Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (Ραμαβούνι Μεσσηνίας, 1770 - Αθήνα, 1843), γιος του Κωνσταντή, είχε διοριστεί από τους κατοίκους της επαρχίας Μεγαλόπολης οπλαρχηγός της περιοχής ήδη από το 1787. Μετά τη διαμονή του στα Επτάνησα, τις συνεννοήσεις με τους Φιλικούς και τη μύησή του στην Εταιρία το 1818, επανέκαμψε στην Πελοπόννησο, όπου και ηγήθηκε των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Αγώνα. Με την πολιορκία και άλωση της Τριπολιτσάς, και τον αποδεκατισμό των στρατευμάτων του Δράμαλη στα Δερβενάκια, εδραίωσε τη νίκη των Ελλήνων στην Πελοπόννησο. Υποστηρικτής του Ι. Καποδίστρια, μετά τη δολοφονία του διορίστηκε μέλος της Διοικητικής Επιτροπής μαζί με τους Αυγουστίνο Καποδίστρια και Ιωάννη Κωλέττη. Την άφιξη του Όθωνα δέχθηκε με ενθουσιασμό, αλλά διαφώνησε με τα μέτρα της Αντιβασιλείας, στάση που τον οδήγησε το 1833 στη φυλακή του Ναυπλίου και στην καταδίκη του σε θάνατο επί εσχάτη προδοσία. Του δόθηκε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, ονομάστηκε στρατηγός και έλαβε το αξίωμα του Συμβούλου της Επικρατείας.
Είχε τρεις γιους: τον Πάνο (1798-1824), τον Ιωάννη (1805-1868) και τον Κωνσταντίνο (1811-1849).

Ο Ιωάννης, επονομαζόμενος Γενναίος (Ζάκυνθος 1805-Αθήνα 1868), ήταν ο δευτερότοκος γιος του Θεόδωρου και της Αικατερίνης Καρούσου. Έλαβε από πολύ νέος, μαζί με τον πατέρα του, μέρος σε πολλές μάχες και πολιορκίες του Αγώνα στην Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα. Υπασπιστής του Όθωνα, διορίστηκε το 1841 γερουσιαστής και το 1861 έλαβε τον βαθμό του αντιστράτηγου. Χρησιμοποιήθηκε συχνά στην καταστολή αντιοθωνικών εξεγέρσεων, ενώ το 1862 διετέλεσε πρωθυπουργός και υπουργός Εσωτερικών στην τελευταία κυβέρνηση του Όθωνα. Το 1828 παντρεύτηκε την Φωτεινή Τζαβέλα από το Σούλι και απέκτησε μαζί της δύο γιους, τον Θεόδωρο, (γνωστό με το ψευδώνυμο Φαλέζ), τον Κωνσταντίνο και πέντε θυγατέρες. Ασχολήθηκε, όπως ο πατέρας του, με τη διήγηση των γεγονότων της Ελληνικής Επανάστασης και τη δράση των οπλαρχηγών.