Ο Απόστολος Ζήσης, γνωστός με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ζήσης Σκάρος, γεννήθηκε το 1917 στο χωριό Κανάλια Καρδίτσας, μικρότερος από άλλα έξι αδέλφια. Το 1933 αποβλήθηκε από όλα τα Γυμνάσια της χώρας γιατί πρωτοστάτησε σε μαθητική απεργία. Το 1934 δημοσίευσε το πρώτο διηγήμά του στο περιοδικό Νέος Λενινιστής. Το 1936 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο και το 1937 φυλακίστηκε για οκτώ μήνες απο την δικτατορία του Μεταξά. Το 1938 πέρασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και ξαναφυλακίστηκε για δύο μήνες. Τον ίδιο χρόνο εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο Οι Δυνατοί. Το 1941 υπηρέτησε στη διλοχία σπουδαστών στη Λαμία. Το 1942 οργανώθηκε στο Ε.Α.Μ., πήρε το πτυχίο του οικονομικού της Νομικής και εξέδωσε την ποιητική συλλογή Αργώ. Το 1944 διορίστηκε στο Ελεγκτικό Συνέδριο αλλά αργότερα απολύθηκε ως μη νομιμόφρων. την ίδια χρονιά εξέδωσε συλλογή διηγημάτων με τίτλο Ναθαναήλ Μαρκός. Το 1944 συνελήφθη από τους Γερμανούς και φυλακίστηκε στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Από τον Μάιο μέχρι τον Αύγουστο του ίδιου έτους ήταν κρατούμενος στα υπονομευμένα με δυναμίτη βαγόνια που τοποθετούσαν οι γερμανοί μπροστά στις μηχανές των τρένων, για να παρεμποδίζουν επιθέσεις ανταρτών. Τον Δεκέμβριο του 1944, φυλακίστηκε από τους Άγγλους στο Γουδί, μέχρι τη συμφωνία της Βάρκιζας. Το 1945 εξέδωσε το χρονικό Οι Κλούβες και το 1946 ξαναδιορίστηκε στο υπουργείο Οικονομικών. Το 1949 παραπέμφθηκε σε Στρατοδικείο ως ανυπόταχτος αλλά αθωώθηκε. Μέχρι το 1954 επανεκδόθηκαν τα πρώτα έργα του και τη χρονιά αυτή κυκλοφορησε η ποιητική σύνθεση Το Φλογισμένο Βουνό. Το 1956 εξέδωσε τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις Το ταξίδι της Φιλίας. Το 1958 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Ανοιχτοί Ουρανοί και το 1960 ο πρώτος τόμος της τριλογίας Οι Ρίζες του ποταμού με τίτλο Ραγιάδες και κολήγοι. Το 1963 εκδόθηκε η συλλογή διηγημάτων Το κορίτσι με το σαντούρι, το 1966, το θεατρικό Ανάψτε τα φώτα και ο δεύτερος τόμος του Οι Ρίζες του ποταμού με τίτλο Αστοί και εργάτες. Στη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε αντιστασιακή δράση στην Ευρώπη (Ρώμη, Παρίσι, Βρυξέλλες). Το 1969 στο συνέδριο του Ελσίνκι εκλέχθηκε πρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου των Ελληνικών Αντιδικτατορικών επιτροπών. Στις Βρυξέλλες εργάστηκε ως μεταφραστής στο ελληνόγλωσσο περιοδικό της Ε.Ο.Κ. Το 1970 του αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια. Το 1971 εξέδωσε το ιστορικό δοκίμιο Εκατόν πενήντα χρόνια αγώνων για τη λευτεριά και τη Δημοκρατία που κυκλοφόρησε μεταφρασμένο στην αγγλική γλώσσα στον Καναδά. Στη διάρκεια της δικτατορίας δημοσίευε κείμενα διαμαρτυρίας και άρθρα σε ελληνικές εφημερίδες του εξωτερικού και στον ξένο τύπο. Μετά τη μεταπολίτευση γύρισε στην Ελλάδα και ξαναπήρε την ιθαγένεια και την θέση του στο υπουργείο Οικονομικών. Το 1976 εκδόθηκε το μυθιστόρημα Ο κόσμος των ελπίδων. Το 1977 εκλέχθηκε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Το 1979 εκδόθηκε ο τρίτος τόμος του Οι Ρίζες του ποταμού με τίτλο Αντίσταση και πόλεμος. Το 1980 αποχώρησε από την υπηρεσία στο υπουργείο και πήρε το Β΄κρατικό βραβείο για τις Ρίζες του ποταμού. Το 1981 ο Δήμος Καρδίτσας του απένειμε το Αργυρό μετάλλιο της πόλης, κυκλοφόρησε ανθολόγηση από το διηγηματικό έργο του με τίτλο Ψηφίδεςκαι πήρε μέρος στο 7ο συνέδριο Σοβιετικών Συγγραφέων στη Μόσχα. Το 1983 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Ο σημερινός κόσμος και το δοκίμιο Ζητήματα τέχνης. Το 1985 του απονεμήθηκε από το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ το Μετάλλιο της Αντιφασιστικής Νίκης. Το 1988 τιμήθηκε από τον Σύλλογο απανταχού Καρδιτσιωτών και κυκλοφόρησε η συλλογή παιδικών διηγημάτων Για ένα λουλούδι. Πέθανε το 1997, σε ηλικία 80 ετών.