Γιος του στρατιωτικού Ευθύμιου Βιδάλη και της Ανθής Αριστοτέλη Καστρίτη, γεννήθηκε στο Άργος το 1917, αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως ανθυπολοχαγός του πυροβολικού το 1937. Έλαβε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-1941, ενώ μετά την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς κατέφυγε στην Παλαιστίνη (1942), όπου πολέμησε με τον αγγλικό στρατό. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, πολέμησε με την πλευρά της κυβέρνησης τους κομμουνιστές. Ως συνταγματάρχης ανέλαβε τη διεύθυνση του γραφείου του Α/ΓΕΕΘΑ και διαχειρίστηκε με επιτυχία το ζήτημα της οικονομικής αμυντικής βοήθειας του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα (δράση για την οποία του αποδόθηκε εύφημος μνεία το 1962). Το 1950 φοίτησε στις Η.Π.Α. στη Σχολή του Πυροβολικού της Οκλαχόμα και στη Σχολή Διοίκησης και Γενικού Επιτελείου.
Το διάστημα 1954-1957 ήταν ο πρώτος έλληνας αξιωματικός που υπηρέτησε στο ανώτατο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στο Πεντάγωνο (Ουάσιγκτον). Παράλληλα σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Georgetown University από όπου πήρε τον μεταπτυχιακό του τίτλο το 1957.
Στη συνέχεια γύρισε στην Ελλάδα και ανέλαβε επιτελάρχης του Γ' Σώματος Στρατού. Αντιτάχθηκε στο στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 και έλαβε μέρος στο βασιλικό κίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967. Μετά την αποτυχία του κινήματος τέθηκε υπό περιορισμό, αλλά κατάφερε να διαφύγει στις Η.Π.Α. τον Οκτώβριο 1968 και να ξεκινήσει αντιδικτατορική δράση. Κατόπιν τούτου, οι δικτάτορες του αφαίρεσαν την ιθαγένεια το 1970.
Στις Η.Π.Α. του προσφέρθηκε διευθυντική θέση στην εταιρεία Owens Corning Fiberglass στο Τολέδο, όπου πρόεδρος ήταν ο πρώην στρατιωτικός αρχηγός του ΝΑΤΟ, ο αμερικανός στρατηγός Νόρσταντ, με τον οποίο τον συνέδεε στενή φιλία από τα χρόνια που υπηρετούσαν μαζί στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες στις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Κατά τη διάρκεια της οκταετούς παραμονής του στις Η.Π.Α., ανέπτυξε σημαντική αντιδικτατορική δράση, έχοντας επαφές με προσωπικότητες του ελληνοαμερικανικού και αμερικανικού πολιτικού, δημοσιογραφικού και ακαδημαϊκού κόσμου. Ταυτόχρονα, διατήρησε αλληλογραφία με τον βασιλιά Κωνσταντίνο και με έλληνες αξιωματικούς στους οποίους είχε εμπιστοσύνη.
Το 1976 γύρισε στην Ελλάδα, δημιουργώντας έδρα της εταιρείας του στην Αθήνα με στόχο την εξάπλωση των δραστηριοτήτων της στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Παράλληλα το ελληνικό κράτος αναγνώρισε την αντιδικτατορική του δράση και του έδωσε πίσω την ιθαγένειά του και τη σύνταξή του. Παραιτήθηκε από την Owens Fiberglass το 1988 με τη θέση του αντιπροέδρου.
Ως το 1993 κατείχε τη θέση του προέδρου του Δ.Σ. του Κέντρου Πολιτικής Έρευνας και Επιμόρφωσης (ΚΠΕΕ). Το 1992 διορίστηκε πρόεδρος της Α.Ε. «Αμφικτιονία 1992», της οποίας στόχος ήταν η οικονομική ανάπτυξη της Θράκης.
Τιμήθηκε με το μετάλλιο της ανδρείας και μετάλλια (15) από τη Βρετανία τη Γαλλία και τη Λιβύη και δίδαξε στην Ανώτερη Σχολή του Πυροβολικού, στη Σχολή Πολέμου και στη Σχολή Εθνικής Αμύνης.
Αρθρογραφούσε τακτικά στον Τύπο και συνέγραψε τα βιβλία
1) Το σύγχρονο γεωπολιτικό περιβάλλον και η Εθνική μας πολιτική, Ευρωεκδοτική, Αθήνα, 1988 (βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών)
2) Ιστορικό ημερολόγιο (2 τόμ.) Χρόνια εκπατρισμού: 1968-1975, εκδ. Libro, 1997.
3) Confronting the greek dictatorship in the U.S. Years of exile: a personal diary (1968-1975)
4) Προσήλωση στη Δημοκρατία και επιμονή στην Ανάπτυξη. Δημοσιεύματα τριάντα ετών 1970-2000 Αθήνα, 2002
Παντρεύτηκε τη Ματίνα Βαμβακάρη με την οποία απέκτησαν ένα γιο, τον Ευθύμιο Βιδάλη, το 1954. Απεβίωσε στις 20 Δεκεμβρίου 2001.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]