Ο Γεώργιος Καφαντάρης (Φραγκίστα Ευρυτανίας, 1873 - Αθήνα, 1946) ήταν πολιτικός, ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες του χώρου των βενιζελικών στη διάρκεια του Μεσοπολέμου και πρωθυπουργός (1924). Άρχισε να ασχολείται με τη πολιτική το 1902 και εξελέγη βουλευτής Ερυτανίας στις εκλογές του 1905 και 1906. Στα τέλη του 1910 προσχώρησε στο κόμμα των Φιλελευθέρων και διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών (1915), Γεωργίας (1919), Δικαιοσύνης (1924) στις κυβερνήσεις Βενιζέλου. Διαφώνησε με το Βενιζέλο επί του Πολιτειακού, παραιτήθηκε και ίδρυσε το “Προοδευτικό κόμμα των Φιλελευθέρων”. Στη δικτατορία του Παγκάλου εκτοπίστηκε (1926) ενώ υποστήριξε την ανάθεση της πρωθυπουργίας στον Α.Ζαίμη, στην κυβέρνηση του οποίου διετέλεσε υπουργός Οικονομικών ακολουθώντας αυστηρή δημοσιονομική πολιτική. Το 1928 το Προοδευτικό κόμμα εξέλεξε τρεις βουλευτές και άσκησε οξύτατη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση του Βενιζέλου (1928-1932). Εναντιώθηκε στη μεθόδευση για την παλινόρθωση της βασιλείας και πήρε μέρος στις εκλογές του 1936 συμπράττοντας με τους Γ. Παπανδρέου και Α. Παπαναστασίου. Εκτοπίστηκε στη διάρκεια της δικατορίας του Μεταξά και στην Κατοχή ανέλαβε πρωτοβουλίες για την επιστροφή του Γεωργίου Β΄. Αντιπολιτεύθηκε τις κυβερνήσεις μετά την Απελευθέρωση, δέχθηκε ωστόσο να αναλάβει την αντιπροεδρία στην κυβέρνηση Θ.Σοφούλη (1945). Παραιτήθηκε λίγους μήνες αργότερα καταγγέλοντας ως διαβλητές τις σχεδιαζόμενες εκλογές. Πέθανε στις 29 Αυγούστου 1946. Ο Καφαντάρης ήταν δεινός ρήτωρ, έγραψε πολλά άρθρα και πολιτικο-οικονομικές μελέτες και υπήρξε εκδότης του περιοδικού Πολιτική και Κοινωνική Επιθεώρησις.