Ο Αντώνιος Μπαρμπαρήγος καταγόταν από τη Σαντορίνη, όπου και έλαβε ενεργό δράση για την ενίσχυση της Ελληνικής Επανάστασης. Στις 20 Ιανουαρίου, εξελέγη στο Α΄ Βουλευτικό μαζί με τον Μαρίνο Σορώτο και μετέβη στη Διοίκηση, η οποία του ανέθεσε να επιστρέψει στο νησί για τη συγκέντρωση χρημάτων. Το συγκεκριμένο έργο αποδείχθηκε δυσχερές, καθώς στη Σαντορίνη υπήρχε ισχυρή παράταξη αντιτιθέμενη στην Ελληνική Επανάσταση, με αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια διένεξης ανάμεσα στις δύο παρατάξεις, τον Οκτώβριο του 1822, ο Αντώνιος Μπαρμπαρήγος να τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι από επίθεση με μαχαίρι. Το 1823 επέστρεψε στην έδρα της Διοίκησης και έλαβε μέρος ως πληρεξούσιος Σαντορίνης στη Β΄ Εθνοσυνέλευση, αναχωρώντας πριν τη λήξη των εργασιών της. Απεβίωσε στη Σαντορίνη με κλονισμένη ψυχική υγεία, πιθανότατα το 1824.

O Νικόλαος Δημητρίου Μπάρακλης γεννήθηκε το 1859 στην Αθήνα. Εισήλθε ως ακόλουθος β΄τάξεως στο υπουργείο Εξωτερικών το 1891 και ακολούθησε την προξενική υπηρεσία (γραμματέας, υποπρόξενος, πρόξενος) αναλαμβάνοντας διαδοχικά τα εξής προξενεία: Κάιρο, Βηρυττός (1893), Βιτώλια (1894), Θεσσαλονίκη, Αδριανούπολη (1895), Χανιά (1896), Δεδέαγατς (1900, 1908), Σουέζ (1904), Σκόπια (1907), Πορτ Σάιδ (1909), Φιλιππούπολις (1911, 1917), Κάιρο (1913), Οδησσός (1919), Γένουα (1920), Βηρυττός (1921), Βουδαπέστη (1924). Το 1925 φαίνεται ότι αποχώρησε από το προξενικό σώμα -την ίδια χρονιά υπέβαλε δικαιολογητικά για τη συνταξιοδότησή του από το υπουργείο. Έγραφε στιχουργήματα, πολλά από τα οποία είχαν δημοσιευθεί στην Ακρόπολη, είχε λάβει μέρος και είχε βραβευθεί σε πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό που είχε προκηρύξει, ως υπουργός Στρατιωτικών, ο Βενιζέλος και γνωρίζουμε ότι εξέδωσε (εκδόσεις Χ.Ι.Σαλίβερου) τουλάχιστον μία συλλογή με τίτλο “Τραγούδια του Στρατώνα”. Τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Σωτήρος και τον Χρυσό Σταυρό των Ιπποτών (1908, 1922).

Οπλαρχηγός.

Σκυριανός Πρωτομάστορας ξυλογλύπτης και λαϊκός ζωγράφος

Ο Εμμανουήλ Μπαμιέρος ήταν γενικός επιθεωρητής Σωματικής Αγωγής του υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Ο Σταύρος Μπαλτογιάννης γεννήθηκε το 1929 στα Ιωάννινα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ και στην Academia di Belle Arti της Φλωρεντίας και συντήρηση έργων τέχνης στο Istituto Centrale del Restauro της Ρώμης. Το 1963 προσελήφθη ως ζωγράφος αναστηλώσεων στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, όπου από το 1975 έως το 1990 υπηρέτησε ως επιθεωρητής Συντήρησης και Αποκατάστασης Μνημείων. Το 1963 έλαβε μέρος στην οργάνωση του Κεντρικού Εργαστηρίου Συντήρησης στο Βυζαντινό Μουσείο, ενώ το 1969 δίδαξε στη «Σχολή Εκπαιδεύσεως Συντηρητών Αρχαίων» η οποία ιδρύθηκε στο Μουσείο (1969-1973). Το 1977 εκλέχθηκε στη θέση του Εφόρου του φροντιστηρίου συντηρήσεως και τεχνικής έργων τέχνης στην ΑΣΚΤ.

Έλληνας πολιτικός. Άρχισε την καριέρα του ως διπλωμάτης και άρχισε να εκλέγεται βουλευτής από το 1902. Είχε γίνει αρκετές φορές υπουργός. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή δικάστηκε στη «δίκη των έξι» ως ένας από τους υπαιτίους για την ήττα της Ελλάδας κατά τη διάρκεια της θητείας του ως υπουργού εξωτερικών, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε το 1922 στο Γουδή.

Έλληνας δημοσιογράφος, πολιτικός και Ολυμπιονίκης στην υδατοσφαίριση που διετέλεσε μετέπειτα αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.

Η Τίλλα Μπαλή (Ευσταθία το βαφτιστικό της όνομα) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Παντρεύτηκε τον στρατιωτικό γιατρό Απόστολο Μπαλή και ταξίδεψε στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ποιήματά της δημοσιεύθηκαν στα περιοδικά Νέα Εστία, Νεοελληνικά Γράμματα, Πνευματική ζωή, Παναθήναια κ.α. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές Ήχος και Απόηχος (1938), Ειρμοί (1940), Πυράκανθος (1943), Λυγρά Σήματα (1946), Ελεγείες (1957) και Εκμαγεία και Ανάγλυφα (1961). Το 1959, στον διαγωνισμό του ιταλικού περιοδικού Omnia διακρίθηκε με χρυσό μετάλλιο.

[Πηγές: Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 10]

Γενήθηκε το 1920 στην Κυψέλη Άρτας, από αγροτική οικογένεια. Φωτογράφησε την Εθνική Αντίσταση ενώ μεταπολεμικά εργάτηκε στο φωτογραφικό τμήμα της ΔΕΗ. Οι σκληρές συνθήκες του πολέμου και ο αγώνας του λαού της Ηπείρου για επιβίωση και προκοπή επηρέασαν καταλυτικά τον ψυχισμό του, το φωτογραφικό ύφος και τη θεματογραφία του. Συγχρόνως εξελίχθηκε σε οξυδερκή καταγραφέα της ελληνικής παράδοσης και λαϊκής τέχνης.

Ο Νικόλαος Μπαλάνος (Αθήνα, 1860-1937) ήταν πολιτικός μηχανικός πολιτικός, διδάκτορας του πανεπιστημίου του Βύρτσουμπουργκ, από τους πρώτους διευθυντές αναστήλωσης και συντήρησης των μνημείων της Ακρόπολης. Ως νομομηχανικός Αθηνών έγινε το 1895 μέλος μιας επιτροπής ειδικών και αργότερα ανέλαβε την πρωτοβουλία και ανέλαβε τη διεύθυνση συντήρησης των μνημείων της Ακρόπολης που έγιναν εκεί ως το 1937 περίπου, στα Προπύλαια, το Ερεχθείο, τον πύργο της Αθηνάς Νίκης και τον Παρθενώνα. Επειδή έκανε ευρεία χρήση στηριγμάτων και δοκών από σίδερο προκλήθηκαν σημαντικές ζημιές στα μνημεία με την πάροδο του χρόνου. Παρουσίασε την εργασία του διεθνώς με δημοσιεύματα και ανακοινώσεις. Έγραψε τα έργα Η αναστήλωση της βόρειας κιονοστοιχίας του Παρθενώνα, 1925 και Τα μνημεία της Ακροπόλεως, αποτύπωση και συντήρηση, 1938

Αρματολός γιος του οπλαρχηγού, αρματολού και αγωνιστή της Επανάστασης του 1821 Γώγου Μπακόλα με καταγωγή από τη Σκουληκαριά της Άρτας.

Ο Λουκάς Γ. Μπέλλος γεννήθηκε στη Θήβα το 1848. Σπούδασε ιατρός στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και υπήρξε ο πρώτος διευθυντής και διοργανωτής του νοσοκομείου Πειραιώς. Ασχολήθηκε ειδικότερα με τη γυναικολογία και τη χειρουργική και συμπλήρωσε τις γνώσεις του μετεκπαιδευόμενος στο Λονδίνο, στο Μόναχο και στο Παρίσι κοντά σε κορυφαίους καθηγητές της Ιατρικής.

Σε ηλικία 18 χρόνων παίρνει μέρος ως εθελοντής στην Κρητική Επανάσταση του 1866 και αργότερα, το 1878 πρωτοστατεί στην ίδρυση του Ιερού Λόχου των Θηβών. Την ίδια περίπου εποχή, είναι ο κύριος συντάκτης της εφημερίδας ‘Βοιωτία’ η οποία εκδιδόταν στη Θήβα στα 1874-1878. Συμμετέχει στον πόλεμο του 1897 ως ιατρός στα χειρουργεία του μετώπου και είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος στα θέματα της Μακεδονίας και της Ελληνοτουρκικής συνεννόησης. Εκλέγεται βουλευτής της επαρχίας Θηβών στις εκλογές της 17/11/1902 καθώς και στις 28/11/1910, όπου παρουσιάζεται με τον κυβερνητικό συνδυασμό των Φιλελευθέρων. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής και εισηγήθηκε την έκδοση λαχείου του Εθνικού Στόλου.

Ασχολήθηκε με θέματα γλωσσολογικά και κυρίως με τη μελέτη της Αλβανικής γλώσσας. Έγραψε επίσης ποιήματα, από τα οποία τα γνωστότερα είναι η συλλογή ‘Ολυμπιακαί Ωδαί.’ Στα 1898, διωκόμενος για τις πολιτικές του πεποιθήσεις- ήταν φίλος του Γ. Φιλάρετου- καταφεύγει στην Αλεξάνδρεια όπου και εγκαθίσταται αρχικά ως ιατρός του Γ. Αβέρωφ. Εκεί παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα Ιωαννίδη, κόρη του διευθυντή των επιχειρήσεων Αβέρωφ και απέκτησε μαζί της τέσσερα παιδιά, την Αντιγόνη, την Ισμήνη, τη Ναυσικά και τον Επαμεινώνδα.

Ο Λουκάς Μπέλλος, ιατρός Θηβαίος, όπως συνήθιζε να υπογράφει, ήταν ένας ρομαντικός πατριώτης, ποιητής, ιδεολόγος με πλούσια επιστημονική και πολιτική δράση. Πέθανε στην Αθήνα στις 15 Δεκεμβρίου του 1913.

Η Μαρία Μπέικου Φέρλα (Ιστιαία Ευβοίας – Αθήνα 2011) γεννήθηκε στην Εύβοια όπου και οργανώθηκε στην Αντίσταση. Το 1943 µπήκε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών, αλλά αναγκάσθηκε να γυρίσει στην Εύβοια και από κει µε βάρκα πέρασε στη Ρούµελη. Κατατάχθηκε στη Διµοιρία Ανταρτισσών της ΧΙΙΙης Μεραρχίας, της οποίας έγινε καπετάνισσα. Το 1945 παντρεύτηκε τον Γεωργούλα Μπέικο και το 1947 βγήκε στο βουνό, εντάχθηκε στο Δηµοκρατικό Στρατό και πήρε τον βαθµό υπολοχαγού. Πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη, εγκαταστάθηκε στη Μόσχα και εργάστηκε ως εκφωνήτρια της ελληνικής εκποµπής του Ραδιοφωνικού Σταθµού Μόσχας. Επαναπατρίστηκε το 1976. Το 2010 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Αφού µε ρωτάτε, να θυµηθώ …

Ο Γεωργούλας Μπέικος (Κλειτσός Ευρυτανίας 1919 – Μόσχα 1975) σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και το 1936 άρχισε να δουλεύει ως δηµοσιογράφος, ενώ παράλληλα έγινε µέλος της ΟΚΝΕ. Πήρε µέρος στον πόλεµο της Αλβανίας. Έλαβε µέρος στην Εθνική Αντίσταση και ασχολήθηκε, από τα τέλη του 1942, ιδιαίτερα µε ζητήµατα οργάνωσης της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης και της Λαϊκής Δικαιοσύνης στην Ελεύθερη Ελλάδα. Μέχρι το 1945 ήταν επικεφαλής της πολιτικής διαφώτισης της ΧΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ. Έµεινε στη φυλακή µερικούς µήνες το 1945 και από το 1946 έως το 1959. Από την αποφυλάκισή του, εργάστηκε ως δηµοσιογράφος στην Αυγή και στη συνέχεια, από το 1961, ως ανταποκριτής της ίδιας εφηµερίδας στη Μόσχα, όπου βρισκόταν η γυναίκα του. Το 1968 µετά τη διάσπαση του ΚΚΕ απολύθηκε από τη θέση του. Ανέπτυξε σηµαντικό συγγραφικό έργο.

Άγγλος φιλελεύθερος συγγραφέας, οικονομολόγος και πολιτικός που έδρασε ως γραμματέας του Φιλελληνικού Κομιτάτου (London Greek Committee) στα χρόνια 1823-1826.

Ο Τάκης Μπάϊτσης γεννήθηκε το 1955 στην Νάουσα. Από την νεαρή του ηλικία ασχολείται με την λαογραφία και την ιστορία της Νάουσας. Άρθρα του δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς στις τοπικές εφημερίδες και περιοδικά καθώς και στις εφημερίδες «Μακεδονία». «Καθημερινή» και «Έθνος». Διετέλεσε εκδότης του περιοδικού «Βουνίσιος αέρας». Έχει εκδώσει σειρά βιβλίων και λευκωμάτων για την μουσική, τα έθιμα και τα σωματεία της Νάουσας. Ως συλλέκτης ιστορικών αντικειμένων και αρχειακού υλικού της Νάουσας και της Μακεδονίας διατηρεί σήμερα την μεγαλύτερη τέτοια συλλογή στην πόλη, ενώ συχνά έχει δωρίσει στοιχεία της στο Λύκειο Ελληνίδων Νάουσας, στους Φίλους Ιστορικού Αρχείου Νάουσας και στον Δήμο της Νάουσας.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.

Χοροδιδάσκαλος-γυμναστής

Ο Μιχαήλ Μουτούσης ήταν Έλληνας πρωτοπόρος αεροπόρος, αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και μετέπειτα Υπολοχαγός του Λόχου Αεροπορίας. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων εκτέλεσε μαζί με τον Σημαιοφόρο Αριστείδη Μωραϊτίνη την πρώτη αποστολή ναυτικής συνεργασίας στην παγκόσμια ιστορία.

Ο Κωνσταντίνος Μουσούρος – Πασάς (1807-1891) ή Κωστάκης Μουσούρος (Kostaki Musurus) ήταν διπλωμάτης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη με καταγωγή από τη γνωστή Φαναριώτικη οικογένεια των Μουσούρων . Οι γονείς του ήταν ο Στέφανος και η Κασσάνδρα Μουσούρου. Διετέλεσε πρέσβης της Υψηλής Πύλης στην Ελλάδα από το 1834 έως το 1848. Από το 1848 έως το 1851 υπηρέτησε ως πρέσβης της Υψηλής Πύλης στη Βιέννη και εν συνεχεία στο Λονδίνο από όπου έφυγε το 1879. Ο Κωνσταντίνος Μουσούρος, που διακρινόταν για τη μόρφωση και τη γλωσσομάθειά του, μετέφρασε τη Θεία Κωμωδία του Δάντη σε δωδεκασύλλαβους στίχους στην αρχαία ελληνική και τη δημοσίευσε στο Λονδίνο το 1890. Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη το 1891, σε ηλικία 84 ετών. Ο γιος του Στέφανος Μουσούρος (1841-1907) υπηρέτησε κι αυτός στη διπλωματική υπηρεσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και διετέλεσε Ηγεμόνας της Σάμου (1896-1899).