered there, presumably by his former partner’s accomplices.

Η Γιολάντα Τερέντσιο γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922. Ήταν κόρη του Τόνι Τερέντσιο και της Τζούλιας Αμπελά και είχε μία αδελφή κατά δύο χρόνια νεότερη, την Άλμπα. Τελείωσε το Γυμνάσιο της Γερμανικής Σχολής (1934-1940) και ενεγράφη στη Νομική Σχολή, από την οποία δεν αποφοίτησε. Το 1944 συνελήφθη από τα Ες-Ες λόγω της αντιστασιακής της δράσης και εστάλη για καταναγκαστική εργασία στην Αυστρία. Εκεί δραπέτευσε από το στρατόπεδο επιλογής, συνελήφθη όμως και κρατήθηκε στη φυλακή Λάντεσγκεριχτ της Βιέννης. Μετά την απελευθέρωση της πόλης από τον Ερυθρό Στρατό, επέστρεψε στην Αθήνα με πολλές κακουχίες, τον Αύγουστο του 1945, οπότε αποτύπωσε την εμπειρία της αιχμαλωσίας της στο έργο 413 Μέρες. Έλαβε το δίπλωμα του Γαλλικού Ινστιτούτου (1946-1948) και του Βρετανικού Συμβουλίου (1946-1949) στην Αθήνα, ενώ παράλληλα δημοσίευε στον Ταχυδρόμο της Αλεξάνδρειας συνεντεύξεις με τους σημαντικούς λογοτέχνες της εποχής. Στη συνέχεια πήρε το δίπλωμα προπαιδευτικής του τμήματος Συγχρόνων γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Νίκαιας (1949-1950), όπου παρακολούθησε και μαθήματα του Κέντρου Μεσογειακών Σπουδών. Την ίδια περίοδο δημοσίευε στη Νέα Εστία, τον Ταχυδρόμο (Αθηνών) και το Βήμα συνεντεύξεις με διαπρεπείς γάλλους στοχαστές και νομπελίστες. Τις σπουδές της συνέχισε στη Σορβόννη, ολοκληρώνοντας την Ανωτέρα Σχολή Δημοσιογραφίας στο Παρίσι (1950-1952). Την ίδια περίοδο άρχισε να μεταφράζει στα γαλλικά το έργο της 413 Μέρες που δεν είχε εκδοθεί ακόμη τότε στα ελληνικά. Επιστρέφοντας στην Αθήνα συνεργάστηκε με τον Ταχυδρόμο (από το 1955), το Βήμα (από το1957) και τα Νέα. Από τον Νοέμβριο του 1967 ως τον Ιούνιο του 1975 εργάσθηκε ως δημοσιογράφος του ελληνικού τμήματος του BBC στο Λονδίνο. Η προσφορά της στην ενημέρωση των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αναγνωρίσθηκε κυρίως στο ντοκιμαντέρ της Πέπης Ρηγοπούλου: «Γιολάντα Τερέντσιο, η φωνή του BBC στα χρόνια της δικτατορίας», που προβλήθηκε στην εκδήλωση διαμαρτυρίας για τη διακοπή λειτουργίας της ελληνικής εκπομπής του BBC (22.11.2005) της ΠΟΕΣΥ, των «Ενώσεων Συντακτών» και των «Τμημάτων Επικοινωνίας & ΜΜΕ» του Παντείου και του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Από το 1974 συνεργάσθηκε ως ανταποκρίτρια από το Λονδίνο με την Καθημερινή και σύντομα, μετά την επιστροφή της στην Αθήνα, ως συντάκτρια. Από το 1978 ως το 1981 ανέλαβε την μηνιαία ενημερωτική εκπομπή στην κρατική τηλεόραση «Η Πορεία της Ευρώπης» (58 εκπομπές) και τη σειρά εκπομπών στο ραδιόφωνο με τίτλο «Τι θα πει Ευρώπη» (Νοέμβριος 1976-1978, 26 εκπομπές). Το 1981 συνέχισε με τις ραδιοφωνικές εκπομπές «Αναζήτηση της Αγγλίας», «Η Ευρώπη των Εννέα» και «Η Ευρώπη των Δέκα», «Ο κόσμος χθες, σήμερα, αύριο» (1987-1998) στην ΕΡΤ, και «Αναδρομή στις ρίζες» (1996-1998) στο 5ο Πρόγραμμα.

Εξέδωσε τρία αυτοτελή έργα: 413 μέρες (Εστία, 1982, 1η έκδοση στα γαλλικά [1958] και μετά στα ισπανικά [1961]), Ο κόσμος χθες, σήμερα, αύριο – Πνευματικοί άνθρωποι (συνεντεύξεις με Έλληνες λογοτέχνες, που είχε πάρει από το 1949, Μίνωας, 1992) και Κορυφαίοι Έλληνες στη σφαίρα της τέχνης (Ε.Λ.Ι.Α., 2000). Ετοίμαζε και ένα τέταρτο βιβλίο το οποίο θα περιελάμβανε συζητήσεις με ευρωπαίους λογοτέχνες, που έχουν τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ. Συμμετείχε επίσης σε συλλογικά έργα. Εξέδωσε τις μεταφράσεις: Η χώρα που δε φτάνεις ποτέ του Andre Dhotel και Υπολοχαγός Κάτια της Κατρίν Ντεβιλιέ.

Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουνίου 2006, μετά από μακρά ασθένεια.

Πηγή: Αρχείο Γ. Τερέντσιο (φάκ. 71.1), και τα έργα της: Ο κόσμος χθες σήμερα αύριο. Πνευματικοί άνθρωποι, Μίνωας, 1993, Κορυφαίοι Έλληνες στη σφαίρα της τέχνης. Συνεντεύξεις – Δοκίμια, Ε.Λ.Ι.Α., 2000.

βλ. Αμπελά-Τερέντσιο, οικογένεια

Άγγλος φιλελεύθερος συγγραφέας, οικονομολόγος και πολιτικός που έδρασε ως γραμματέας του Φιλελληνικού Κομιτάτου (London Greek Committee) στα χρόνια 1823-1826.

Έλληνας γιατρός, πολιτικός και διπλωμάτης. Είχε διατελέσει υπουργός και ήταν από τους πρώτες νομάρχες του νέου Ελληνικού Κράτους που προέκυψε μετά την επανάσταση του 1821.
Γεννήθηκε στο χωρίο Σόλος της επαρχίας Καλαβρύτων και ήταν γιος του αγιογράφου Μαυρονικόλα Ζωγράφου. Σπούδασε ιατρική στην Πίζα και συνδέθηκε φιλικά με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Με το ξέσπασμα της επανάστασης αναχώρησε για την Ελλάδα και αρχικά εργάστηκε ως γιατρός στα Καλάβρυτα. Αναμίχθηκε με την πολιτική, όντας υποστηρικτής του Καλαβρυτινού Ανδρέα Ζαΐμη. Εκλέχτηκε πληρεξούσιος στην Γ' Εθνοσυνέλευση (πήρε μέρος στην Γ' Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου και στην Γ' Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας) ενώ υπηρέτησε και ως γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Ζαΐμη. Την περίοδο 1832 με 1833, διετέλεσε υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Τρικούπη ενώ στις 8 Μαΐου 1833 διορίστηκε νομάρχης Αρκαδίας. Ήταν ένας από τους πρώτους δέκα της Ελλάδας, ενώ στις 24 Αυγούστου του 1833, διορίστηκε πληρεξούσιος παρά την Πύλη, δηλαδή πρεσβευτής της Ελλάδας στην Κωνσταντινούπολη. Ο Σουλτάνος όμως, τον αναγνώρισε επίσημα τον Δεκέμβριο του 1837. Τον ίδιο χρόνο ανακλήθηκε πίσω στην Ελλάδα και διορίστηκε υπουργός επί των Εξωτερικών.
Το 1839 με την ιδιότητα του υπουργού επί των Εξωτερικών ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη για να μεταφέρει την συγχαρητήρια επιστολή του Όθωνα προς τον νέο σουλτάνο Aβδούλ Mετζήτ. Ο Αβδούλ Μετζήτ τον δέχτηκε στις 7 Δεκεμβρίου στα ανάκτορα, όπου του απένειμε ανώτερο οθωμανικό παράσημο. Ο Ζωγράφος εργάστηκε για την σύναψη φιλικής συνθήκης, κάτι το οποίο επετεύχθη τελικώς στις 3 Μαΐου 1840. Υπήρξε η πρώτη ελληνοοθωμανική συνθήκη και η οποία ρύθμιζε οικονομικές και ιδιαίτερα εμπορικές εκκρεμότητες ετών μεταξύ των δύο χωρών. Μετά την επιστροφή του όμως στην Αθήνα, αντιμετώπισε σφοδρές αντιδράσεις, κυρίως από τους πολιτικούς του αντιπάλους, επειδή θεώρησαν ότι η συνθήκη ήταν επιζήμια για τα ελληνικά συμφέροντα. Το υπουργικό συμβούλιο στις 11 Μαΐου την απέρριψε, ενώ το Συμβούλιο της Επικρατείας αρνήθηκε να την επικυρώσει. Έτσι στις 16 Μαΐου αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το υπουργικό του αξίωμα και να περιοριστεί στην αντιπολίτευση. Έλαβε μέρος στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου το 1843 και ουσιαστικά αποτέλεσε την πολιτική τριανδρία του κινήματος μαζί με τον Ανδρέα Λόντο και τον Ανδρέα Μεταξά. Αργότερα εκλέχτηκε πληρεξούσιος των Καλαβρύτων στην Εθνοσυνέλευση της Αθήνας, ενώ στη συνέχεια το 1850, διορίστηκε από την κυβέρνηση Αντώνιου Κριεζή πρέσβης της Ελλάδας στην Πετρούπολη.
Απεβίωσε το 1856 στο Μπελβί της Γαλλίας ενώ βρισκόταν εκεί για θεραπεία

Ο Νικηταράς γεννήθηκε στη Μεγάλη Αναστασίτσα (Νέδουσα) το 1787. Γιός του Σταματέλου Τουρκολέκα και της Σοφίας το γένος Καρούτσου, αδελφής της γυναίκας του Κολοκοτρώνη, μαθήτεψε κοντά στο Ζαχαριά και τον Κολοκοτρώνη. Το 1805, μετά το φόνο του αρματολού πατέρα του και αδελφού του από τους Τούρκους, ακολούθησε το θείο του Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1818 και επιδόθηκε στη μύηση νέων φιλικών. Το Φεβρουάριο του 1821 βρισκόταν στην Πελοπόννησο, έτοιμος για την κήρυξη της Επανάστασης. Συμμετείχε στην απελευθέρωση της Καλαμάτας, στις μάχες του Βαλτετσίου και των Δολιανών (αρχηγός και νικητής), στην άλωση της Τριπολιτσάς, στην πολιορκία του Αναπλιού, σε πολεμικές επιχειρήσεις στη Ρούμελη, στις επιχειρήσεις εναντίον του Δράμαλη και του Ιμπραήμ.

Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου τάχθηκε με το μέρος του Κολοκοτρώνη. Υπήρξε στενός συνεργάτης του Καποδίστρια και διορίστηκε Διοικητής Συντάγματος Πελοποννησίων και Αρχηγός της Πολιτικής Φρουράς Πελοποννήσου.Στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829) ήταν πληρεξούσιος του Λεονταρίου.

Στην Οθωνική περίοδο έζησε παραγκωνισμένος. Το Δεκέμβριο του 1839 συνελήφθη με την κατηγορία ότι ανήκε στη «Φιλορθόδοξη Εταιρεία», η οποία στρεφόταν εναντίον του Όθωνα, παραπέμφθηκε σε δίκη, αθωώθηκε αλλά παρέμεινε στις φυλακές της Αίγινας 14 μήνες ακόμα. Μετά την Επανάσταση του 1843 ο Όθωνας του έδωσε το βαθμό του Υποστρατήγου και το 1847 τον έκαναν Γερουσιαστή. Ήταν όμως ανήμπορος για δράση.

Πέθανε στον Πειραιά το 1849, τυφλός και πάμπτωχος, και κηδεύτηκε στην Αθήνα.

Μουσικοδιδάσκαλος από τη Δημητσάνα

Ο Φώτιος Λαμπίρης (Κεφαλλονιά 1906-;), αδελφός του Σπυρίδωνα, ήταν και αυτός γιατρός, γαστρεντερολόγος.

Ο Σταύρος Ιωάννου ή Τσαπαλάμος (θ. 1823) ήταν έμπορος και πρόκριτος στα Γιάννινα επί Αλή Πασά

Γιος του Σταύρου Ιωάννου που υπηρέτησε από το 1825 σε διάφορες θέσεις στην ελεύθερη Ελλάδα και ίδρυσε αργότερα την Εθνική Τράπεζα

Πολιτικός, χορηγός της Επανάστασης του 1821 και γιος του Άγγελου

Λόγιος από την Κορυτσά που έζησε χρόνια στη Ρουμανία και μετά υπήρξε διευθυντής του ρουμανικού σχολείου της γενέτειράς του. Ερεύνησε την ιστορία της Μοσχόπολης και των λογίων της και μετέφρασε Αλβανικά την «Αληπασιάδα» του Χατζή-Σεχρέτη.

Οι Ορθόδοξοι του Λιβόρνου ίδρυσαν εκκλησία γύρω στο 1754 και οργάνωσαν αδελφότητα που πρόσφερε υποτροφίες, συντηρούσε σχολείο κλπ. Η εκκλησία κατεδαφίστηκε το 1953 και η περιουσία της ανήκει σήμερα στο Ελληνικό Ινστιτούτο της Βενετίας.

Ο Χρίστος Βαρλέντης, πρωτότοκος γιος της οικογένειας του Νικολάου Βαρλέντη-Χριστοδούλου, καταγόταν από τη Ζάχουλη (Ζαχόλη) Κορινθίας. Μετά τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Τρίπολη, όπου ο Βαρλέντης έζησε τα παιδικά του χρόνια και ολοκλήρωσε το γυμνάσιο. Γεννήθηκε με περιορισμένη όραση και αργότερα υπέστη τραυματισμό στο υγιές μάτι του. Έγραψε ποιήματα, διηγήματα και άρθρα, στα οποία υποστήριξε τον δημοτικισμό.
Το διάστημα 1904-1909 εξέδωσε το περιοδικό Επιθεώρηση, όπου δημοσίευσε την κωμωδία «Οι μαλλιαροί» (1904), τη μετάφραση του Προμηθέα του Αισχύλου (1906), της Ηλέκτρας του Σοφοκλή (1906) και της Ιφιγένειας εν Ταύροις του Ευριπίδη (1907). Το 1909 κυκλοφόρησε ως τόμος του περιοδικού η συλλογή διηγημάτων Χαμοζωή.
Δημοσίευσε τα έργα: Σύννεφα. Συλλογή έργων πεζών και εμμέτρων (1897), Φλόγες. Του πολέμου – Από παντού – Νέος κόσμος (ποιητική συλλογή, 1898), Φώτα και σκιές. Ποιήματα και διηγήματα 1898-1899 (1899), Ζαΐρα (διήγημα, 1900), Στροφές (ποιητική συλλογή, 1904), Δόξα και ζωή (συλλογή διηγημάτων 1907), Αητοί και λελέκια (συλλογή διηγημάτων, 1908), Θρύλοι (ποιητική συλλογή, 1910), Η βουβή (δράμα, 1911, πρώτη δημοσίευση σαν επιφυλλίδα στην εφημερίδα Πύρρος), Ξύπνα Ρωμιέ (άρθρα και λογοτεχνήματα, 1912), Επάνω απ’ το βυθό (ποιητική συλλογή, 1918), Αέρα-Αέρα (ποιητική συλλογή, 1919), Μπουκετάκι (ποιητική συλλογή, 1919), Σκέρτσο (ποιητική συλλογή, 1921), Κάλμα (ποιητική συλλογή, 1924).
Διετέλεσε διευθυντής του φιλολογικού περιοδικού Αττική Ίρις και της εφημερίδας Πύρρος.

Πηγή: Αρχείο Χρ. Βαρλέντη (υποφάκ. 4). Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 3. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, Αθήνα, Πυρσός, 1929, τομ. ΣΤ΄.

Ο Οργανισμός Τουριστικής Πίστεως (αρχικώς Οργανισμός Ξενοδοχειακής Πίστεως) ιδρύθηκε με το Ν.Δ. υπ.αριθ. 181/1946 (ΦΕΚ, Τεύχος Α’: 325/30.10.1946) με έδρα την Αθήνα. Ήταν Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, υπό την άμεση εποπτεία της Γενικής Γραμματείας Τουρισμού. Σκοπός του ήταν η «άσκησις της εν γένει Ξενοδοχειακής Πίστεως, εκδηλουμένης διά της χορηγήσεως υπ’ αυτού δανείων και πιστώσεων προς ξενοδοχειακάς επιχειρήσεις, επιχειρήσεις Λουτροπόλεων και τουριστικάς εν γένει τοιαύτας, προς συνεταιρισμούς Ξενοδόχων, προς ξενοδοχειακούς οργανισμούς προς τοπικάς οργανώσεις τουρισμού και τας ενώσεις αυτών ως και εις ενίσχυσιν επισκευής οδών αγουσών εις τουριστικούς τόπους». Το 1955 στο Ν.Δ. 3430 (ΦΕΚ, Τεύχος Α’: 307/12.11.1955) στο άρθρο 14 προβλέφθηκε η μετονομασία του οργανισμού σε Οργανισμό Τουριστικής Πίστεως με σκοπό τη διεύρυνση της πιστοδότησης προς επιχειρήσεις σχετικές με τον τουρισμό, όπως εστιατόρια, κ.λπ. Η διαχείριση του Oργανισμού ανατέθηκε στην Εθνική Τράπεζα μέχρι τις 30/4/1957 και από τον Μάιο 1957 στην Τράπεζα Εμπορικής Πίστεως. Τα δάνεια που χορηγήθηκαν από τον Oργανισμό διακρίνονται σε δάνεια για την ανέγερση ή ίδρυση νέων ξενοδοχειακών μονάδων, διάρκειας 25 χρόνων, δάνεια επέκτασης ή ριζικής ανακαίνισης διάρκειας έως 10 χρόνια, δάνεια βελτίωσης, ανανέωσης και εκσυγχρονισμού διάρκειας έως 5 έτη, δάνεια επείγουσας ανάγκης εξοφλητέα εντός 1-3 ετών, εποχικά δάνεια ανακαίνισης εξοφλητέα εντός 1 έτους, δάνεια ευκολίας εξοφλητέα εντός 10-12 μηνών. Το 1964 ο οργανισμός διαλύεται και απορροφάται από την Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως.

Το Ελληνικόν Εθνικόν Γραφείον Εγκλημάτων Πολέμου (ΕΕΓΕΠ) συστάθηκε με τον Α.Ν. 384 της 4/8.6.1945 με σκοπό την εξακρίβωση εγκλημάτων πολέμου που είχαν διαπραχθεί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από όργανα των εχθρικών κρατών κατά φυσικών ή νομικών προσώπων εντός της ελληνικής επικράτειας και ελλήνων υπηκόων στο εξωτερικό (άρθρο 1). Το άρθρο 7 εξειδίκευε τους σκοπούς ίδρυσης του Γραφείου «Αι κατά τα ανωτέρω συνιστώμεναι υπηρεσίαι σκοπόν έχουσι την εξακρίβωσιν των κατά τον παρόντα πόλεμον διαπραχθέντων εγκλημάτων πολέμου, τον τόπον και χρόνον διαπράξεώς των και των υπαιτίων τούτων κατά τα ειδικώτερον δια του παρόντος οριζόμενα και δια Διατάγματος ορισθησόμενα».
Το Γραφείο τελούσε υπό την εποπτεία του Υπουργού Δικαιοσύνης. Η υπηρεσία ήταν οργανωμένη σε Κεντρική Υπηρεσία και τοπικές υπηρεσίες που υπάγονταν στην Κεντρική και συστάθηκαν στην περιφέρεια κάθε Πρωτοδικείου της χώρας (άρθρο 2). Οι τοπικές υπηρεσίες τελούσαν υπό την διεύθυνση του Εισαγγελέως Πρωτοδικών ενώ για την υποβοήθηση του έργου τους συστάθηκαν "παρά τω Εισαγγελεί Πρωτοδικών" τοπικά Συμβούλια αποτελούμενα από τον Εισαγγελέα ως Πρόεδρο, τον Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου και τον Διοικητή της Χωροφυλακής της έδρας του Πρωτοδικείου (άρθρο 5 παρ.1). Στην περιφέρεια του Πρωτοδικείου Αθηνών και Πειραιώς η τοπική αρμοδιότητα ανήκε στην Κεντρική Υπηρεσία (άρθρο 5 παρ. 3). Με το άρθρο 11 (παρ. 1) οριζόταν ότι κάθε δημόσια, δημοτική και κοινοτική υπηρεσία και κάθε γενικά νομικό ή φυσικό πρόσωπο όφειλε να θέσει στη διάθεση της Κεντρικής ή των τοπικών υπηρεσιών κάθε αποδεικτικό στοιχείο ή πληροφορία χρήσιμη για την εξακρίβωση των εγκλημάτων πολέμου.
Ο νόμος τροποποιήθηκε με τη συντακτική πράξη 73 της 8/8.10.1945 "Περί κολασμού και εκδικάσεως των εγκλημάτων πολέμου και τροποποιήσεως του υπ’ αριθ. 384/1945 Αναγκαστικού Νόμου" η οποία εξειδίκευε την έννοια του εγκλήματος πολέμου και όριζε την τιμωρία των ενόχων κατά περίπτωση. Στη συντακτική πράξη οριζόταν η διαδικασία που θα ακολουθούσε το Γραφείο κατά την άσκηση των καθηκόντων του και συνιστούσε στην Αθήνα Ειδικό Στρατοδικείο. Η δίωξη των εγκληματιών πολέμου ασκήθηκε με βάση τις διατάξεις αυτής της συντακτικής πράξης.
Με τον Α.Ν 1860 της 23/23.6.1951 "Περί συμπληρώσεως διατάξεων της υπ’ αριθ. 73/1945 Συντ. Πράξεως" ορίστηκε η λειτουργία Κεντρικού Συμβουλίου στην Κεντρική Υπηρεσία που ήταν αρμόδιο για την εκδίκαση των ανακοπών.
Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του το Γραφείο κατόρθωσε να στοιχειοθετήσει κατηγορίες και να ασκήσει διώξεις για 800 γερμανούς στρατιωτικούς, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονταν ο υπολοχαγός Χανς Ζάμπελ (υπεύθυνος της σφαγής του Διστόμου), ο Μάξ Μέρντεν κά.
Η δίωξη των εγκληματιών πολέμου ανεστάλη το 1959 καθώς η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή επιθυμώντας την εξομάλυνση των σχέσεων της Ελλάδας με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας έσπευσε να ικανοποιήσει τις αξιώσεις της τελευταίας για την παύση των διώξεων εναντίον των Γερμανών που κατηγορούνταν για εγκλήματα πολέμου. Με το νόμο 3933 της 18/19.2.1959 «Περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου» ανεστάλη «αυτοδικαίως» κάθε δίωξη γερμανών υπηκόων και καταργήθηκαν τα διωκτικά έγγραφα που είχαν εκδοθεί. Οριζόταν ακόμα ότι αντίγραφα των δικογραφιών θα αποστέλλονταν στις γερμανικές δικαστικές αρχές. Με το δεύτερο άρθρο αποφυλακίζονταν όσοι εξέτιαν ποινές και οριζόταν το αδύνατο της επανόδου τους στην Ελλάδα.
Το Γραφείο καταργήθηκε με το Ν.Δ. 4016 της 3/3.11.1959 «Περί τροποποιήσεως της περί εγκληματιών πολέμου νομοθεσίας». Με αυτό το νομοθετικό διάταγμα καταργούνταν ο νόμος 384/1945 και η συντακτική πράξη 73/1945 και οι αρμοδιότητές του Γραφείου μεταβιβάζονταν στον Εισαγγελέα Εφετών Αθηνών (διοικητική και εισαγγελική δικαιοδοσία) και στο Συμβούλιο Εφετών Αθηνών (η δικαστική, του μέχρι τότε Δικαστικού Συμβουλίου). Με το άρθρο 7 οριζόταν ότι τα αρχεία του Γραφείου περιέρχονταν στην Εισαγγελία Εφετών Αθηνών, και οι δικογραφίες κατά των εγκληματικών πολέμου και ό,τι σχετιζόταν με τη δικαστική λειτουργία στο Εφετείο Αθηνών
Η έδρα του ΕΕΓΕΠ βρισκόταν στην οδό Πλούτωνος 1.
Το γραφείο είναι γνωστό επίσης ως Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου και Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου.

Σκοπός της Α.Ε Βιομηχανικών Επενδύσεων ΩΜΕΓΑ ήταν «Η σύστασις των υπό του άρθρου 3 της από 22 Ιανουαρίου 1970 συμβάσεως μεταξύ Δημοσίου και Α. Σ. Ωνάση κυρωθείσης διά του Ν.Δ. 477/1970 προβλεπομένων Ανωνύμων Εταιρειών, η απόκτησις μετοχών ή ομολογιών των ως άνω εταιρειών, ή διά απ’ ευθείας αγοράς ή διά καταβολής της αποζημιώσεως, διά την εκτέλεσιν της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως, απόκτησις της εδαφικής εκτάσεως προς εγκατάστασιν των υπό της ρηθείσης Συμβάσεως προβλεπομένου Βιομηχανικού Συγκροτήματος, η εκτέλεσις μελετών, διαγωνισμών, συμβάσεων και έργων απαραιτήτων διά την προπαρασκευήν της ανεγέρσεως Νομομηχανικού Συγκροτήματος ως και η παροχή πάσης συναφούς προς τον σκοπό τούτον υπηρεσίας». Όπως προκύπτει από τα Πρακτικά του Διοικητικού Συμβουλίου της εταιρείας με την από 19.1.1971 απόφαση (αριθ. Β 4895/12.102) των Υπουργείων Οικονομικών και Βιομηχανίας, κηρύχθηκε αναγκαστικώς απαλλοτριωτέα, υπέρ της ΩΜΕΓΑ, έκταση 9.844.802 τ.μ. στην Πάχη Μεγάρων. Για τις ανάγκες της απαλλοτρίωσης, η εταιρεία δανειοδοτήθηκε από την Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως. Από την ανωτέρω έκταση πωλήθηκε την 22.7.1972 στην Α.Ε. ΣΤΡΑΝ τμήμα 2.296.000 τ.μ. αντί τιμήματος 98.132.684 δρχ. πλέον αναλογικών εξόδων της ΩΜΕΓΑ (για τόκους δανείων κ.λπ.) 5.496.497 δρχ., δηλ. σύνολο 103.629.181 δρχ. Στη συνέχεια, όμως, με τις από 22.1.1974 αποφάσεις (αριθ. 171-174) του Συμβουλίου Επικρατείας έγιναν δεκτές αιτήσεις ακυρώσεως θιγόμενων ιδιοκτητών. Η ακύρωση στηρίχτηκε στο γεγονός ότι ο συγκεκριμένος σκοπός της δημόσιας ωφέλειας, για τον οποίο έγινε η απαλλοτρίωση, ματαιώθηκε πριν συντελεστεί, με τη λύση της σύμβασης μεταξύ Δημοσίου - Α.Σ. Ωνάση. Τέλος, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Μετόχων (δηλ. της ΕΤΒΑ, η οποία είχε το 100% των μετοχών) της 31.12.1977, η εταιρεία τέθηκε από 1.1.1978 υπό εκκαθάριση.

Η σύνταξη, έγκριση και έκδοση των διδακτικών βιβλίων αποτελούσαν αρμοδιότητα κάποιου τμήματος, ή γραφείου ή διεύθυνσης του ΥΠ.Ε.Π.Θ. Κατά τη διάρκεια των ετών 1920-1970 έγιναν αρκετές αλλαγές στη διάρθρωση της Κ.Υ. του ΥΠ.Ε.Π.Θ. μερικές από τις οποίες άλλαξαν σημαντικά την ισχύουσα κατάσταση. Σύμφωνα με τον Α.Ν. 782/15ης Ιουλίου 1937 «Περί Οργανισμού της Κεντρικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας» η Γ΄ Γενική Διεύθυνση Παιδείας περιλάμβανε και τη Διεύθυνση Διδακτικών Βιβλίων και Εποπτικών μέσων διδασκαλίας στην οποία υπαγόταν το τμήμα των Διδακτικών βιβλίων. Ο Υπουργός είχε υπό την αρμοδιότητά του όλα τα θέματα που αφορούσαν τη Διεύθυνση Διδακτικών Βιβλίων, όπως τη συγγραφή και την κρίση των βιβλίων κατόπιν προκήρυξης διαγωνισμών, την έκδοση, διάθεση, εκτύπωση των βιβλίων από τον Οργανισμός Εκδόσεων Σχολικών Βιβλίων (Ο.Ε.Σ.Β.) -που ιδρύθηκε το 1937-(Α.Ν. 952/19-11-1937, Φ.Ε.Κ. 469 τ.Α΄), όπως και την αποζημίωση των συγγραφέων. Ο Ο.Ε.Σ.Β. διατήρησε την ονομασία αυτή μέχρι το 1964, όπου μετονομάστηκε σε Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων (Ο.Ε.Δ.Β.). Εκτός των άλλων η Διεύθυνση Διδακτικών Βιβλίων ήταν σε συνεργασία και με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο το οποίο ιδρύθηκε το 1964 (Ν.Δ. 4379/1964) και μέχρι σήμερα κάνει τις εισηγήσεις και τις γνωμοδοτήσεις των βιβλίων σύμφωνα με τα αναλυτικά προγράμματα. Την σημαντική ανατροπή έφερε η χούντα με την Υ.Α. 101491/1ης Αυγούστου 1969 (Φ.Ε.Κ. 490 άρθρο 5. «Περί αναδιαρθρώσεως Κεντρικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, ανακατανομής και καθορισμού των αρμοδιοτήτων αυτών». Κατά το άρθρο 5 η Γενική Διεύθυνση Γενικής Εκπαιδεύσεως συνίσταται από την Διεύθυνση Δημοτικής Εκπαιδεύσεως, η οποία περιλαμβάνει το Τμήμα Προγράμματος και Μελετών στην αρμοδιότητα του οποίου είναι και η σύνταξη, έγκριση και έκδοση των διδακτικών βιβλίων και από την Διεύθυνση Μέσης Εκπαιδεύσεως που περιλαμβάνει το Τμήμα Προγράμματος και Μελετών στην αρμοδιότητα του οποίου είναι επίσης η σύνταξη, έγκριση και έκδοση των διδακτικών βιβλίων.

Η οικογένεια Βικάτου κατοικούσε στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς. Ο Σπυρίδων Βικάτος ήταν ναυτικός. Πατέρας του Σπυρίδωνα και του Γεράσιμου ήταν ο Ιωάννης Βικάτος.

1916: Γεννιέται στις 23 Απριλίου (6 Μαΐου) στην Άρτα
1927: Η οικογένεια Μόραλη εγκαθίσταται στην Αθήνα
1931-1936: Σπουδάζει στην ΑΣΚΤ
1937-1938: Μοιράζεται υποτροφία με τον Ν. Νικολάου και ταξιδεύουν σε Ρώμη και Παρίσι
1947-1983: Διδάσκει στην ΑΣΚΤ
1958: Συμμετέχει στην Μπιενάλε της Βενετίας
1959: πρώτη ατομική έκθεση στην Γκαλερί Αρμός στην Αθήνα
1988: Αναδρομική έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη
2009: Τελευταία του έκθεση εν ζωή στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης. Πεθαίνει στις 20 Δεκεμβρίου.
Ο Γιάννης Μόραλης, ζωγράφος και χαράκτης, πραγματοποίησε πλήθος εφαρμογών: τοιχογραφίες, σκηνικά και κοστούμια, εικονογραφήσεις. Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ο Νίκος Βόκοβιτς, αδελφός του Στέλιου, αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1944 και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή την ίδια χρονιά, στο Μεγάλο παιχνίδι του Άγγελου Τερζάκη (σε σκηνοθεσία του Πέλου Κατσέλη). Υιοθέτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Νίκος Βοκάς και για τα επόμενα τρία χρόνια συνεργάστηκε με τους θιάσους Μιχάλη Κουνελάκη, Μαρίκας Κοτοπούλη, Άννας Χριστοφορίδου και «Νεοελληνική Σκηνή». Από το 1947 μέχρι το 1967 συνεργάστηκε κυρίως με το Εθνικό Θέατρο, αλλά και με τους θιάσους Κώστα Μουσούρη (1952), Έλλης Λαμπέτη-Γιώργου Παππά-Δημήτρη Χορν (1953) και «Νέα Σκηνή» του Κωστή Λειβαδέα (1953, 1958). Το 1967 αποχώρησε από τη σκηνή και διετέλεσε, μέχρι το 1982, γραμματέας της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Από το 1937, ο Νίκος Βόκοβιτς ασχολήθηκε, επίσης, με την ποίηση, την πεζογραφία και τη θεατρική συγγραφή. Από το λογοτεχνικό και δραματουργικό του έργο, αναφέρουμε εν-δεικτικά τις ποιητικές συλλογές Μουσικοί προάγγελοι (1937), Το τραγούδι του Άγνωστου (1949), Ηλιόβολα και πικραμένα (1963), Εκείνοι που έφυγαν (1980), Αναβίωση (1988), Ελεγειακό υμνητικό για τον αδελφό μου Στέλιο Βόκοβιτς (1991), τη συλλογή διηγημάτων Επιβίωση (1986), το μυθιστόρημα Η αποκατάσταση (1992) και τα θεατρικά έργα Πίσω στην κοινωνία (βραβείο Καλοκαιρίνειου Διαγωνισμού 1943, μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο με τον τίτλο Ο θεός είναι δικός μας) και Το κορίτσι που δε γελούσε (Α΄ βραβείο Πανελλήνιου Διαγωνισμού 1988). Το 1956, το θεατρικό έργο του, Ο φίλος μου απ’ τη Σουηδία, παρουσιάστηκε στο θέατρο Διονύσια στην Καλλιθέα, από το θίασο «Νεοελληνικό Θέατρο» του Γκυ Ζυρώ (με τη συμμετοχή του Νίκου Βόκοβιτς στο ρόλο του Μανώλη Σαράντου).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: 1) Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1996, σ. 71-74. 2) Θεατρικά προγράμματα στη Συλλογή Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών και Μουσικής του Ε.Λ.Ι.Α.-Μ.Ι.Ε.Τ.].

Το Τμήμα Αποδεικτικών Ναυτικής Ικανότητας έχει ως αρμοδιότητα την τήρηση αποδεικτικών ναυτικής ικανότητας.

Σύμφωνα με το ΠΔ 242 21/30 Σεπτεμβρίου 1999 (ΦΕΚ Α΄201) «Οργανισμός Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας» το Τμήμα Αποδεικτικών Ναυτικής Ικανότητας εντάσσεται στη Διεύθυνση Εκπαίδευσης Ναυτικών. Σύμφωνα με το άρθρο 29 του ΠΔ η Διεύθυνση Εκπαίδευσης Ναυτικών είναι αρμόδια για την έκδοση κανονισμού λειτουργίας των Δημοσίων Σχολών Εμπορικού Ναυτικού, των προγραμμάτων εκπαίδευσης των σπουδαστών, μετεκπαίδευσης και επιμόρφωσης των ναυτικών, για τη χορήγηση αποδεικτικών ναυτικής ικανότητας, την υλοποίηση μέτρων που αποσκοπούν στην προσέλκυση νέων στο ναυτικό επάγγελμα καθώς και την εποπτεία και τον έλεγχο καλής λειτουργίας των οικείων Σχολών.
Η Διεύθυνση Εκπαίδευσης Ναυτικών συγκροτείται από τα εξής Τμήματα:
Α΄ Προγραμματισμού, Κανονισμών και Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων
Β΄ Οργάνωσης και Λειτουργίας Σχολών Ε.Ν.
Γ΄ Επιμόρφωσης και Μετεκπαίδευσης Ναυτικών.
Δ΄ Αποδεικτικών Ναυτικής Ικανότητας.

Το Τμήμα Αποδεικτικών Ναυτικής Ικανότητας έχει τις παρακάτω αρμοδιότητες
α) Η έκδοση αποδεικτικών ναυτικής ικανότητας καθώς και η έκδοση πιστοποιητικών, βεβαιώσεων και αντιγράφων.
β) Η τήρηση ατομικών φακέλων, μητρώων, ονομαστικών ευρετηρίων και συναφών στοιχείων των κατόχων αποδεικτικών ναυτικής ικανότητας και η μέριμνα συνεχούς ενημέρωσης αυτών.
γ) Η μέριμνα για τη διενέργεια εξετάσεων για την απόκτηση των αποδεικτικών ναυτικής ικανότητας.
δ)Η έκδοση πιστοποιητικών σύμφωνα με την STCW 95.
ε) Η είσπραξη και απόδοση στο Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο (ΝΑΤ) των χρηματικών ποσών από τη διάθεση διατιμημένων εντύπων και ενσήμων, η τήρηση και παρακολούθηση όλων των λογιστικών βιβλίων και παραστατικών. Η διαχείριση λοιπών εσόδων.

Η «Ελληνική Εταιρεία Εναερίων Συγκοινωνιών Α. Ε.» ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 1930 σε εφαρμογή του νόμου 4809/1930 (8/7/1930) που κύρωνε τη σύμβαση του Ελληνικού Δημοσίου και της ομόρρυθμης εταιρείας «Ελληνική Εταιρεία ΙΚΑΡΟΣ Ν. Καμπάνης και ΣΙΑ» «περί παραχωρήσεως του προνομίου της αποκλειστικής εκμεταλλεύσεως εναερίων μεταφορών» (5/6/1930). Ο νόμος καθόριζε 15ετή διάρκεια του προνομίου (ως το 1946), χιλιομετρική επιχορήγηση αναθεωρούμενη ανά τετραετία (την πρώτη τετραετία ήταν 47,44 δρχ.), την υποχρέωση του κράτους να καταβάλει τα αναγκαία ποσά για την ανανέωση του μηχανολογικού εξοπλισμού της Εταιρείας και συνακόλουθα κρατικό έλεγχο στα οικονομικά της. Επίσης προβλεπόταν ως υποχρεωτική η συμμετοχή ελληνικών επιχειρήσεων και υπηκόων στο 60% του μετοχικού κεφαλαίου, η επίταξη σε καιρό πολέμου, η παραχώρηση κρατικών αερολιμένων καθώς και το ασυμβίβαστο μεταξύ γενικού διευθυντή και αντιπροσώπου ξένης εταιρείας. Στο νόμο προβλεπόταν η εγκατάσταση συγκοινωνίας επί των γραμμών Αθηνών - Κρήτης - Αιγύπτου, Αθηνών - Θεσσαλονίκης - Σόφιας και Αθηνών - Πατρών - Ιωαννίνων - Κέρκυρας προς Αλβανία - Ιταλία.
Το αρχικό κεφάλαιο της Εταιρείας ήταν 28.500.000 δρχ. διαιρούμενο σε 19.000 μετοχές των 1.500 δρχ. Ιδρυτές της ήταν η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας (10.567 μετοχές), το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (5.553 μετοχές) ο «Σιδηρόδρομος Θεσσαλίας» (2.100 μετοχές), η Ανώνυμη Εταιρεία «Προμηθεύς» (710 μετοχές) και η ομόρρυθμος εταιρεία «Ίκαρος» 70 μετοχές). Η τελευταία ορίστηκε ανάδοχος της Ε.Ε.Ε.Σ. αφού είχε εκπονήσει τις σχετικές μελέτες στη δεκαετία του 1920.
Πρόεδρος του Δ.Σ. της Εταιρείας την περίοδο 1931-1939 ήταν ο Ι. Δροσόπουλος, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, και από τον Αύγουστο του 1939 ο Κ. Μοσχόπουλος. Γενικός διευθυντής της ως το Σεπτέμβριο του 1936 ήταν ο Ν. Καμπάνης ενώ από τον Σεπτέμβριο του 1936 μέχρι το 1946 ήταν ο Μ. Βυζάς.

Η διοικητική ιστορία της Εταιρείας μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους: 1932-1940, 1941-1944 και 1944-1946. Από αυτές, όπως είναι φυσικό, μόνο η πρώτη ήταν περίοδος κανονικής λειτουργίας και δράσης και από αυτή μπορούμε να αντλήσουμε στοιχεία.
Ο στόλος της Εταιρείας την περίοδο αυτή περιελάμβανε επτά αεροσκάφη, τέσσερα Junkers G 24 και τρία Junkers 52 (τα τελευταία αγοράστηκαν στα τέλη του 1938 και άρχισαν πτήσεις το 1939). Μέχρι το 1939 ενοικίαζε άλλο ένα από τη Λουφτχάνσα με το οποίο διεξήγαγε κυρίως ταχυδρομικές μεταφορές. Την περίοδο 1932-1939 η Εταιρεία εκτελούσε δρομολόγια στις γραμμές Αθηνών - Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκης - Δράμας, και Αθηνών - Αγρινίου -Ιωαννίνων. Από το 1939 με την αγορά των Ju 52 προστέθηκε το δρομολόγιο Αθήνας - Ηρακλείου και παράλληλα δρομολογήθηκε λεωφορείο από τη Δράμα προς την Καβάλα Η επέκταση δρομολογίων προς Κέρκυρα και Αλεξάνδρεια τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Η εξέλιξη της Εταιρείας την περίοδο αυτή ήταν σημαντική και τα έσοδα από μεταφορά επιβατών και ταχυδρομείου ανήλθαν από 4.000.000 (το 1932) δρχ. περίπου σε 16.500.000 δρχ. περίπου. Παράλληλα η εταιρεία ανέλαβε την αντιπροσώπευση στην Ελλάδα της γερμανικής Λουφτχάνσα, της πολωνικής ΛΟΤ, της αυστριακής ΕΛΑΓΚ και της ρουμανικής ΛΑΡΕΣ.
Αξίζει να σημειωθεί η ιδιαίτερη σχέση της Εταιρείας με τη Λουφτχάνσα και γερμανικούς οίκους. Το 1936 υπογράφηκε συμφωνία για την αντιπροσώπευση της Λουφτχάνσα στην Ελλάδα και το 1937 επιτράπηκε η διέλευση των αεροσκαφών της μέσω Αθήνας με προορισμό τη Ρόδο και τη Μ. Ανατολή. Φαίνεται ότι ήταν η μόνη τέτοια συμφωνία που υπογράφηκε με ξένη εταιρεία καθώς υπήρχε κώλυμα με το προνόμιο της Ε.Ε.Ε.Σ. Η συμφωνία αυτή συνδέθηκε με ευνοϊκούς όρους πώλησης των Ju 52.
Το 1936 επήλθαν αλλαγές στο ιδιοκτησιακό και διοικητικό καθεστώς της Εταιρείας. Τον Ιανουάριο εξαγοράστηκε το 51% των μετοχών από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού το οποίο όρισε ως εντεταλμένο σύμβουλό του τον Θεόδωρο Μποζώνη ενώ τον Σεπτέμβριο αντικαταστάθηκε ο γενικός διευθυντής Ν. Καμπάνης από τον Μιχαήλ Βυζά. Δεν γνωρίζουμε τους λόγους που οδήγησαν στην αντικατάσταση αυτή, φαίνεται όμως ότι ο Καμπάνης είχε κατηγορηθεί για οικονομικές ατασθαλίες. Την περίοδο του ελληνοϊταλικού πολέμου η Εταιρεία επιστρατεύτηκε και τα αεροσκάφη της χρησιμοποιήθηκαν ως μεταγωγικά.
Στη διάρκεια της Κατοχής η πλειοψηφία των μετοχών της πέρασε στα χέρια της Λουφτχάνσα, με αγορά τους μέσω του Ελληνικού Δημοσίου και κατασχέθηκαν τα τρία Ju 52 από τους Γερμανούς ως λεία πολέμου. Η Εταιρεία τέθηκε σε μεσεγγύηση, και το μόνο έσοδό της ήταν η κρατική επιδότηση και το προσωπικό της μειώθηκε σε 67 άτομα (από 138 στη λήξη του πολέμου. Προς το τέλος της Κατοχής ωστόσο ο αριθμός ανήλθε σε 107). Μέρος του προσωπικού δούλεψε στο γερμανικό τεχνικό συνεργείο στο Τατόι ενώ άλλοι έφυγαν στη Μέση Ανατολή για την οργάνωση της εκεί αεροπορικής δύναμης.

Μετά την Κατοχή η Εταιρεία υπολειτουργούσε και τα κύρια θέματα που απασχολούσαν τη διοίκηση ήταν οι προσλήψεις και απολύσεις προσωπικού και η παροχή πληροφοριών στις αρχές για τις σχέσεις προσωπικού και αρχών Κατοχής. Το 1946 η Εταιρεία διαλύθηκε.

ΚΥΡΙΟΤΕΡΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΟΜΟΘΕΤΗΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

 5/6/1930:  Σύμβαση εταιρείας «ΙΚΑΡΟΣ» – Δημοσίου.
 8/7/1930:  Νόμος 4809 που κυρώνει τη σύμβαση της 5/6/1930.

24/12/ 1930: Σύσταση της Ε.Ε.Ε.Σ. (το καταστατικό δημοσιεύεται στις 28/12/1930).

20/1/1936: Τροποποίηση του νόμου 4809 και εξαγορά του 51% των μετοχών από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού.

23/11/1936: Σύμβαση Υπουργείου Αεροπορίας και Λουφτχάνσα. Δίνεται άδεια διέλευσης των αεροσκαφών της Λουφτχάνσα μέσω Αθήνας προς Ρόδο από Βορρά και από Βενετία με αντάλλαγμα να μείνει σταθερή η τιμή των τριών Ju 52.

21/12/1937: Σύμβαση Ε.Ε.Ε.Σ. – Δημοσίου. Το Δημόσιο αναλαμβάνει την υποχρέωση να αγοράσει τρία Ju 52 στην τιμή των 30.629.616 δρχ. και να τα παραχωρήσει στην Εταιρεία και παραιτείται από το ποσοστό του επί των κερδών. Ως αντάλλαγμα η τελευταία παραιτείται από άλλες απαιτήσεις από το Δημόσιο σχετικά με την αντικατάσταση υλικού της μέχρι το 1946, με εξαίρεση την αγορά νέων κινητήρων προς αντικατάσταση των παλαιών. Συμφωνείται επιχορήγηση 16.311.000 δρχ. κάθε χρόνο και οικονομικός έλεγχος στο τέλος της σύμβασης. Η Εταιρεία υποχρεώνεται να επεκτείνει τις γραμμές της σε Ηράκλειο, Κέρκυρα και Αλεξάνδρεια. Τέλος συμφωνείται να παραμείνει σταθερή η χιλιομετρική επιχορήγηση μέχρι το 1946 σε 36.33 δρχ. (από 47.44).

21/12/1937: Σύμβαση Ε.Ε.Ε.Σ. – Γιούγκερς για αγορά των Ju 52. Συγκροτούνται τεχνική και οικονομική επιτροπή που γνωμοδοτούν την πραγματοποίηση τροποποιήσεων ώστε να μπορούν να μετατραπούν σε καιρό πολέμου σε βομβαρδιστικά. Η αξία των αεροπλάνων ήταν 683.013 μάρκα ενώ οι μετατροπές κόστισαν 55.050 (σύνολο 738.063 μάρκα =30.629.616 δρχ.). Η σύμβαση υπογράφηκε από την Ε.Ε.Ε.Σ. αντί του Υπουργείου Αεροπορίας για να μην δοθεί προμήθεια 3% στο Μετοχικό Ταμείο Στρατού.

17/7/1938 : Αναγκαστικός νόμος 1322/1938 που κυρώνει τις συμβάσεις της 21/12/1937.

30/8/1940: Νόμος 2530: Κύρωση σύμβασης «περί προπληρωμής του εσωτερικού εναέριου ταχυδρομείου δια κοινού γραμματοσήμου».

10/7/1941: Nόμος 104/41: Το Ελληνικό Δημόσιο αγοράζει από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού την πλειοψηφία των μετοχών της Εταιρείας (9.690) έναντι 14.535.000 δρχ. και ακολούθως το πωλεί στη Λουφτχάνσα.

18/3/1943: Νόμος 191/1943: Κύρωση συμβάσεων:
Α) Ελληνικής Κυβέρνησης και Ε.Ε.Ε.Σ. Προβλέπεται η οικονομική ενίσχυση της Εταιρείας από το κράτος, ορίζεται κρατικός ελεγκτής και η Εταιρεία υποχρεώνεται να περιορίσει τον αριθμό του προσωπικού της.
Β) Ελληνικής Κυβέρνησης και Λουφτχάνσα. Σε αντάλλαγμα της αγοράς από την κυβέρνηση της πλειοψηφίας των μετοχών για λογαριασμό της Λουφτχάνσα (ν. 104/1941) η τελευταία αναλαμβάνει την υποχρέωση να παραδώσει στο Δημόσιο ένα καινούργιο Ju52. Το Δημόσιο υποχρεώνεται να εκχωρήσει την απαίτησή του επί του αεροσκάφους στην Ε.Ε.Ε.Σ. ευθύς μόλις αυτή καταβάλει το ποσό των 14.535.000 εκ. δρχ.
1946 Διάλυση Εταιρείας

Ο Γεώργιος Αβέρωφ ήταν ανιψιός και ο κυριότερος κληρονόμος του μεγάλου ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ. Σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στη Γαλλία. Πολιτευτής Ευβοίας, διετέλεσε βουλευτής και πληρεξούσιος επανεκλεγόμενος συνεχώς από το 1895. Στενός συνεργάτης του Ε.Βενιζέλου, υπήρξε σπουδαίος παράγων και χορηγός του κινήματος Εθνικής Άμυνας και έλαβε μέρος στην Προσωρινή Κυβέρνηση Θεσσαλονίκης ως υπουργός Δημοσίας Εκπαιδεύσεως. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της βενιζελικής οργάνωσης “Πατριωτική ΄Ενωσις”, της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας του Αρσακείου, του Ωδείου και της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων.

1909: Γεννιέται στις 5 Ιουλίου στο Αιτωλικό.
1936-1940: Σπουδάζει στην ΑΣΚΤ. Μετά τα προκαταρκτικά μαθήματα κοντά στον Παύλο Μαθιόπουλο, επιλέγει το Εργαστήριο του Ουμβέρτου Αργυρού και στη συνέχεια το Εργαστήριο του Κωστή Παρθένη. Η χαρακτική όμως την κερδίζει. Στο Εργαστήριο του Γιάννη Κεφαλληνού εξασκείται στην ξυλογραφία, τη χαλκογραφία, την τυπογραφία και την τέχνη του βιβλίου.
1941: Παντρεύεται τον γιατρό Γιώργο Κατράκη, τον οποίο έχει γνωρίσει στα φοιτητικά της χρόνια.
1942-1943: Με το σύζυγό της έρχονται στην Αθήνα. Εντάσσεται, αν και απόφοιτη, στο Εργαστήριο χαρακτικής της Σχολής και δουλεύει κοντά στον Κεφαλληνό. Οργανώνεται στο ΕΑΜ Καλλιτεχνών.
1946: Η οικογένεια Κατράκη, μαζί με τον Νικηφόρο Βρεττάκο, εγκαθίσταται στον Πειραιά, όπου θα παραμείνει μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950.
1947: Συμμετέχει στη Διεθνή Έκθεση του Καίρου και στην έκθεση Grekisk Konst, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Στοκχόλμης.
1949: ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Στάθμης».
1952: Συμμετέχει στην Πανελλήνιο έκθεση στο Ζάππειο.
1954: Συμμετέχει σε έκθεση ελληνικής χαρακτικής στη Γενεύη.
1956: Συμμετέχει στη Διεθνή Έκθεση Χαρακτικής «Xylon» στη Γερμανία, αλλά και στη Μπιενάλε Χαρακτικής της Λιουμπλιάνα.
1957: Συμμετέχει στη Μπιενάλε του Σάο Πάολο.
1958: Γεννιούνται τα δίδυμα παιδιά της, Μαριάννα και Σπύρος.
1959: Ατομική έκθεση στη γκαλερί «Ζυγός».
1964: Ταξιδεύει στην Κίνα με αφορμή την ατομική της έκθεση στο Πεκίνο.
1965: Πραγματοποιεί ατομική έκθεση στη Βουδαπέστη.
1966: Μαζί με τους Κ. Λουκόπουλο, Α. Απέργη, Κ. Ανδρέου, Γ. Μαυροΐδη και Ν. Γεωργιάδη, εκπροσωπεί την Ελλάδα στη Μπιενάλε της Βενετίας.Τιμάται με το διεθνές βραβείο λιθογραφίας
1967: Με την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών συλλαμβάνεται και εξορίζεται στη Γυάρο. Λόγω προβλημάτων υγείας και ύστερα από διεθνείς πιέσεις, αφήνεται ελεύθερη το 1968.
1971: Ατομική έκθεση στη γκαλερί «Αργώ» της Λευκωσίας.
1976: Συμμετέχει σε έκθεση στο Museum am Ostwall στο Ντόρμουντ της Γερμανίας και στη Διεθνή Έκθεση Γραφικών Τεχνών Intergrafik
στην Ανατολική Γερμανία, όπου κερδίζει ένα ακόμη πρώτο βραβείο.
1980: Η Εθνική Πινακοθήκη τιμά το έργο της με την αναδρομική έκθεση Βάσω Κατράκη. Χαρακτική 1940-1980.
1986: Ατομική έκθεση στην γκαλερί «Αθήνα», όπου παρουσιάζει τα τελευταία έργα της με το γενικό τίτλο Ελεγεία.
1988: Συμμετέχει στις εκθέσεις: Ελληνική Μεταπολεμική Χαρακτική στην Εθνική Πινακοθήκη· Wspotczesna Graffika Grecka στο Μουσείο Naradowe της Βαρσοβίας· Πρώτη Μεσογειακή Μπιενάλε Χαρακτικής στο Μιραμπέλο της Κρήτης. Πεθαίνει στις 27 Δεκεμβρίου.

Γεννήθηκε στο Κάιρο το 1925, όπου σπούδασε ζωγραφική με καθηγητή τον Εμμανουήλ Αύγουστο και αργότερα τον ζωγράφο και συγγραφέα Νίκο Νικολαΐδη. Στην Αθήνα πήρε μαθήματα και από τον ζωγράφο Μίκη Ματσάκη. Πρώτη της ατομική έκθεση στο Κάιρο το 1953. Στην Ελλάδα εκθέτει για πρώτη φορά το 1955 στην γκαλερί Ζαχαρίου 43 έργα με θέματα από την Αίγυπτο. Το 1962 εγκαθίσταται οριστικά στην Ελλάδα. Ατομικές της εκθέσεις: Πάτρα, ξενοδοχείο Σεσίλ (1956), Αθήνα, Μεγάλη Βρετανία (1957), Χαρτούμ, Σουδάν (1962), Γκαλερί Ζυγός (1963), στο εργαστήριό της στην Ύδρα (1967), στο εργαστήριό της στην Αθήνα (1969), Salisbury, Ροδεσία (1970), Αναδρομική της έκθεση στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων (1975), Αίθουσα Διογένης, Θεσσαλονίκη (1976), Εταιρεία Γραμμάτων και τεχνών (1978), Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων (1979), στο εργαστήριό της στην Αθήνα (1981, 1982), Κέντρο Κεφαλληνίων & Ιθακησίων, Πειραιάς (1984), Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ύδρας (1985), ξενοδοχείο Greco, Ύδρα (1986), Αίθουσα Ζυγός, Αθήνα (1988). Ομαδικές εκθέσεις: Πανελλήνιος Έκθεση 1960, 1975), Σάμος (1965), Έκθεση Ελληνικών Προϊόντων, Σικάγο (1970), Ροδεσία (1972), Βιέννη (1976), Grand Palais, Παρίσι (1980), Έκθεση Αιγυπτιωτών Ελλήνων Ζωγράφων στην Εθνική Πινακοθήκη (1983), Πειραιάς (1983), Κεφαλλονιά (1984), Εταιρεία Κυθηραϊκών Μελετών, Αθήνα (1988).

Η επιτροπή σχηματίστηκε στο οχυρωμένο νησάκι Γραμπούσα της δυτικής Κρήτης μετά την κατάληψή του από το εκστρατευτικό σώμα των Ε. Αντωνιάδη και Δ. Καλλέργη τον Αύγουστο του 1825, προκειμένου να διατηρηθεί στην Κρήτη μια επαναστατική εστία

Γαμπρός του Γερμανού, δικηγόρος πριν τον πόλεμο, μετέπειτα καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης. Το 1962 έγραψε το βιβλίο: “Η στασιμότης της ελληνικής υπαίθρου και το πρόβλημα της οικονομικής αναπτύξεως”.

Κόρη του Γεωργίου Γεωργίου (1878-1954) και της συζύγου του Ουρανίας το γένος Ζούλια (1884-1948), η Θούλα (Ευανθία) Γεωργίου γεννήθηκε στο Βόλο. Μαθήτρια της πιανίστας Αννέτας Τσολάκη και στη συνέχεια απόφοιτος του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης (δίπλωμα και πτυχίο Πιάνου και Αρμονίας 1928), ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Fach-Hochschule für Musik und darstellende Kunst της Βιέννης (δίπλωμα 1931). Το 1956 τιμήθηκε με το δεύτερο βραβείο στον μουσικό διαγωνισμό της Accademia Musicale Chigiana (Σιένα), έχοντας μελετήσει πλάι στον Guido Agosti. Συνεργάστηκε ως σολίστ με την Ορχήστρα του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, τη Συμφωνική Ορχήστρα Βορείου Ελλάδος και την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, έδωσε πολλά ρεσιτάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό και δίδαξε πιάνο στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, στο Ελληνικό Ωδείο (παράρτημα Ρόδου) και ιδιωτικά. Το 1953 παντρεύτηκε τον Κυριάκο Χιδίρογλου (1901-1983), χρηματομεσίτη με καταγωγή από τη Σελεύκεια. Ο αδελφός της Αντώνης Γεωργίου (1913-1987), χημικός μηχανικός, σταδιοδρόμησε στην Ανώνυμο Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων. Εξάδελφός της ήταν ο πιανίστας Τώνης Γεωργίου (1914-2002).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Καλογερόπουλος, Τάκης, «Γεωργίου-Χιδίρογλου Θούλα», Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 1ος. Αθήνα, Γιαλλελής, 1998, 473-474. 2. Υλικό του αρχείου].

Ο Στέφανος Δάφνης, φιλολογικό ψευδώνυμο του Θρασύβουλου Ζωιόπουλου, γεννήθηκε στο Άργος το 1882. Γόνος αγροτικής οικογένειας, φοίτησε στο Γυμνάσιο του Ναυπλίου και σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή της Αθήνας. Από τα φοιτητικά του χρόνια, ο Δάφνης συνεργαζόταν με εφημερίδες και περιοδικά. Εργάσθηκε ως καθηγητής Γυμνασίου, και στην συνέχεια ως τμηματάρχης στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Παντρεύτηκε την λογοτέχνιδα Αιμιλία Κούρτελη. Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1947.
Ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, την συγγραφή θεατρικών έργων, καθώς και την δημοσιογραφία.
Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές Ο ανθισμένος δρόμος (1911) και Το ανοιχτό παράθυρο (1920), το οποίο και βραβεύθηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό αγώνα. Πολλά από τα δράματα του Δάφνη διακρίθηκαν σε διαγωνισμούς της εποχής, όπως τα μονόπρακτα «Πατρικό σπίτι» (1921), «Σπαραγμός» (1921) και η κωμωδία «Αγριογούρουνο» (1926). Άλλα σημαντικά δράματα είναι το τρίπρακτο «Το τραγούδι της καρδιάς», τα μονόπρακτα «Της Φυλακής», «Στο πηγάδι» και άλλα.
Η σύζυγος του Δάφνη, Αιμιλία Θρασ. Ζωιοπούλου, κόρη του Ιωάννου Κούρτελη, ήταν γνωστή με το φιλολογικό ψευδώνυμο Αιμιλία Δάφνη. Γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1887. Σπούδασε και δίδαξε για μικρό διάστημα στο Αρσάκειο Αθηνών. Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές Χρυσάνθεμα (1903), Χρυσά καπέλα (1923) κ.ά., έναν τόμο μονόπρακτων δραμάτων, το κοινωνικό μυθιστόρημα Το ταλέντο της Σμαρώς (1924), διηγήματα και μελέτες. Πέθανε στην Αθήνα το 1941.

[Πηγές: Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 6, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, Αθήνα, Πυρσός, 1929, τομ. Η΄]

Ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Φεβρουαρίου 1906. Μαθητής του Παρθένη στην Αθήνα, έφυγε το 1922 για το Παρίσι, όπου σπούδασε Γαλλική Φιλολογία και Αισθητική στη Σορβόννη, και Ζωγραφική και Χαρακτική στην Académie Ranson με δασκάλους τον Roger Bissière και τον Δημήτρη Γαλάνη. Πραγματοποιεί την πρώτη του έκθεση στο Παρίσι το 1923 και στη συνέχεια συμμετέχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Η πρώτη του ατομική έκθεση οργανώνεται το 1927 στο Παρίσι στην Galerie Percier, και παρουσιάζεται από τον Maurice Raynal. Στην Αθήνα εκθέτει για πρώτη φορά το 1928, με τον γλύπτη Μιχάλη Τόμπρο. Στα 1935-1937 ο Γκίκας συνεργάζεται με τον Δημήτρη Πικιώνη, τον Τάκη Παπατσώνη και τον Σωκράτη Καραντινό στην έκδοση του περιοδικού Το Τρίτο Μάτι. Το 1941 εκλέγεται καθηγητής στην έδρα του Σχεδίου της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, όπου και δίδαξε έως το 1958. Το 1972 εκλέγεται τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1986 επίτιμο μέλος της Royal Academy of Arts του Λονδίνου. Ανακηρύσσεται επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1991). Περισσότερες από 50 εκθέσεις του καλλιτέχνη έχουν οργανωθεί κατά καιρούς στην Αθήνα, το Παρίσι, Λονδίνο, Γενεύη, Βερολίνο, Ν. Υόρκη κ.α. Έργα του Γκίκα βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, καθώς και σε μουσεία, όπως στο Musée d’ Art Moderne – Παρίσι, στην Tate Gallery – Λονδίνο, στο Metropolitan Museum of Art – Ν. Υόρκη, στην Εθνική Πινακοθήκη των Αθηνών. Εκτός από τη ζωγραφική, ο Γκίκας ασχολήθηκε δημιουργικά και με τη γλυπτική, τη χαρακτική, τη σκηνογραφία και την εικονογράφηση βιβλίων. Και ακόμα συνέγραψε βιβλία, άρθρα και μελέτες για την Αρχιτεκτονική και την Αισθητική, καθώς και δοκίμια για την ελληνική τέχνη. Ο καλλιτέχνης πεθαίνει στις 3 Σεπτεμβρίου 1994 στην Αθήνα.

Γιος του κοτζάμπαση της περιφέρειας Λιδωρικίου Αναγνώστη Λιδωρίκη, αναδείχθηκε σε αξιόλογο αγωνιστή της Κεντρικής Στερεάς Ελλάδας και αντιπροσώπευσε τη Δωρίδα στις Εθνοσυνελεύσεις.

Ο Ανδρέας Ιατρίδης (Πύργος, 1908 - Αθήνα, 1996), γιος του Βασιλείου, ήταν δικηγόρος και ασχολήθηκε με την διεύθυνση επιχειρήσεων. Πριν την Κατοχή δούλεψε στην Εταιρεία Γενικών Επιχειρήσεων “Η Συμβατική Α.Ε.” (1925-1928), και στην “Ελληνική Γενική Ηλεκτρική Εταιρεία A.E.G.” (1928-1942) (πρόκειται για την ελληνική αντιπροσωπεία της A.E.G.). Την περίοδο 1942-1944, με την ιδιότητά του ως ιδιαιτέρου γραμματέα του Walter Deter, εκπροσώπου της O.K.W. (Ανώτατη Διοίκηση Ενόπλων Δυνάμεων), στο συγκρότημα εταιρειών Μποδοσάκη-Αθανασιάδη, υπήρξε ουσιαστικά γενικός γραμματέας του συγκροτήματος. Τον Ιανουάριο του 1944, παραιτήθηκε διαφωνώντας με την αποστολή Ελλήνων ανέργων στην Γερμανία και ανέλαβε αντιστασιακή δράση. Μετά την Κατοχή εργάστηκε στην εταιρεία “Καραγιάννης και Σια Α.Ε.” (1945-1949) και μετείχε στην ίδρυση και διεύθυνση της εταιρείας Ηλεκτρομεταλλουργική (ΗΛΜΕ) (1946). Επίσης προσπάθησε να δημιουργήσει δικό του δίκτυο αντιπροσωπείας γερμανικών προϊόντων. Ενδιαφέρον είναι ότι ανέλαβε, για λογαριασμό της συζύγου του Deter, την υπόθεση της κατάσχεσης της περιουσίας του στην Ελλάδα. Το 1951 προσελήφθη στον Ε.Ο.Τ. ως διευθυντής Τουριστικής Οργανώσεως -η οποία μετονομάστηκε σε Διεύθυνση Εκμεταλλεύσεως Τουριστικών Εγκαταστάσεων-, όπου υπηρέτησε ως το 1967 οπότε απολύθηκε από το δικτατορικό καθεστώς.

Ο Βασίλειος Ιατρίδης ήταν επιθεωρητής δημοτικών σχολείων. Από το 1900 έως το 1922 υπηρέτησε στις εξής περιφέρειες κατά χρονολογική σειρά: Ηλείας, Φθιώτιδας, Φωκίδας, Τριφυλίας, Πάτρας, Τρικάλων, Αιτωλοακαρνανίας, Κέρκυρας, Παραμυθίας, Λακεδαίμονος, Ηλείας.

Φιλική Εταιρεία, μυστική οργάνωση που ιδρύθηκε για την προετοιμασία της Επανάστασης στην Οδησσό της Ρωσίας, το 1814, από τους Αθ. Τσακάλωφ, Εμ. Ξάνθο και Νικ. Σκουφά. Αρχηγός της ορίζεται ο Αλ. Υψηλάντης. Η συνεισφορά της υπήρξε καθοριστική για την προετοιμασία και κατ’ επέκταση για την επιτυχία της Ελληνικής Επανάστασης.

Τα παιδιά του:
α) Αριστείδης (1880-1942), άγαμος
β) Πλάτων (1883-1977) σύζυγος Μαρίας Αντωνιάδη
γ) Σωκράτης (1886-1953) σύζυγος Ευθαλίας Καράβα
δ) Αριέττα (1889-1960) και
ε) Ιουλία (1892-1981).

Ο Εμμανουήλ Χ. Κάσδαγλης γεννήθηκε το 1924 στον Πειραιά. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες και το 1947 διορίστηκε στην Εθνική Τράπεζα. Το 1966 εξελέγη διευθυντής του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης από όπου απολύθηκε από τη χούντα. Επανήλθε το 1974 και παρέμεινε στη θέση αυτή ως το θάνατό του, το 1998. Έγραψε ποίηση και δοκίμια και διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων.