Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1902. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή και κατείχε καλά τα γαλλικά, τα αγγλικά και τα ιταλικά. Ίδρυσε το Ινστιτούτο Κλασικών Σπουδών στο Νέο Φάληρο, όπου δίδασκε αρχαία ελληνικά και λατινικά και εργάστηκε σε ασφαλιστική εταιρεία του Πειραιά. Το 1940 υπηρέτησε στο στρατό ως διερμηνέας για τα ιταλικά και την περίοδο της Κατοχής εργάστηκε στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Αθηνών. Κατά την περίοδο 1949-1958 δίδαξε στις σχολές Μεταξά και Αποστολόπουλου καθώς και σε δημόσια γυμνάσια. Το έτος 1959-1960 δίδαξε στα γυμνάσια των ελληνικών κοινοτήτων της Κύπρου και της Αιγύπτου. Πέθανε στην Αθήνα το 1970.
Εμφανίστηκε στα νεοελληνικά γράμματα το 1924 μέσα από συνεργασίες με τα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής Νέα Τέχνη, Νέοι Βωμοί και Νουμάς (1924). Διετέλεσε επίσης ανταποκριτής της γαλλόφωνης εφημερίδας «Le Moment» του Βουκουρεστίου.
Tο 1929 ο Εμμανουήλ εξέδωσε την πρώτη συλλογή ποιημάτων Παράφωνος αυλός και ακολούθησαν Δώδεκα σκυθρωπές μάσκες (1931), Η δυναστεία των χιμαιρών (1940) και Stillae sanguinis (1951).
Πλούσιο ήταν επίσης το μεταφραστικό του έργο. Ανάμεσα στους συγγραφείς που καταπιάστηκε συγκαταλέγονται οι: Ε. Α. Πόε (Το κοράκι, 1932), Βαλερύ (Ομιλεί ο Νάρκισσος και άλλα ποιήματα, 1933), Μαλλαρμέ (Η Ηρωδιάς, 1936, Το απόγευμα ενός Φαύνου, 1938, Ίγκιτουρ ή η παραφροσύνη του Ελμπενόν, 1948), Ρεμπώ (Το μεθυσμένο καράβι, 1947), Σαίξπηρ, Σουίφτ, Στήβενσον, Ντίκενς, Βερν, Ζολά. Μετέφρασε ολόκληρο το έργο του Ιπποκράτη σε έξι τόμους (1967-71), έργα αρχαίων τραγικών και του Αριστοφάνη.

[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 3. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 6]