Φιλόλογος, εκδότης, γυμνασιάρχης στη Χίο. Παντρεύτηκε την Αργεντού Νομικού από τη Χίο και απέκτησε μαζί της πέντε παιδιά:
α) την Καλλιόπη (1836-1916), σύζυγο Γεωργίου Πάντζαρη
β) τον Επαμεινώνδα (1838-1911), σύζυγο Ελισάβετ Μασαούτη (1857-1944)
γ) την Αικατερίνη (1850-;), σύζυγο Γεωργίου Κοντού δ) τον Θεόδωρο (1852- ; ), σύζυγο Ματθίλδης (;) και
ε) την Ερατώ.

Τα παιδιά του:
α) Αριστείδης (1880-1942), άγαμος
β) Πλάτων (1883-1977) σύζυγος Μαρίας Αντωνιάδη
γ) Σωκράτης (1886-1953) σύζυγος Ευθαλίας Καράβα
δ) Αριέττα (1889-1960) και
ε) Ιουλία (1892-1981).

Ο Ιωάννης Καράκαλος (έμπορος στην Τεργέστη) είχε συγγενείς στη Δημητσάνα, μεταξύ των οποίων ο μουσικοδιδάσκαλος Ανδρέας Σπηλιόπουλος.

Ο Σταύρος Καρράς γεννήθηκε το 1925. Στη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση στις γραμμές της ΕΠΟΝ, ενώ συνελήφθη και φυλακίστηκε στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου ως την απελευθέρωση. Στον εμφύλιο πόλεμο εντάχθηκε και πολέμησε με τον Δημοκρατικό Στρατό ενώ μετά την λήξη του έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία. Το 1952 έρχεται στην Ελλάδα για παράνομη δουλειά του ΚΚΕ και το 1954 συλλαμβάνεται. Το 1955 δραπέτευσε από τις Φυλακές Βούρλων και κατέφυγε παράνομα στη Ρουμανία όπου δραστηριοποιήθηκε στον Τομέα Διαφώτισης του ΚΚΕ. Το 1961 εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, ενώ στην διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 τάσσεται με το μέρος του ΚΚΕ εσωτερικού. Στη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε αντιστασιακή δράση ως παράνομος στην Ελλάδα χωρίς να συλληφθεί. Στη μεταπολίτευση διετέλεσε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ εσ., συμμετείχε στην Συντακτική Επιτροπή της εφημερίδας Αυγή και του θεωρητικού περιοδικού Κομμουνιστική θεωρία και πολιτική (ΚΟ.ΘΕ.Π). Πέθανε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1983.

Ο Δημήτριος Καρέλλας ήταν βιομήχανος επιχειρηματίας. Είχε στην κατοχή του κλωστοϋφαντουργείο στη Σύρο καθώς και ατμόπλοια και οικόπεδα. O Νικόλαος Καρέλλας ανέλαβε τη διοίκηση των Κλωστοϋφαντουργείων Σύρου μετά το θάνατο του πατέρα του το 1918. Ίδρυσε την κλωστοϋφαντουργία «ΒΕΛΚΑ» το 1920 και την κλωστοϋφαντουργία «Αιγαίον Α.Ε.» στον Πειραιά το 1924, η οποία απέκτησε ξεχωριστή βιομηχανική μονάδα στο Λαύριο το 1955.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is who, υλικό του αρχείου]

Η Ζωή Καρέλλη, ψευδώνυμο της Χρυσούλας Αργυριάδου, το γένος Πεντζίκη, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1901. Προερχόμενη από μία πολύ συντηρητική οικογένεια και ταλαιπωρούμενη από ασθένειες, δεν πήγε σχολείο αλλά παρακολούθησε μαθήματα στο σπίτι. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική. Σε μικρή ηλικία παντρεύτηκε τον Θεόδωρο Αργυριάδη, γεωπόνο, που διετέλεσε για χρόνια διευθυντής του Αγροκτήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με τον οποίο απέκτησαν δύο γιους, τον Γαβριήλ και τον Κωνσταντίνο.
Η Καρέλλη εμφανίστηκε στα γράμματα το 1935, δημοσιεύοντας στο περιοδικό Το 3ο Μάτι το πεζογράφημα «Διαθέσεις». Το 1937 πρωτοδημοσίευσε ποίημά της (με τίτλο «Φετερπουσικρί») στο περιοδικό Μακεδονικές Ημέρες. Η Καρέλλη ασχολήθηκε κυρίως με την ποίηση, δημοσιεύοντας ποιητικές συλλογές από το 1940 έως το 1973, όταν εξέδωσε το σύνολο της ποιητικής της παραγωγής σε δύο τόμους με τίτλο Τα Ποιήματα της Ζωής Καρέλλη. Τιμήθηκε με το Β΄ Βραβείο Κρατικής Ποίησης για την ποιητική συλλογή Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα και με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συγκεντρωτική έκδοση της ποίησής της. Ασχολήθηκε ακόμη με το θέατρο γράφοντας θεατρικά έργα, τον δοκιμιακό λόγο, την πεζογραφία και τη μετάφραση, μεταφράζοντας κυρίως θεατρικά του Έλιοτ.
Συνεργάστηκε εκτεταμένα με πλήθος περιοδικών όπως ο Κοχλίας, στον κύκλο του οποίου συμμετείχε μαζί με τον αδελφό της, Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, τα Μακεδονικά Γράμματα, οι Μορφές, η Νέα Εστία, ο Αιώνας μας, η Νέα Πορεία, η Ευθύνη. Ποιήματά της μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες ενώ ανθολογήθηκε εκτεταμένα. Θεωρείται μία από τις σημαντικότερες ελληνίδες ποιήτριες. Τιμήθηκε επανειλημμένα, με αποκορύφωμα την εκλογή της ως αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών το 1982 (η πρώτη γυναίκα που έγινε μέλος της Ακαδημίας). Υπήρξε μέλος σε εταιρείες λογοτεχνών καθώς και μέλος του Δ.Σ. του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Πέθανε το 1998.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.
Βιογραφικό στο Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών του ΕΚΕΒΙ στη διεύθυνση http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=212, ημερομηνία πρόσβασης 26-08-2015.

Φωτογράφος

1) Αργύριος Καράβας (1810-1870) Φιλόλογος, εκδότης, γυμνασιάρχης στη Χίο. Παντρεύτηκε την Αργεντού Νομικού από τη Χίο και απέκτησε μαζί της πέντε παιδιά: α) την Καλλιόπη (1836-1916), σύζυγο Γεωργίου Πάντζαρη β) τον Επαμεινώνδα (1838-1911), σύζυγο Ελισάβετ Μασαούτη (1857-1944) γ) την Αικατερίνη (1850-;), σύζυγο Γεωργίου Κοντού δ) τον Θεόδωρο (1852- ;), σύζυγο Ματθίλδης (;) και ε) την Ερατώ.

2) Επαμεινώνδας Α. Καράβας (1838-1911). Τα παιδιά του: α) Αριστείδης (1880-1942), άγαμος β) Πλάτων (1883-1977) σύζυγος Μαρίας Αντωνιάδη γ) Σωκράτης (1886-1953) σύζυγος Ευθαλίας Καράβα δ) Αριέττα (1889-1960) και δ) Ιουλία (1892-1981).

Ο Γιάννης Καραβίδας, γιος του Δημητρίου Καραβίδα και της Αικατερίνης το γένος Δήμου, γεννήθηκε το 1934 στην Μικρή Γότιστα των Ιωαννίνων, έκτος ανάμεσα σε οκτώ αδέλφια μιας αγροτικής οικογένειας. Ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στα Ιωάννινα, όπου και σπούδασε παιδαγωγικά ως οικότροφος στο Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς. Το 1957 πήρε το πτυχίο του στα παιδαγωγικά, για να εργαστεί έκτοτε ως εκπαιδευτικός σε σχολεία της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Αττικής (1961-1986). Παντρεύτηκε την Αθηνά Μπανιά, απέκτησαν δύο παιδιά και από το 1977 ζει στην Αργυρούπολη.
Από τα γυμνασιακά του χρόνια δημοσίευε ποιήματά του, ενώ η πρώτη του ποιητική συλλογή, Σπίθες στο μάρμαρο, εκδόθηκε το 1965.
Ποιήματά του δημοσιεύθηκαν στα περιοδικά Ηπειρωτική Εστία, Ελεύθερο πνεύμα, Ενδοχώρα, καθώς και σε ηπειρωτικές και αθηναϊκές εφημερίδες. Ορισμένα από αυτά μεταφράστηκαν στα ιταλικά, τα γαλλικά, τα πολωνικά και τα ουγγρικά και συμπεριλήφθηκαν σε ελληνικές και ξενόγλωσσες ανθολογίες.
Διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (1992-1994), πρόεδρος της Επιτροπής Κρίσεων για την εισδοχή νέων μελών στο ίδιο σωματείο και σε άλλες επιτροπές. Έγραψε άρθρα και κριτικά σημειώματα σε εφημερίδες και περιοδικά, παρουσιάζοντας πολλούς νέους λογοτέχνες. Έδωσε διαλέξεις, και συμμετείχε σε πλήθος εκδηλώσεων, ενώ από το 1993 ως το 2002 συνεργάστηκε ως κριτικός λογοτεχνικών βιβλίων με την εφημερίδα Ριζοσπάστης.

Ποιητικές συλλογές:
Σπίθες στο μάρμαρο (1965), Ίχνη στο μαύρο και στο άσπρο (1971), Ημερολόγιο εξόδου (1973), Μέρες της ιστορίας μας (1975), Poesie (1977), Ο άλλος ήλιος (1977), Τα παιδιά του 1979 μ.Χ., (1979), Διασταυρώσεις (1981), Διασταυρώσεις β΄ (1985), Κυπριακοί απόηχοι (1988), Ο άλλος ήλιος (1991), Ποιήματα 1965-1985 (1994), Ένας ήλιος νυκτόβιος (1997), Σπορά στην άσφαλτο (2001).

Μυθιστόρημα: Μετά των αγίων (ανέκδοτο).

Τύπωσε σε βιβλία τα κριτικά δοκίμια:
Ο ποιητής Φοίβος Δέλφης (1972), Το Πολυτεχνείο στην ποίηση της Λιλής Ιακωβίδη (1976), Λιλή Ιακωβίδη η ποιήτρια της νιότης (1978), Ο γνήσιος ανθρωπισμός στην ποίηση του Θαλή Ρητορίδη (1980), Ο Δημοσθένης Ζαδές και η «Παρασημοφορία» του (1980), Φυσιολατρία κι ανθρωπιά μέσα απ’ τα Γιαννιώτικα Σονέτα και τους λυρικούς στοχασμούς του Γιώργου Βρέλλη (1982), Η ποιητική πορεία του Βασίλη Κραψίτη (1984), Η διαλεκτική της Ειρήνης στην ποίηση του Γιώργου Κουλούκη (1990), Η Ναταλία Αποστολοπούλου και η Γυναίκα της Αντίστασης (1999), Νίκη Κακαβά – Γαρίδη η ποιήτρια της όψιμης τόλμης (2000), Επιστροφές της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη από τη Σιωπή των πραγμάτων (2014).

[Πηγές: Φάκελος 18.2 του αρχείου και Μάλαμας Λ., «Καραβίδας Ιωάννης», Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, τόμ. 8∙ Μάλαμας Λ., «Καραβίδας Ιωάννης», Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια ελλήνων λογοτεχνών, τομ. 2, σύνταξη – επιμέλεια ύλης Δ.Π. Κωστελένος].

Ο Κ. Δ. Καραβίδας ήταν κοινωνιολόγος, και μελετητής της ελληνικής αγροτικής οικονομίας. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, συμμετείχε ενεργά στον δημοτικιστικό αγώνα στο πλευρό του Αλέξ. Δελμούζου και εργάστηκε αρχικά ως διοικητικός υπάλληλος στις νομαρχίες Ναυπλίου και Σπάρτης και, εν συνεχεία, στη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας και στην Αρμοστεία Σμύρνης (1915-1922). Από το 1932 ως το 1953 εργάστηκε στην Αγροτική Τράπεζα, όπου ασχολήθηκε κυρίως με τα μικρά κοινοτικά εγγειοβελτιωτικά έργα. Έγραψε ποικίλα άρθρα σχετικά με τη δυνατότητα ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής στα πλαίσια μιας τοπικής-κοινοτικής οργάνωσης, ενώ ασχολήθηκε και με την ποίηση.

Πηγή Βασίλης Φίλιας, Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τ. 4.

Ο Ιωάννης Καραβίτης (1883-1949) ήταν Κρητικός οπλαρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα. Το 1903 κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αθήνα πληροφορήθηκε τη δημιουργία και μετάβαση ενόπλων σωμάτων Κρητικών με σκοπό την ενίσχυση του Μακεδονικού Αγώνα. Μετά το τέλος του Μακεδονικού Αγώνα πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους. Πέθανε στην Αθήνα στις 30 Οκτωβρίου 1949 και η κηδεία του έγινε στο Α’ Νεκροταφείο δημοσία δαπάνη.

Καραβίτης, Ι., 1994. Ο Μακεδονικός Αγών. Απομνημονεύματα, Πετσίβας Γ. (επιμ.), Αθήνα.

Ο Μ. Καραγάτσης (φιλολογικό ψευδώνυμο του Δημήτρη Ροδόπουλου) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1908, σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και το Παρίσι, δεν εξάσκησε όμως ποτέ την δικηγορία. Πέθανε στην Αθήνα το 1960.
Ασχολήθηκε με το εμπόριο, αλλά κυρίως αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Πολυγραφότατος μυθιστοριογράφος και διηγηματογράφος, ανήκει στη γενιά του 1930.
Σημαντικά μυθιστορήματά του είναι: Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν (1933), Γιούγκερμαν (1936), Χίμαιρα (1936 και ξαναπλασμένη το 1953), Ο κόσμος που πεθαίνει (1944-49, ανολοκλήρωτο), Ο μεγάλος ύπνος (1946), Άμρι α μούγκου (1954), Κίτρινος φάκελος (1956), Σέργιος και Βάκχος (1959).
Εξέδωσε επίσης τις συλλογές διηγημάτων Πυρετός (1945) και Λιτανεία των ασεβών (1940). Συνέγραψε την τρίτομη Ιστορία των Ελλήνων, τα θεατρικά έργα Μπαρ Ελντοράντο (1946) και Κάρμεν (1948), καθώς και το σενάριο για την κινηματογραφική ταινία Καταδρομή (1946).

[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 4, Λίνος Πολίτης, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1985, σ. 311-13, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 8 ]

Δεύτερη σύζυγος του ζωγράφου Κάρολου Τσίζεκ.

Ο Βαγγέλης Καραγιάννης γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1910 και από το 1946 ζει στην Αθήνα. Εργάστηκε στην Εμπορική Τράπεζα και ως οικονομικός σύμβουλος σε εταιρείες. Από το 1930 ως το 1952 δημοσίευσε στο περιοδικό Τρίβολος του Στρατή Παπανικόλα λαογραφικό υλικό της Λέσβου. Ανάλογες δημοσιεύσεις έκανε στη συνέχεια στο περιοδικό Λεσβιακή παροικία, στα Αιολικά Γράμματα του Γ. Βαλέτα και στο Λεσβιακόν ημερολόγιον του Π. Σαμάρα. Το 1983 εκδόθηκε η συλλογή του Τα αδιάντροπα. Λεσβιακά Λαογραφικά με πρόλογο του Μιχάλη Μερακλή, από τις εκδόσεις Φιλιππότη. Έχει δημοσιεύσει πολλές αξιόλογες μελέτες για τα λεσβιακά γράμματα και τους εκπροσώπους τουςκυρίως τον Αντώνη Πρωτοπάτση αλλά και τον Θειέλπη Λεφκία, τον Στρατή Παπανικόλα, τον Ιωάννη Ολύμπιο, τον Σταύρο Τάξη, τον Ιωσήφ Μαύρο, τον Πανσέληνο κ.ά. Συστηματική είναι η ενασχόλησή του με τον Καβάφη Στις σχετικές δημοσιεύσεις του περιλαμβάνονται “Ένα λεύκωμα με αυτόγραφα ποιήματα του Καβάφη", “Το ενδιάμεσο “Φ" της υπογραφής του Καβάφη", “Ο Καβάφης στη Ρουμανία", “Στο σπίτι του Καβάφη.", “Η καταγωγή του Καβάφη", “Βιβλιογραφικά για την κοντέσσα Χαρίκλεια Valleri Καβάφη", “Σημειώσεις από τη γενεαλογία του Καβάφη", “Ο θάνατος του Καβάφη". Επίσης έχει μελετήσει το κίνημα του δημοτικισμού και έχει εκδώσει επιστολές του Εφταλιώτη Ογδόντα ανέκδοτα γράμματα του Αργύρη Εφταλιώτη (1889-1907) προς τον Αλέξανδρο Πάλλη. Οι αγώνες των πρώτων δημοτικιστών. Επιμέλεια-παρουσίαση Βαγγέλη Αντ. Καραγιάννη. Αθήνα, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, 1993. Οι επιστολές αυτές έχουν πλέον δωρηθεί από τον ίδιο στο Ε.Λ.Ι.Α. Το αρχείο του και η συλλογή στοιχείων για τη λαογραφική και λόγια παράδοση της Λέσβου που έχει συγκροτήσει ο Βαγγέλης Καραγιάννης είναι ιδιαίτερα χρήσιμα για την τεκμηρίωση σχετικών μελετών και ο ίδιος όπως φαίνεται από την αλληλογραφία του, πρόθυμα θέτει τις πληροφορίες αυτές στη διάθεση των ενδιαφερόμενων. Για την προσφορά του στα γράμματα λαμβάνει από το ελληνικό κράτος τιμητική σύνταξη.

Στρατιωτικός καταγόμενος από τη Λειβαδιά, συμμετείχε στον πόλεμο του 1897 και στους Βαλκανικούς Πολέμους όπου και σκοτώθηκε στη μάχη του Κιλκίς τον Ιούνιου του 1913 διευθύνοντας το 7ο Πεζικό Σύνταγμα.

Η Αλέκα Καραδήμου-Γερόλυμπου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1945. Σπούδασε αρχιτεκτονική στην Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Πολεοδομία στο Ινστιτούτο Πολεοδομίας του Παρισιού. Το 1985 ολοκλήρωσε διδακτορική διατριβή στο ΑΠΘ με θέμα τον επανασχεδιασμό και την ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης μετά την πυρκαγιά του 1917.

Από το 1969 έως το 1975 εργάστηκε σε αρχιτεκτονικά-πολεοδομικά γραφεία στο Παρίσι και από το 1975 έως το 1981 στο αρχιτεκτονικό γραφείο του συζύγου της, Ηρακλή Γερόλυμπου στη Θεσσαλονίκη. Το 1976 διορίστηκε Βοηθός της Έδρας Α΄ Πολεοδομίας της Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ. Το 1985 εκλέχθηκε ως Λέκτορας στον Τομέα Πολεοδομικού και Χωροταξικού Προγραμματισμού και Σχεδιασμού του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ. Το 1988 έγινε Επίκουρη Καθηγήτρια, το 1999 Αναπληρώτρια Καθηγήτρια και το 2004 Καθηγήτρια, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2012. Σήμερα είναι Ομότιμη Καθηγήτρια. Δίδαξε για χρόνια σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο Αστικό Σχεδιασμό και Ιστορία της Πολεοδομίας, ενώ παρακολούθησε ταυτόχρονα πλήθος ερευνητικών εργασιών και διδακτορικών διατριβών. Δίδαξε ως προσκεκλημένη σε πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

Είναι μία από τις πλέον διακεκριμένες ερευνήτριες της ιστορίας των πόλεων στον ελλαδικό και βαλκανικό χώρο καθώς και στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Έχει πλουσιότατο έργο και έχει δημοσιεύσει βιβλία, άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, πρακτικά συνεδρίων, συλλογικούς τόμους και αρχιτεκτονικά περιοδικά, λήμματα σε ειδικευμένες εγκυκλοπαίδειες και βιβλιοκρισίες. Έχει συμμετάσχει σε πλήθος ελληνικών και ευρωπαϊκών ερευνητικών προγραμμάτων. Έχει πάρει μέρος σε πολεοδομικές μελέτες για τη Θεσσαλονίκη και συμμετέχει ενεργά σε κινήσεις και πρωτοβουλίες πολιτών για τη βελτίωση του χώρου της πόλης.

Ορισμένες από τις σημαντικότερες δημοσιεύσεις της:
-Η ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης μετά την πυρκαγιά του 1917, 1η έκδ. , Δήμος Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη Θεσσαλονίκη 1986, 2η έκδ., University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1995.
-Μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Βορειοελλαδικές πόλεις στην περίοδο των Οθωμανικών μεταρρυθμίσεων, 1η έκδ. Τροχαλία, Αθήνα 1997, 2η έκδ., University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2004.
-Urban Transformations in the Balkans, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1996.
-Ερνέστ Εμπράρ 1875-1933, Ernest Hébrard. Εικόνες από τη ζωή ενός αρχιτέκτονα / La vie illustrée d’un architecte. Ποταμός, Αθήνα 2001 (δίγλωσση έκδοση σε συνεργασία με τον Χ. Γιακουμή και τον Christian Pedelahore de Loddis).
-Η ανάδυση της σύγχρονης Θεσσαλονίκης. Ιστορίες, πρόσωπα, τοπία, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2013.

Είναι παντρεμένη με τον αρχιτέκτονα Ηρακλή Γερόλυμπο, με τον οποίο απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γιώργο και τη Βαλεντίνα.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Ο Ευάγγελος Καραηλίας γεννήθηκε το 1900 και απεβίωσε το 1975. Σπούδασε ανώτερα θεωρητικά στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης από όπου πήρε πτυχίο αρμονίας το 1924, πτυχίο ενορχήστρωσης πνευστών οργάνων το 1925, πτυχίο αντίστιξης το 1926, πτυχίο φούγκας το 1928 και δίπλωμα σύνθεσης το 1937, όλα με το βαθμό "Άριστα".

Στις συνθέσεις του συγκαταλέγονται έργα όπως το μουσικόδραμα "Του νεκρού αδελφού", οι "Παραλλαγές πάνω στο δημοτικό τραγούδι το Γιοφύρι της Άρτας" Και η μουσική διασκευή του κωμειδυλλίου "Η νύφη της Κούλουρης". Ωστόσο η πιό γνωστή του σύνθεση είναι το έργο που φέρει τον τίτλο "Νύχτα Χριστουγέννων" που στις μέρες μας έχει επικρατήσει με τον τίτλο "Χιόνια στο καμπαναριό" και εκ παραδρομής θεωρείται παραδοσιακό.

Εκτός από συνθέτης ο Ε. Καραηλίας υπήρξε σολίστ και καθηγητής του Όμποε ενώ πλούσιο ήταν και το εκπαιδευτικό του έργο καθώς επί σειρά ετών δίδαξε μουσική στο πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Στο Ωδείο Θεσσαλονίκης, στο κολλέγιο Ανατόλια και στο Διδασκαλείο Θεσσαλονίκης, Τέλος πολύ σημαντική υπήρξε η συνδρομή του στην ίδρυση της Συμφωνικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης της οποίας μάλιστα διετέλεσε διοικητής την κατοχική περίοδο.

Οι αδελφοί Μανώλης και Σταμάτης Καραθανάσης ίδρυσαν στο Βαθύ της Σάμου το 1887 (ή, σύμφωνα με την ένδειξη στα πακέτα τσιγάρων της εταιρείας, το 1882) εταιρεία με την επωνυμία «Μ.Χ. Καραθανάσης & Σία» και με αντικείμενο διάφορες εμπορικές εργασίες.
Η εταιρεία διακρίθηκε στον τομέα της παραγωγής τσιγάρων και έγινε ένας από τους σημαντικότερους καπνεμπορικούς οίκους της Σάμου. Ανέπτυξε συναλλαγές τόσο με τις ευρωπαϊκές αγορές (Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστρία, Γερμανία, Ολλανδία, Ουγγαρία, Δανία κ.ά.) όσο και με τις αγορές της Άπω Ανατολής (Κίνα, Ιαπωνία, Ινδοκίνα), της Νότιας Αφρικής και της Αμερικής (αν και για την τελευταία τα τεκμήρια που υπάρχουν στο αρχείο είναι ελάχιστα). Ο οίκος τιμήθηκε για την ποιότητα των τσιγάρων του με χρυσό μετάλλιο και βραβείο τιμής στη διεθνή έκθεση των Αθηνών το 1903 και με βραβείο τιμής στη διεθνή έκθεση του Παναμά το 1915.
Η εταιρεία φαίνεται ότι λειτούργησε μέχρι το 1943. Το εργοστάσιο καταστράφηκε στις 17.11.1943 κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του Βαθέος από τους Γερμανούς. Μετά το 1945 τα μηχανήματα μεταφέρθηκαν σε άλλο χώρο και το εργοστάσιο λειτούργησε ξανά για ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Ο Μανώλης Καραθανάσης (π.1860-1913) γεννήθηκε στο Πάνω Βαθύ της Σάμου. Ο πατέρας του, Χριστόδουλος, ήταν γεωργός. Σύμφωνα με την Ηρώ Παπαμόσχου, εγγονή του Μανώλη, ο ίδιος πήγε στην Αίγυπτο για να μάθει πως φτιάχνονται τα χειροποίητα τσιγάρα.
Ο Μανώλης Καραθανάσης παντρεύτηκε την Αικατερίνη, κόρη του καραβοκύρη Λουκιανού Παπανδρέου, από το Καρλόβασι. Μαζί απέκτησαν 8 παιδιά: τη Μαρία, τον Χριστόδουλο, την Αντιγόνη, τον Λουκιανό, την Πηνελόπη (Πιπίτσα), τον Δημήτριο, τον Ορέστη και τον Ιωάννη.
Ο Μανώλης Καραθανάσης ασκούσε τη διεύθυνση της εταιρείας. Διετέλεσε βουλευτής Καρλοβασίων το 1908-1909.
Ο Σταμάτης Καραθανάσης (1859-1916) γεννήθηκε στο Μεσαίο Καρλόβασι και πέθανε στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένος με την Όλγα, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: τον Χριστόδουλο, τον Ιωάννη και τον Ξενάκη.
Ο Χριστόδουλος Καραθανάσης (π.1890-;) γιος του Μανώλη Καραθανάση, φαίνεται ότι διαδέχθηκε τον πατέρα και το θείο του στη διαχείριση του εργοστασίου. Σπούδασε στη Ροβέρτειο Σχολή στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στο Neuchatel της Ελβετίας. Ο Χριστόδουλος παντρεύτηκε την Ιωάννα Καριώτογλου και απέκτησε δυο κόρες, την Μάρω και την Κρινώ.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών : 1. «Τα σαμιακά καπνά και σιγαρέττα», Αρχείον Σάμου, Σύγγραμμα Περιοδικόν του Νικολάου Ζαφειρίου, τομ. Β΄, Αθήνα 1947, σσ. 183-190. 2. «Σταμάτιος Χ. Καραθανάσης» (νεκρολογία), Μικρασιατικόν Ημερολόγιον 1918, σσ. 103-104. Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Ιστορία του Ελληνικού Τσιγάρου, Αθήνα, Ε.Λ.Ι.Α., 1998 (β΄ εκδ.), σσ. 234-235. Πληροφορίες από την Ηρώ Παπαμόσχου, εγγονή του Μανώλη Καραθανάση. 3. Υλικό του αρχείου].

Ο Μανώλης Καραθανάσης (π.1860-1913) γεννήθηκε στο Πάνω Βαθύ της Σάμου. Ο πατέρας του, Χριστόδουλος, ήταν γεωργός. Σύμφωνα με την Ηρώ Παπαμόσχου, εγγονή του Μανώλη, ο ίδιος πήγε στην Αίγυπτο για να μάθει πως φτιάχνονται τα χειροποίητα τσιγάρα.

Μαζί με τον αδερφό του, Σταμάτη Καραθανάση, ίδρυσε στο Βαθύ της Σάμου το 1887 (αν και στα πακέτα τσιγάρων της εταιρείας δίνεται η ημερομηνία 1882) εταιρεία με την επωνυμία «Μ.Χ. Καραθανάσης & Σία» (M.C. Carathanassis & Co) και με αντικείμενο διάφορες εμπορικές εργασίες. Η εταιρεία τους διακρίθηκε στον τομέα της παραγωγής τσιγάρων και έγινε ένας από τους σημαντικότερους καπνεμπορικούς οίκους της Σάμου. Ο Μανώλης Καραθανάσης ασκούσε τη διεύθυνση της εταιρείας.

Παντρεύτηκε την Αικατερίνη, κόρη του καραβοκύρη Λουκιανού Παπανδρέου, από το Καρλόβασι. Μαζί απέκτησαν 8 παιδιά: τη Μαρία, τον Χριστόδουλο, την Αντιγόνη, τον Λουκιανό, την Πηνελόπη (Πιπίτσα), τον Δημήτριο, τον Ορέστη και τον Ιωάννη.

Διετέλεσε βουλευτής Καρλοβασίων το 1908-1909.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: «Τα σαμιακά καπνά και σιγαρέττα», Αρχείον Σάμου, Σύγγραμμα Περιοδικόν του Νικολάου Ζαφειρίου, τομ. Β΄, Αθήνα 1947, σσ. 183-190.
«Σταμάτιος Χ. Καραθανάσης» (νεκρολογία), Μικρασιατικόν Ημερολόγιον 1918, σσ. 103-104. Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Ιστορία του Ελληνικού Τσιγάρου, Αθήνα, Ε.Λ.Ι.Α., 1998 (β΄ εκδ.), σσ. 234-235. Πληροφορίες από την Ηρώ Παπαμόσχου, εγγονή του Μανώλη Καραθανάση.
Υλικό του αρχείου.

Οι αδελφοί Μανώλης και Σταμάτης Καραθανάσης ίδρυσαν στο Βαθύ της Σάμου το 1887 (αν και στα πακέτα τσιγάρων της εταιρείας δίνεται η ημερομηνία 1882) εταιρεία με την επωνυμία «Μ.Χ. Καραθανάσης & Σία» (M.C. Carathanassis & Co) και με αντικείμενο διάφορες εμπορικές εργασίες.

Η εταιρεία διακρίθηκε στον τομέα της παραγωγής τσιγάρων και έγινε ένας από τους σημαντικότερους καπνεμπορικούς οίκους της Σάμου. Ανέπτυξε συναλλαγές τόσο με τις ευρωπαϊκές αγορές (Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστρία, Γερμανία, Ολλανδία, Ουγγαρία, Δανία κ.ά.), όσο και με τις αγορές της Άπω Ανατολής (Κίνα, Ιαπωνία, Ινδοκίνα), της Νότιας Αφρικής και της Αμερικής (αν και για την τελευταία τα τεκμήρια που υπάρχουν στο αρχείο είναι ελάχιστα). Ο οίκος τιμήθηκε για την ποιότητα των τσιγάρων του με χρυσό μετάλλιο και βραβείο τιμής στη διεθνή έκθεση των Αθηνών το 1903 και με βραβείο τιμής στη διεθνή έκθεση του Παναμά το 1915.

Η εταιρεία φαίνεται ότι λειτούργησε μέχρι το 1943. Το εργοστάσιο καταστράφηκε στις 17.11.1943 κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του Βαθέος από τους Γερμανούς. Μετά το 1945 τα μηχανήματα μεταφέρθηκαν σε άλλο χώρο και το εργοστάσιο λειτούργησε ξανά για ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: «Τα σαμιακά καπνά και σιγαρέττα», Αρχείον Σάμου, Σύγγραμμα Περιοδικόν του Νικολάου Ζαφειρίου, τομ. Β΄, Αθήνα 1947, σσ. 183-190.
«Σταμάτιος Χ. Καραθανάσης» (νεκρολογία), Μικρασιατικόν Ημερολόγιον 1918, σσ. 103-104. Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Ιστορία του Ελληνικού Τσιγάρου, Αθήνα, Ε.Λ.Ι.Α., 1998 (β΄ εκδ.), σσ. 234-235. Πληροφορίες από την Ηρώ Παπαμόσχου, εγγονή του Μανώλη Καραθανάση.
Υλικό του αρχείου.

Ο Σταμάτης Καραθανάσης (1859-1916) γεννήθηκε στο Μεσαίο Καρλόβασι και πέθανε στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένος με την Όλγα με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: τον Χριστόδουλο, τον Ιωάννη και τον Ξενάκη.

Ο Σταμάτης είχε αρκετές γνώσεις γύρω από τα καπνά. Μαζί με τον αδερφό του, Μανώλη Καραθανάση, ίδρυσε στο Βαθύ της Σάμου το 1887 (αν και στα πακέτα τσιγάρων της εταιρείας δίνεται η ημερομηνία 1882) εταιρεία με την επωνυμία «Μ.Χ. Καραθανάσης & Σία» (M.C. Carathanassis & Co) και με αντικείμενο διάφορες εμπορικές εργασίες. Η εταιρεία τους διακρίθηκε στον τομέα της παραγωγής τσιγάρων και έγινε ένας από τους σημαντικότερους καπνεμπορικούς οίκους της Σάμου.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: «Τα σαμιακά καπνά και σιγαρέττα», Αρχείον Σάμου, Σύγγραμμα Περιοδικόν του Νικολάου Ζαφειρίου, τομ. Β΄, Αθήνα 1947, σσ. 183-190.
«Σταμάτιος Χ. Καραθανάσης» (νεκρολογία), Μικρασιατικόν Ημερολόγιον 1918, σσ. 103-104. Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Ιστορία του Ελληνικού Τσιγάρου, Αθήνα, Ε.Λ.Ι.Α., 1998 (β΄ εκδ.), σσ. 234-235. Πληροφορίες από την Ηρώ Παπαμόσχου, εγγονή του Μανώλη Καραθανάση.
Υλικό του αρχείου.

Ο Χριστόδουλος Καραθανάσης (π.1890-;), γιος του Μανώλη Καραθανάση, φαίνεται ότι διαδέχθηκε τον πατέρα και το θείο του, Σταμάτη Καραθανάση, στη διαχείριση της οικογενειακής καπνοβιομηχανίας. Σπούδασε στη Ροβέρτειο Σχολή στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στο Neuchatel της Ελβετίας. Ο Χριστόδουλος παντρεύτηκε την Ιωάννα Καριώτογλου και απέκτησε δυο κόρες, την Μάρω και την Κρινώ.

Η Αντιγόνη και ο Λουκιανός φαίνεται ότι βοήθησαν τον αδελφό τους Χριστόδουλο στη διοίκηση της εταιρείας.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: «Τα σαμιακά καπνά και σιγαρέττα», Αρχείον Σάμου, Σύγγραμμα Περιοδικόν του Νικολάου Ζαφειρίου, τομ. Β΄, Αθήνα 1947, σσ. 183-190.
«Σταμάτιος Χ. Καραθανάσης» (νεκρολογία), Μικρασιατικόν Ημερολόγιον 1918, σσ. 103-104. Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Ιστορία του Ελληνικού Τσιγάρου, Αθήνα, Ε.Λ.Ι.Α., 1998 (β΄ εκδ.), σσ. 234-235. Πληροφορίες από την Ηρώ Παπαμόσχου, εγγονή του Μανώλη Καραθανάση.
Υλικό του αρχείου.

Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή (Βερολίνο, 13 Σεπτεμβρίου 1873 – Μόναχο, 2 Φεβρουαρίου 1950) ήταν Έλληνας μαθηματικός που διακρίθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Καραθεοδωρή ήταν γνωστός εκτός Ελλάδας ως Konstantin Carathéodory και συχνά αναφέρεται λανθασμένα ως Καραθεοδωρής. Το επιστημονικό έργο του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή επεκτείνεται σε πολλούς τομείς των Μαθηματικών, της Φυσικής και της Αρχαιολογίας. Είχε σημαντικότατη συνεισφορά ιδιαίτερα στους τομείς της πραγματικής ανάλυσης, συναρτησιακής ανάλυσης και θεωρίας μέτρου και ολοκλήρωσης. Σπούδασε, αρχικά, πολιτικός μηχανικός και εργάστηκε στην Αίγυπτο στην κατασκευή του φράγματος του Ασουάν. Εγκατέλειψε το επάγγελμα του μηχανικού και σπούδασε μαθηματικά στο Βερολίνο και το Γκέτινγκεν. Δίδαξε σε διάφορα πανεπιστήμια της Γερμανίας, ανέλαβε την οργάνωση τουhttps://greekarchivesinventory.gak.gr/index.php/aa5c-t35n-z47p/edit# πανεπιστημίου της Σμύρνης, διετέλεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο την περίοδο 1922-1924, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, κυβερνητικός επίτροπος για την αναδιοργάνωση των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης.
Πηγή: https://www.karatheodori.gr/index.php/biography [τελευταία επίσκεψη: 31/8/200]

Ο Στέφανος Τρ. Καρακάσης ήταν αντιπλοίαρχος του λιμενικού και υποδιευθυντής της Σχολής Εμπορικής Ναυτιλίας στην Ύδρα

Ο Σταύρος Καρακάσης γεννήθηκε το 1903 στην Κωνσταντινούπολη. Μεγάλωσε και έζησε στην Αίγυπτο έως το 1958, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Πτυχιούχος του Εθνικού Ωδείου, συμμετείχε σε συμφωνικές ορχήστρες της Αιγύπτου και δίδασκε βιολί. Στην Αθήνα εργάσθηκε στο Λαογραφικό Αρχείο του Κέντρου Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών (1959-1969), εκτελώντας μουσικές και λαογραφικές αποστολές σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, τα πορίσματα των οποίων δημοσίευσε στην Επετηρίδα του Λαογραφικού Αρχείου της Ακαδημίας (τομ. 11ος -20ός) και στο Δελτίο της Λαογραφικής Εταιρείας. To 1970 εξέδωσε το βιβλίο Ελληνικά μουσικά όργανα.
Ήταν ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής. Το ποιητικό του έργο αποτυπώθηκε στις συλλογές Τα φώτα της πόλης (Κάιρο 1939), Οραματισμοί (Κάιρο 1954), Τα τραγούδια του Ατμάν (Αθήνα 1958), Πρελούντια και φινάλε (Αθήνα 1968) και τα δοκιμιακά έργα: Η ζωή και το έργο του Ν. Νικολαΐδη (Κάιρο 1953), Reflexions sur la poesie francaise (Κάιρο 1956), Μήνυμα αγάπης από την Γαλιλαία (Αθήνα 1960), Ο Καβάφης (Αθήνα 1960) και Ο Μαν. Καλομοίρης και ο Κ. Παλαμάς (Αθήνα 1961). Το 1955 μεταδόθηκε από το ελληνικό τμήμα του Αιγυπτιακού Ραδιοφωνικού Σταθμού το μονόπρακτο έργο του Τζαζ.
Ασχολήθηκε με μεταφράσεις από τα γαλλικά, τις οποίες δημοσίευσε στο βιβλίο Ανθολογία γαλλικής ποιητικής πρόζας (Αθήνα 1967). Μετέφρασε επίσης κείμενα των Λ. Πιραντέλλο και Σ. Κουαζίμοντο. Δημοσίευε μεταφράσεις και μελέτες σε εφημερίδες και περιοδικά.

[Πηγές: Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 8]

Η Καίτη Καρακνάκη (το γένος Μπέρτου) δραστηριοποιήθηκε στην εκπαίδευση των κοριτσιών στον Πειραιά. Ήταν γραμματέας της Φιλικής Εταιρίας Νέων Πειραιώς την περίοδο 1933-1934. Ανακηρύχθηκε Επίτιμος Φίλος της Εταιρίας το 1937. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 ήταν έφορος του Συνδέσμου Κυριών προς Προστασίαν της Εργάτιδος.
Η Φιλική Εταιρία Νέων Πειραιώς ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1932 με πρωτοβουλία επτά νέων, μεταξύ των οποίων, ο κληρικός Γεώργιος Πυρουνάκης. Σκοπός της Εταιρίας ήταν η αγωγή των νέων σύμφωνα με τα χριστιανικά ήθη. Για το σκοπό αυτό η Εταιρία δραστηριοποιούνταν στο χώρο της εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα μέχρι το 1939 η Εταιρία είχε ιδρύσει τέσσερα νυχτερινά σχολεία για τους εργαζόμενους νέους άνδρες και γυναίκες, δύο επαγγελματικές σχολές (κυριακάτικη, καθημερινή) και «Λαϊκό Πανεπιστήμιο»
Η Εταιρία διέθετε κατασκήνωση στο Πέραμα. Ανέπτυξε, επίσης πρωτοβουλία για την ίδρυση «Κοινού Γραφείου προβλημάτων της ζωής και των αναγκών των εργαζομένων μαθητών» με άλλες παρόμοιες οργανώσεις του Πειραιά.
Μετά την Κατοχή ο πατέρας Πυρουνάκης συνέχισε τη δραστηριότητά του στην Ελευσίνα, όπου μετακόμισε, ιδρύοντας το 1952, στο όρος Πατέρας, την κατασκήνωση Χαρούμενα Παιδιά – Χαρούμενα Νιάτα,. ως συνέχεια της Φιλικής Εταιρίας Νέων Πειραιώς.
Ο Γεώργιος Πυρουνάκης (Σφακιά 1910-Ελευσίνα 1988) υποστήριξε τον «εκδημοκρατισμό» της Εκκλησίας, γεγονός που τον έφερε αντιμέτωπο με την Ιεραρχία και τιμωρήθηκε με «μικρό αφορισμό».
[Πηγή σύνταξης διοικητικής ιστορίας: Το υλικό του αρχείου. Επίσης, ιστότοπος: http://www.kataskinosi.gr/ (τελευταία επίσκεψη Δεκέμβριος 2006)]

Ο Μάκης Καραμίχος και η σύζυγός του Γεωργία Γερούση κάτοικοι Νάουσας δραστηριοποιούνται από την δεκαετία του 1980 στον χώρο των παραδοσιακών χορών και των εθίμων. Επίσης συγκεντρώνουν οικογενειακές και άλλες παλιές φωτογραφίες.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.

Ο Νικόλαος Καραμολέγκος υπήρξε ανώτατο στέλεχος της Τράπεζας Εργασίας και της Ergodata. Διετέλεσε Διευθυντής του Τμήματος Μηχανογράφησης της Τράπεζας Εργασίας από το 1975 έως το 1987. Από το 1988 έως το 1991 υπήρξε Διευθύνων Σύμβουλος της Ergodata. Για την προσφορά του στον τομέα της πληροφορικής στην Ελλάδα τιμήθηκε με το Life Achievement Award των βραβείων BITE 2013.

Σύζυγος της Σοφίας Γεδεών-Καρανικόλα. Γεννήθηκε στην Σύμη στις 25 Ιουλίου του 1911 και πέθανε στην Αθήνα το 1982. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε ως φιλόλογος σε ιδιωτικά σχολεία του Πειραιά (1932-1936) και στη συνέχεια έλαβε το επαγγελματικό παιδαγωγικό πτυχίο από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Δεκέμβριο του 1937 διορίστηκε στην Τήνο και κατόπιν στη Χίο. Το 1938 έλαβε οργανική θέση στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστήμιου Αθηνών όπου υπηρέτησε μέχρι την προαγωγή του σε Γυμνασιάρχη στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο Ρόδου, για να παραμείνει ως το 1951. Πολέμησε και τραυματίστηκε στον Πόλεμο του 1940-1941. Το 1943 έλαβε τον τίτλο του διδάκτορος της Φιλοσοφίας με την διδακτορική διατριβή «Εκθέσεις ιδεών εις τα σχολεία της Μέσης Εκπαιδεύσεως». Το 1946 πήρε εκπαιδευτική άδεια και φοίτησε στο Τμήμα Παιδαγωγικών (Teachers’ College) του Yale από όπου πήρε και μεταπτυχιακό δίπλωμα. Το 1951 διορίστηκε Γυμνασιάρχης του Α΄ Προτύπου Γυμνασίου Αρρένων Πειραιώς, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1961, οπότε έγινε Γενικός Επιθεωρητής και στην συνέχεια (1965) επόπτης. Μέλος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου συμμετείχε ενεργά στην μεταρρύθμιση Παπανούτσου. Μετά από επταετή απόλυση (1967-1974) επανήλθε με την πτώση της Δικτατορίας, για να διοριστεί το 1976 πρόεδρος του ΚΕΜΕ, συμβάλλοντας καθοριστικά στην διαμόρφωση της «Μεταρρύθμισης του 1976». Πρωτοστάτησε στην ίδρυση των Σχολών Επιμορφώσεως των λειτουργών της πρώτης και δεύτερης βαθμίδας (ΣΕΛΔΕ και ΣΕΛΜΕ). Συνταξιοδοτήθηκε το 1978. Παράλληλα ασχολήθηκε με θέματα της Σύμης, τόπου καταγωγής του, και γενικότερα της Δωδεκανήσου. Δημοσίευσε σε περιοδικά πολλά άρθρα για εκπαιδευτικά θέματα καθώς και την μονογραφία Το εκπαιδευτικό πρόβλημα της Δωδεκανήσου (1945).

[Πηγές: Φ. 8.3 του αρχείου και λήμμα «Καρανικόλας, Αλέξανδρος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 4, Εκδοτική Αθηνών].

Ο Ανδρέας Καραντώνης (Άνδρος 1910-Αθήνα 1982), ήταν κριτικός, ποιητής και μεταφραστής. Το 1923 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, τελείωσε το γυμνάσιο και φοίτησε στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Κατά το διάστημα 1927-1929 δημοσίευσε ποιήματα στο παράρτημα της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαιδείας του Πυρσού και το 1929 τύπωσε τη μελέτη του Εισαγωγή στο Παλαμικό έργο. Ακολούθησαν Ο ποιητής Γ. Σεφέρης (1931) και το Γύρω στον Παλαμά (1932). Το 1935 έγινε διευθυντής του περιοδικού Νέα Γράμματα, ενώ μεταφράσεις του αυτής της περιόδου εκδόθηκαν το 1982 σε ένα τόμο με τίτλο Ηχώ. Μετά την κατοχή άρχισε να αρθρογραφεί σε διάφορες εφημερίδες. Από το 1949 και ως το 1974 ο Καραντώνης υπήρξε λογοτεχνικός συνεργάτης του ραδιοφώνου. Υπήρξε μόνιμο μέλος της επιτροπής απονομής κρατικών βραβείων, μέλος της “Ομάδας των Δώδεκα” και γενικός γραμματέας του “Ιδρύματος Παλαμά”.

Ο Γεράσιμος Καραπάνος ήταν γιος του Ιωάννη και της Ευφροσύνης Μαυρομμάτη. Η καταγωγή του παππού του Γεράσιμου Καραπάνου ήταν από την Άρτα και της μητέρας του από την Αρκαδία. Είχε δύο ακόμη αδέλφια τον Περικλή και την Μαρία μετέπειτα σύζυγο Σπύρου Στύλου. Η οικογένειά του κατοικούσε στην Αθήνα στην οδό Σταΐκου και Καπλανών. Ο ίδιος σπούδασε στο Παρίσι στην Ecole Nationale Superieure des Mines. Συνέχισε τις σπουδές του στη Λιέγη (1901) ενώ το 1902 βρίσκεται πάλι στο Παρίσι. Οι σπουδές του πραγματοποιήθηκαν με την αρωγή και την προστασία του αδελφού του πατέρα του Κωστή, ο οποίος είχε παντρευτεί την Μαρία Χρηστάκη Ζωγράφου (1847-1901), και είχε αποκτήσει μαζί της τέσσερα παιδιά τον Πύρρο, τον Αλέξανδρο, την Ελένη και τη Ζωή.
Ο Γεράσιμος το 1908 παντρεύτηκε την Ερμιόνη Μαυρομμάτη από τη Μερσίνα της Μικράς Ασίας (η καταγωγή του πατέρα της Κωνσταντίνου ήταν από την Πάφο και της μητέρας της Αθηνάς Ρούσου από την Τήνο). Ο Κωνσταντίνος Μαυρομμάτης ήταν μέγας ευεργέτης της κοινότητας Μερσίνας και είχε ιδρύσει εκεί τα Μαυρομμάτεια εκπαιδευτήρια. Η Ερμιόνη είχε άλλα οκτώ αδέλφια: την Ελένη Ταχιντζή, την Μαριγώ Κρίστμαν, τον Χριστόφορο, την Αργυρώ Αλιβιζάτου, την Καλλιόπη Ισαακίδη, τον Ανδρέα, τον Αντώνη και τον Γιώργο. Ο Γεράσιμος και η Ερμιόνη απέκτησαν δύο παιδιά, τον Κώστα και την Φρόσω.
Εργάστηκε για τις μεταλλευτικές επιχειρήσεις των αδελφών Ράλλη στη Μ. Ασία και συνεργάστηκε με τον Γεώργιο Ζερβουδάκη στην αναζήτηση χρυσού στην Αφρική και σε επιχειρήσεις του ίδιου στην Μικρά Ασία και στην Αίγυπτο. Ο Ζερβουδάκης όμως χρεωκόπησε το 1911 και η οικονομική κατάσταση του Καραπάνου επιδεινώθηκε σοβαρά. Από το 1910 είχε εγκατασταθεί στην Αλεξάνδρεια και είχε ένα κτήμα στη Σιρέουα, το οποίο εκμεταλλευόταν οικονομικά.
Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους και στην απελευθέρωση των Ιωαννίνων όπου και τον ζωγράφισε η Θάλεια Φλωρά-Καραβία.
Ήταν δημοτικιστής, φίλος και χορηγός του Γεώργιου Σκληρού, γνώριμος του Καβάφη, ανήκε στον κύκλο του περιοδικού Γράμματα της Αλεξάνδρειας και πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου Αιγύπτου ο οποίος υπηρετούσε ανάλογους μεταρρυθμιστικούς στόχους με τον ομώνυμο ελλαδικό.

Ο Πύρρος Καραπάνος, γιος του Κωστή Καραπάνου και της Μαρίας Χρηστάκη Ζωγράφου, ήταν έμπορος, στέλεχος του κόμματος των Φιλελευθέρων και γερουσιαστής το 1933. Η καταγωγή του ήταν από την περιοχή της Άρτας.

Η Μαργαρίτα Καραπάνου, κόρη της πεζογράφου και θεατρικής συγγραφέως Μαργαρίτας (Ρίτας) Λυμπεράκη και του δικηγόρου και ποιητή Γιώργου Π. Καραπάνου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946. Οι γονείς της χώρισαν όταν η Μαργαρίτα ήταν ακόμα σε πολύ νεαρή ηλικία. Μεγάλωσε αρχικά με τη γιαγιά της στην Αθήνα και αργότερα με τη μητέρα της στο Παρίσι (1955-1967) και την Αθήνα. Σπούδασε στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας και κινηματογράφου στο Παρίσι , ενώ απέκτησε και δίπλωμα νηπιαγωγού δι’ αλληλογραφίας από το Saint Nicholas Training Centre for the Montessori Method of Education (1971). Έπασχε από μανιοκατάθλιψη ήδη από την ηλικία των 14 ετών. Συνέγραψε μυθιστορήματα και αυτοβιογραφικά έργα, ενώ ολοκλήρωσε και μία μικρού μήκους ταινία. Το 1976 εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα Η Κασσάνδρα και ο Λύκος. Το επόμενο έργο Ο υπνοβάτης (1985) κέρδισε το γαλλικό βραβείο καλύτερου ξένου μυθιστορήματος το 1988. Ακολούθησαν τα έργα Rien ne va plus (1991), Ναι (1999), Lee και Lou (2003), Μαμά (2004) και Μήπως (2006). Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες και έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα, τη Νέα Υόρκη, το Παρίσι, τη Σουηδία και άλλες χώρες. Εργάστηκε και ως νηπιαγωγός. Πέθανε στην Αθήνα το 2008.

[Πηγές: Νάζου, Π., «Ο αυτοβιογραφικός λόγος της Μαργαρίτας Καραπάνου και η ψυχοδυναμική των σχέσεων μητέρας-κόρης», Proceedings of the Eighth Biennial International Conference of Greek Studies, Flinders University June 2009, Flinders University Department of Languages - Modern Greek: Adelaide, 525-538, www. Dedalus.gr, ta-nea.dolnet.gr]

Η Αικατερίνη Καρατζά ή Ρόζα Μπότσαρη (Κακόλακκος Πωγωνίου Ιωαννίνων, 1818/1820 - Αθήνα, Ιανουάριος 1875) ήταν κόρη του αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Μάρκου Μπότσαρη και σύζυγος του στρατηγού Γεώργιου Καρατζά. Διετέλεσε κυρία επί των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας.

Ο Γεώργιος Καρατζάς ο εξ απορρήτων, από τον Οίκο των Καρατζά, ήταν μεγάλος διερμηνέας της Υψηλής Πύλης (1764-65) και γιος του πρίγκιπα της Μολδοβλαχίας Σκαρλάτου Καρατζά.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AC%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 10/6/2020]

Ηγεμόνας της Βλαχίας (1812-18) από τους αξιολογότερους Φαναριώτες που ηγεμόνευσαν στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Προηγουμένως χρημάτισε μεγάλος διερμηνέας (1807-8) και 1812. Στην περίοδο της ηγεμονίας του ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την εξάπλωση της ελληνικής παιδείας αναδιοργανώνοντας τα παλαιά σχολεία και ιδρύοντας πολλά νέα.

Ο γλωσσολόγος Σταμάτης Καρατζάς γεννήθηκε το 1913 στην Κύμη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1931-1936), πολέμησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στο Αλβανικό Μέτωπο και στην Κατοχή έδρασε ως μέλος του ΕΑΜ. Το 1945 έγινε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Αθηνών και συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στο Παρίσι. Το 1952 έγινε λέκτορας της Νέας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, το 1956 υφηγητής και το 1959 καθηγητής στο ίδιο πανεπιστήμιο. Από το 1960 δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής και στο Πανεπιστήμιο Aix-en-Provence. Το 1964 εκλέχτηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και αποσπάστηκε στη Φιλοσοφική Ιωαννίνων. Απολύθηκε από το καθεστώς της δικτατορίας και απέδρασε στη Γαλλία όπου έγινε καθηγητής στο Aix-en-Provence και ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση. Επέστρεψε, μετά την πτώση της Χούντας, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πέθανε το 1986.

Πηγή: «Βιογραφικό σημείωμα-εργογραφία», Αντίχαρη. Αφιέρωμα στον καθηγητή Σταμάτη Καρατζά, Αθήνα, Ε.Λ.Ι.Α., 1984.

Ο Ιωάννης (;) Καρατζίδης καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη όπου ζούσε με την οικογένεια του. Υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, εισηγητής στο Στρατοδικείο της XIV Μεραρχίας, το οποίο καταργήθηκε στις αρχές του 1922, μετατέθηκε στο Γ’ Διαρκές Στρατοδικείο, στην Ανωτέρα Στρατιωτική Διοίκηση Μακεδονίας και κατόπιν υπηρέτησε στα Τελωνεία Πυθίου, Κούλελι, Μπούργας, Γουμέντζας και Θεσσαλονίκης.

Γεννήθηκε στον Πειραιά, εργάστηκε στους Σιδηροδρόμους Πελοποννήσου και Αθηνών-Πειραιώς. Το 1938 κατατάχθηκε στο Πυροβολικό και το 1940 τοποθετήθηκε ως σκοπευτής πυροβόλου και συμμετείχε ενεργά σε σημαντικές επιχειρήσεις.

O Γιάννης Kαρατζόγλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1946. Αποφοίτησε από το Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου (ΜΒΑ) από το Brunel University της Μεγάλης Βρετανίας.

Εργάστηκε ως διευθυντικό στέλεχος επί τριακονταετία και πλέον στον ιδιωτικό τομέα, κυρίως σε βιομηχανίες αλλά και σε εταιρίες παροχής υπηρεσιών. Υπήρξε ακόμη επικεφαλής οργανισμού του δημοσίου τομέα.

Ο Καρατζόγλου έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές:
Ένα καλοκαίρι, ιδιωτική έκδοση, Θεσσαλονίκη 1970.
ΔΞΘ, ιδιωτική έκδοση, Θεσσαλονίκη 1975.
Πρατήριο καυσίμων, Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη 1982, Αποσβέσεις, Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη 1987,
Αποτελέσματα χρήσεως, Ίκαρος, Αθήνα 2006,
Πηγαίος κώδικας, Ίκαρος, Αθήνα 2009. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα ρουμανικά, γαλλικά και γερμανικά και έχουν συμπεριληφθεί σε αρκετές ανθολογίες νεοελληνικής ποίησης.

Ασχολήθηκε ακόμη με τη μετάφραση ποίησης. Μετέφρασε Γερμανούς και Κολομβιανούς ποιητές και τον Βούλγαρο ποιητή Βαπτσάρωφ (Νικολά Βαπτσάρωφ, Ποιήματα, Ποσειδώνας, Θεσσαλονίκη, 1979).

Έχει δημοσιεύσει ακόμη κείμενα λογοτεχνικού, πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου καθώς και κείμενα κριτικής σε λογοτεχνικά περιοδικά με το όνομά του ή με το ψευδώνυμο Γιάννης Μακεδονίτης.

Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε εκτεταμένα με την ιστορία της Θεσσαλονίκης και κυρίως με τις οικονομικές δομές της πόλης. Τακτικός συνεργάτης του περιοδικού Θεσσαλονικέων Πόλις από το 2002 όπου δημοσιεύει σχετικά άρθρα. Ιστορικές μελέτες του: Ο αφανισμός των Θεσσαλονικέων της Γαλλίας 1942-1944, ένα kadish για τους δικούς μας «Γάλλους», πρόλογος Στράτος Ν. Δορδανάς, Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2014 και Ένας αιώνας δεσμοί εμπιστοσύνης. Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης, Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2016.

Ο Καρατζόγλου υπήρξε συνιδρυτής και μέλος του προεδρείου της Λέσχης Γραμμάτων και Τεχνών Βορείου Ελλάδος μετά το 1975 ενώ δραστηριοποιήθηκε και στην Πανελλήνια Πολιτιστική Κίνηση. Μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.

Η Λέσχη Γραμμάτων και Τεχνών Βορείου Ελλάδος ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 1964. Σωματείο με αριστερό προσανατολισμό δέχθηκε άμεσα την καταστολή της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Στις 23 Απριλίου 1967 ενώ ετοιμαζόταν από τη Λέσχη έκθεση χαρακτικών έργων της Βάσως Κατράκη η Χούντα διέκοψε τη λειτουργία του σωματείου καταστρέφοντας τα γραφεία της και αρπάζοντας έπιπλα, βιβλία, πίνακες και το αρχείο της.

Στις αρχές του 1975 η Λέσχη επαναλειτούργησε από έναν πυρήνα παλαιών μελών στον οποίο προστέθηκαν αρκετά νέα μέλη. Δραστηριοποιήθηκε έντονα στα πολιτιστικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης οργανώνοντας εκθέσεις τέχνης, θεατρικές παραστάσεις, ποιητικές συναντήσεις, δημόσιες συζητήσεις, διαλέξεις, κινηματογραφικά αφιερώματα και συναυλίες. Η Λέσχη αποτέλεσε μαζί με την «Τέχνη» Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία τα δύο σωματεία που επηρέασαν δραστικά τη μεταπολιτευτική πολιτιστική δραστηριότητα στη Θεσσαλονίκη.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου και αναλυτικό βιογραφικό του Γιάννη Καρατζόγλου σε ψηφιακή μορφή που παραχώρησε ο ίδιος μαζί με τη δωρεά του αρχείου. Για τη Λέσχη Γραμμάτων και Τεχνών Βορείου Ελλάδος υλικό του αρχείου και Γιάννης Καρατζόγλου, «Λέσχη Γραμμάτων και Τεχνών Βορείου Ελλάδος», Θεσσαλονικέων Πόλις, τχ. 27 (Μάρτιος 2009), σ. 59-62.